“எத்தகு பேதைத்தனம்” … கவிதை …. சங்கர சுப்பிரமணியன்.
அநியாயம் அதிகரிக்கும் போதுஅவன் அவதாரம் எடுப்பானாம்லட்சக்கணக்கான மக்களை கொன்றபோதுபூ பிஞ்சு காய் கனியென வேறுபாடின்றி வெறிச்செயல் புரிந்தபோதுவராதபோனான் இனியுமா வருவானவன்
ஜலக்கிரீடை புரிந்து மகிழ்ந்திருந்ததுபோல்குருதியில் மக்கள் குளித்து மாண்டபோதுதானும் குளித்து துயரடையாமல்எங்கு சென்று மறைந்து கொண்டான்முழம்முழமாய் புடவையை வாரிவழங்கியவன்மணிப்பூரில் எங்கே மாயமானான்எல்லா உயிர்களையும் காத்தளிப்பவன்வேறு மதத்தினர் என வெறுப்பு காட்டினானோஊரார் பிள்ளையை ஊட்டி வளர்த்தால் தன்பிள்ளை தானே வளரும் என்பார்கள்தன் பெண்களை வேதனையில்பரிதவிக்கவிட்டு பார்த்து மகிழ்ந்தவன்வேற்று பிள்ளைகளின் வேதனைகண்டு வீறுகொண்டு எழுந்து வந்திடுவானாதீண்டாமையை மனிதர்கள் ஏற்பதுபோல் அவனும் ஏற்று மகிழ்ந்து இன்புறுகிறானோஅல்லது பாதத்திலிருந்து பிறந்ததினால்பழியென பரிதவிக்கவும் விட்டானோஇனத்துக்குள்ளே வேற்றுமையை இனமக்களே உயர்த்திப் பிடிக்கும்போதுஎம்பருமான் பள்ளிகொண்டான் அவனை எதுவும் சொல்ல நியாயமில்லைதன் குடும்பம் தன்பிள்ளை தன் உறவு என வந்து நின்றிங்கு ஆடுகையில்
காயைக் கனியாக்கி கருத்து சொல்லும் மாந்தர் மத்தியிலேஉயர்பண்பெனும் உரைகல்லை அடகுவைத்தவர் எங்ஙனம் நீதி சொல்வார்காசுக்கு உதவாத அற்பச்செயலிலேயேகயமைத்தனம் ஊஞ்சலாடுகையில்இங்கு தரமேது தரத்தில் சிறப்பேதுதடி எடுத்தவன் தண்டல்காரனாகிறான்கண்ணெதிரே காயை கனி என்கிறான்கண் இருப்போர் கண்ணை மறைக்கிறான்உடல் சதையென உயிரோடிருப்பவனேஊறுசெய்ய தயங்காதிருக்கசிலையாய் நிற்பவன் சினங்கொண்டு எழுவான் என்பது எத்தகு பேதைத்தனம்!
-சங்கர சுப்பிரமணியன்.
