“குருதியில் நனைந்த குருளை”… சிறுகதை- 93… அண்டனூர் சுரா

அவர்கள் பேசிக்கொண்ட அரவம் முன்னே விடவும் பலமாகக் கேட்டது. அவர்கள் ஊர்க்கதை பேசி, நாட்டு நடப்புகளைச் சுற்றி ‘ஜோஸ் மார்ட்டி’ எனும் போராளியை வட்டம் கட்டினார்கள்.
ஒருவன் சொன்னான், “பிறந்தால் ஜோஸ் மார்ட்டி போல பிறக்க வேண்டும்.”
அவனுக்கும் அருகில் ஒருவன் வரிக்குருவியைச் சுட்டு அதன் காலைக் கடித்து அதன் சுவையைச் சலனம் சலனமாக தொண்டைக்குள் இறக்கிக்கொண்டு கேட்டான், “அப்படி என்ன அவர் பெரிதாக செய்துவிட்டார்?”

முதலானவன் இரண்டாவது நபரை வெறிக்கப் பார்த்தான். பார்த்ததோடில்லாமல் அவன்மீது எரிந்துவிழுந்தான். அவனை அடிக்கக் கையை வேறு ஓங்கினான். “நல்ல கேள்வியா கேட்டாயடா. ஜோஸ் மார்ட்டியை மட்டும் இந்த ஸ்பானியர்கள் விட்டுவைத்திருந்தால் இன்றைக்கு அமெரிக்கர்கள் நம்மிடம் இப்படியெல்லாம் வாலாட்டுவார்களா? அமெரிக்கர்களை அவர் ஓட ஓட விரட்டி வாலை ஒட்ட வெட்டியிருப்பார்..”

கரும்புத் தோகையால் வேயப்பட்ட குடிசை அது. குடிசைக்குள் சிம்னி விளக்கு ஒளிர்ந்துகொண்டிருந்தது. பேச்சு ஊர் உலகைச் சுற்றி வருகையில் தூங்கவும் ஜோஸ் மார்டி பற்றிய பேச்சு வருகையில் துள்ளி பிரகாசித்து ஒளிர்வதுமாக இருந்தது.

ஜோஸ் மார்ட்டி பற்றிய பேச்சு என்பது சோம்பலை முறித்து உணர்வில் உணர்ச்சியூட்டக் கூடியது. அவர் பற்றிய கதையை யார் சொன்னாலும் கர்ஜனையூடே சொல்லமுடியும். ஜோஸ் மார்ட்டி பற்றிய கதை என்பது சாகசம் நிறைந்தது. தூங்க வைக்கும் கதையல்ல அவருடையது. தூங்குபவரை எழுப்பும் பரணியின் சாரம் கொண்டது. அப்படியாகத்தான் அவர் பற்றிய கதையைச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

அவர்கள் ஏஞ்சல் பண்ணையாரின் இரவு நேரக் காவலர்கள். ஒரு அரிக்கேன் விளக்கையோ, சிம்னி விளக்கையோ ஏற்றிவைத்துகொண்டு கதைப் பேசுவதும், கரும்புத் தோட்டத்தில் கிடைக்கும் காடை, சிட்டுக்குருவி, வரிக்குருவிகளைப் பொறித்துத் தின்று நாழிக்கு ஒரு முறை ஒருத்தரென பண்ணையைச் சுற்றிவந்து காவல்காக்கிறவர்கள். இரவு நேரக் காவலுக்கு நான்கைந்து பேரை நியமிக்க காரணம் இரவில் அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பதற்காகத்தான். அவர்கள் ஓரிடத்தில் அமர்ந்துகொண்டு அவர்கள் பேசிக்கொள்ளும் கதையைப் பண்ணையின் வேலியைச் சுற்றி ஓடவிட்டு காவல் காத்தார்கள்.

ஏஞ்சல் பண்ணையில் ஒருவன் புதிதாக வேலைக்குச் சேர்ந்திருந்தான். அவன் பொடியன். நிலா கதை, தேவதை முயலைக் காப்பாற்றியக் கதை வயதைக் கடந்து பூமி உருண்டை என்று சொன்னதற்காக புருனோ கல்லால் அடித்து கொல்லப்பட்டார் கதையைக் கேட்கும் வயதுப் பருவத்தனாக இருந்தான். கவிதை எழுதத் தொடங்கும் யாருக்கும் ஜோஸ் மார்ட்டி பற்றி தெரியும். இவன் கவிதை எழுதத் தொடங்கும் வயதை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தான். கவிதை எழுதத் தொடங்கிவிட்டால் அவனாகவே மார்ட்டி பற்றி தெரிந்துகொள்வான். அதற்கும் முன்பாகவே ஜோஸ் மார்ட்டி பற்றிய வீரக்கதை அவனுக்குக் கிடைத்திருந்தது.

அவன் ஒருவனைத் தவிர மற்றவர்கள் ஸ்பானிய, பிரிட்டானிய, பிரெஞ்சு, அமெரிக்கர்களின் ஏகாதிபத்தியத்தை நீள்வெட்டுக் கோணத்தில் பேசும் திறமை கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களுக்கு சோர்வோ, தூக்கமோ வருகையில் ‘ஜோஸ் மார்ட்டி’ செய்த சாகசகங்களைப் பேசி அவர்களுக்குள் உணர்ச்சிகளை மீட்டுக்கொள்கிறவர்கள்.

இரவு நேரக் காவலர்களின் குடிசையையொட்டி இன்னொரு குடிசை இருந்தது. அது கச்சிதமான, அடக்கத்துடன் கூடிய அழகான குடிசை. அதற்குள் லினா ரூஸ் இருந்தாள். லினா ரூஸின் அழகை வர்ணிக்க எத்தனையோ விடயங்கள் அவளிடம் இருந்தன. அவளை ஒரு நாள் முழுவதும் வர்ணிக்க அவளது ஏறிய நெற்றியிலிருக்கும் மச்சம் ஒன்று போதும்.

ண்ணையாரின் மனைவியை, காதலியை வர்ணிக்கும் சுதந்திரம் இந்த கரும்பு மண் தேசத்தில் இருக்கிறதா, இல்லையா என்று அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. அவர்கள் லினா ரூஸின் அழகை வர்ணிக்காமல் விட்டு விலகி செல்வதற்குக் காரணம் அவள் தன்னைப் போல தங்களைப் போல கூலி தொழிலாளி என்பதால்தான். அவர்கள் லினா ரூஸை வர்ணிப்பதற்குப் பதிலாக அவள் பெற்றெடுத்த இரண்டு மகள்களின் அழகை அவ்வபோது வர்ணித்துக்கொண்டார்கள்.

லினா ரூஸ் நிறைமாதக் கர்ப்பிணியாக இருந்தாள். அவள் அடிவயிற்றைப் பிடித்துகொண்டு பிரசவ வலியை, அதன் ரணத்தை, சூட்டை உள்வாங்கி குடிசைக்குள் நடந்துகொண்டிருந்தாள். குடிசைக்கும் வெளியே மழையைப் போல் பனி பெய்துகொண்டிருந்தது. பனியால் அவளது உடல் சில்லிட்டுக்கொண்டிருந்தது.

அவளால் முதலில் எடுத்துவைத்த காலடியைப் போல் மறு மறு அடிகளை எடுத்து வைக்கமுடியவில்லை. தசைகளுக்குள் குண்டூசிகள் வேர்கொண்டு முளைத்து ‘சுருக், சுருக்’கென்று தைத்துக்கொண்டிருந்தது. உதட்டை மெல்ல கடித்துக்கொண்டாள். வலது கையால் இடிப்பைத் தாங்கி இடது கையால் சுவற்றைப் பிடித்து மெல்ல, மெல்ல காலடிகள் எடுத்து வைத்து நடந்தாள்.

நடையில் சுமை இருந்தது. சுமையில் ஒரு சுகம் இருந்தது. நடந்தால் பிரசவம் இலகுவாகும். நடந்தால் வலியை கால் வழியே பூமி வாங்கிக்கொள்ளும். நடந்தால் பிரசவிக்கப்போகும் குழந்தை மெல்ல கீழே இறங்கும். முதல் பிரசவத்தின்போது செவிலியர்கள் சொன்னது அப்போதைக்கு நினைவுக்கு வந்தது.

கர்ப்பிணி பெண்களுக்கு நடை என்பது அருமருந்து. நடக்க நடக்க அவளுக்குச் சுகமாக இருந்தது. இன்னும் கொஞ்சநேரம் நடக்கலாமென நடந்தாள். அவளால் நடக்க முடியவில்லை. ஒரு கணம் நின்றாள். அவளால் நிற்க முடியவில்லை. ஒரு கையால் சுவரைத் தாங்கி மறுகையால் வயிற்றைப் பிடித்து கால்களை நீட்டி உட்கார்ந்தாள். மார்புக்கூடு ஏற, இறங்க மூச்சொரிந்தாள்.

தண்ணீர்த் தாகமெடுத்தது. கால்களை நீட்டி மடக்கி பிட்டத்தை நகர்த்தி தண்ணீர்க் குவளையை நோக்கி நகர்ந்தாள். மெல்ல குவளையைச் சாய்த்தாள். கையால் தண்ணீரை அள்ளி இரண்டு மிடறுகள் பருகினாள். தொண்டைத் தாகம் தணிந்து இன்னொரு தாகம் எடுத்தது. இந்நேரத்தில் தன் காதலன் கூட இருந்தால் நன்றாக இருக்குமே என்று ஏங்கினாள். பெண்களுக்கு ஏக்கம் என்பது முதலில் தாய்மீது வருகிறது. அந்த ஏக்கம் கணவன்மீது நிலை கொள்கிறது. அவளுக்கு ஏஞ்சல் பண்ணையார் கணவரல்ல, காதலன். அவரது வருகைக்காக ஏங்கினாள்.

அமெரிக்காவின் புளோரிடா மாகாணத்திலிருந்து வெறும் நூற்று ஐம்பது கல்தூரத்தில் இருக்கிறது கியூபா. காற்றில் பறந்து முள்ளில் சிக்கிக்கொண்ட கைக்குட்டையைப் போல நெழிவும் சுழிவுமான நிலம். ஸ்பெயின் எனும் பருந்தின் கால்களில் சிக்கிக்கொண்டிருந்த அந்நிலம் கொஞ்சக் காலமாக அமெரிக்கக் கழுகின் கால்களுக்குள் சிக்கிண்டு தவித்துக்கொண்டிருந்தது. கடலும், கடல் சார்ந்த தீவாக கியூபா இருந்தாலும் அதன் உக்கிர அலைகள் ஏகாதிபத்தியத்தாலானவையாக இருந்தது.

கியூபாவின் வடக்கு மாநிலம் ‘ஓரியண்ட்’. அம்மாநிலம் மூன்று பக்கம் நிலமும் ஒரு பக்கம் கடலும் சூழ்ந்த வளைகுடா போலிருந்தது. நைப் வளைகுடா அது. கத்தியைப் போல கூர் நிலத்தைக் கொண்டிருந்ததால் அதற்கு அப்படியாக ஒரு பெயர். அந்த வளைகுடாவையொட்டியப் பகுதியில்தான் இருக்கிறது ஏஞ்சல் பண்ணையார்க்கு சொந்தமான பைரன் பண்ணை.

பண்ணையைச் சுற்றிலும் பத்துக் காவலர்கள் வேகமாக ஓடிவந்தால் அவர்கள் ஒருவரையொருவர் சந்தித்துக்கொள்ள ஒரு வாரமாகும். பண்ணையின் குறுக்கே பறக்கும் பறவைகள் கூட ஓரிடத்தில் அமர்ந்து இளைப்பாறியே மீண்டும் பறக்கும். பண்ணை கியூபா தீவைப் போலவே ஒழுங்கற்றும் அதேநேரம் பறந்த நிலமாகவும் இருந்தது.

கியூபா நாட்டுக்கு மட்டுமல்ல, பண்ணைக்கும் காவலர்களே முக்கியம். கரும்புக்கு எறும்பும் வரும். யானையும் வரும். இரண்டையும் விரட்டியாக வேண்டும். யானைகளை விரட்ட தீப்பந்தம் மட்டும் போதாது. வீரமும் வேண்டும். வீரம் தேவைப்படுகையில் அவர்கள் ஜோஸ் மார்ட்டி கதையைச் சொல்லிக்கொண்டார்கள்.

அவர்கள் பேசிக்கொண்ட கதைகள் லினாரூஸ் காதிற்குள் மெல்ல விழுந்துக்கொண்டிருந்தன. அவர்களின் பேச்சுக் குரலுக்கு ‘உம்…’ போட்டவாறு வலியை அவள் உள்வாங்கிக்கொண்டிருந்தாள். பிரசவ வலி அவளைப் பிளந்துத் தின்றது. அடிவயிறு தொடையை நோக்கி இறங்குவதைப் போலிருந்தது.

“யாரேனும் வாருங்களேன்…..” என அவள் கத்தலாமென நினைத்தாள். அதற்காக வாயைத் திறந்தாள். இந்த நடுநிசியில் என் கதறல் யாருக்கு கேட்டுவிடப்போகிறது, மனதிற்குள் அழுத்துக்கொண்டாள். அப்படியே வந்தாலும் ஆண்களை வைத்துகொண்டு பிள்ளைப் பெற்றெடுக்க முடியுமா.? அப்படிப் பெற்றால் பண்ணையாரின் கௌரவம் என்னாவது? நான் என்ன பைரன் பண்ணையார் ஏஞ்சலின் அதிகாரப்பூர்வ மனைவியா? இல்லையே!. பண்ணையாரின் காதலி அல்லவா!. அவரே முன் வந்து ‘இவள் என் மனைவி’ என்று சொன்னால்தான் உண்டு. அவரால் அப்படிச் சொல்ல முடியுமா? அப்படிச் சொல்ல அவருக்குளிருக்கும் சுயமரியாதை இடம் கொடுக்குமா? அவருக்கென்று ஒரு மனைவியும் அவளுக்கென்று பிள்ளைகளும் இருக்கையில் என் வயிற்றுக் குழந்தைகளைத் தன் பிள்ளைகளென எப்படி அவரால் உரிமை கொண்டாட முடியும்? ஒருவேளை பிறக்கப் போகும் குழந்தை ஆண் குழந்தையாகப் பிறந்தால் அப்படியாக உரிமை கொண்டாடுவாரோ என்னவோ,, மனதிற்குள் பேசிக்கொண்டு பிரசவிக்கப்போகும் வலியைத் தாங்கி குடிசைக்குள் வலம் வந்தவளாக இருந்தாள் லினா ரூஸ்.

அண்டைக் குடிசை காவலர்கள் விட்ட இடத்திலிருந்து பேச்சைத் தொடங்கியிருந்தார்கள். அவர் தொடங்கியதும் தூங்கிக்கொண்டிருந்த விளக்கு இன்னும் கொஞ்சம் பிரகாசமாக ஒளிர்ந்தது.
“அமெரிக்கர்களை நம் மண்ணை விட்டு விரட்டியடிக்க போர்ப் படை தேவையில்லை. ஜோஸ் மார்ட்டி எழுதிய பாடல் ஒன்று போதும்.”

அந்தப் பொடியன் பெரிதாக வாய்ப் பிளந்தான். “என்ன சொல்கிறாய்? ஜோஸ் மார்ட்டி கவிஞரா?”
“கவிஞர் மட்டுமா, நல்ல பேச்சாளரும் கூட…”

ஒருவன் அவரது ஒரு கவிதையை உணர்ச்சிப் பொங்கப் பாடினான். மற்றொருவன் அவனுடன் சேர்ந்து சுதி மீட்டினான்.

“ ஸ்பானிய அரசாங்கத்திற்கு எதிராக முதலில் போராடியவர் அவர்தானேப்பா..”
“அவருக்குப் பின்னால் கூடியவர்கள் கியூபா இளைஞர்கள் மட்டுமா! உலகமே இல்லையா…”
“நாம் கியூபாவின் பூர்வீகக் குடிகள் எனப் புரிய வைத்தவர் அவர்தானே…”

“என்றைக்கு கொலம்பஸ் இந்தத் தேசத்தைக் கண்டுபிடுத்து ஸ்பெயின் நாட்டினரிடம் சொன்னானோ அதுத்தொட்டே கியூபா ஸ்பானியர்களுக்குக் காலனியாகி விட்டதே.”
“என்ன சொல்கிறாய்?”

“பின்னே இல்லையா! கியூபாவில் விளைகிற கரும்பின் தோகை நமக்கு. சர்க்கரை அவனுக்கு. வாசனை நமக்கு. சுவை அவனுக்கு..”

“ஸ்பானியர்கள் நாயைப் பிடித்து அதுக்கொரு தொப்பியை வைத்து இங்கே அனுப்புவான். அந்த நாயை நாம் கவர்னராக ஏற்றுக்கொண்டு சலாம் போட வேண்டும்…”

ஒருவன் பேச்சை இடைமறித்து உரத்தக் குரலில் கேட்டான். “சரி, ஜோஸ் மார்ட்டி அந்த ஸ்பானியர்களை எதிர்த்து என்ன செய்தார்? அதைச் சொல்லேன்ப்பா….”

“கியூபா பூர்வீகக் குடிகளை ஒன்றுத்திரட்டி விடுதலைப் போராட்டத்தைத் தொடங்கினார்.”
“ஒரு கவிஞரின் பின்னால் எப்படி மக்கள் கூடினார்கள்?”

“நான்தான் முதலில் சொன்னேன் இல்லையா, முதலில் அவரொரு போராளி. பிறகுதான் கவிஞர்.”
“அட! பிறகு..?”
“ஸ்பானியர்கள் அவரது போராட்டத்தை ஒடுக்க இராணுவத்தை அனுப்பியது.”
“ இராணுவம் என்ன ஆனது….?”

“ அவரது போர் உத்தி்க்கு முன் இராணுவம் தவிடு பொடியாகிப் போனது.”
“அப்படிச்சொல்லு! பிறகு?”

“ஸ்பெயின், தன் ஆளுமைக்கு உட்பட்டு கியூபாவிற்கு சுயராஜ்ஜியம் அமைக்கிறேன் என அறிவித்தது…”
“அதற்கு ஜோஸ் மார்ட்டி என்ன சொன்னார்?”

“சுயராஜ்ஜியம் எங்களுக்கு அமைத்துகொள்ளத் தெரியும். நீங்கள் மூட்டை முடிச்சுடன் நாட்டை விட்டு வெளியேறுங்கடா ஏகாதிப்பத்திய நாய்களா என்றார்.”

“அடடா, அவருக்குத்தான் என்னவொரு தைரியம். அவர்கள் போனார்களா?”
“போவார்கள், போவார்கள். எப்படிப் போவார்கள்”
“பிறகு?”

“1898 ஆம் ஆண்டு இரண்டு தரப்பினருக்குமிடையே போர் தொடங்கியது.”
“யார் பக்கம் வெற்றி?”
“வெற்றியைக் கணிக்க முடியவில்லை.
“என்ன ஆனது?”

“ஸ்பானிய அரசாங்கம் சமரசப் பேச்சு நடத்தலாமென ஜோஸ் மார்ட்டிக்கு அழைப்பு விடுத்தது.”
“என்னப்பா சொல்கிறாய்! இதில் என்னவோ சூழ்ச்சி இருப்பதைப் போலிருக்கிறதே?”
“சரியாகச் சொன்னாய், ஜோஸ் மார்ட்டியை வியூகத்தால் கைதுசெய்து நாடு கடத்திவிட்டார்கள்.”
“அய்யகோ!”
“அவர் என்ன சாதாரணப்பட்டவரா? நாடு கடத்தப்பட்டவர் சிறையில் இருந்தவாறு கியூபாவைச் சுதந்திரம் பெற்ற குடியரசாகப் பிரகடனப்படுத்தினார்..”
“அடடே, அடடே……” என்றவாறு ஒருவன் எம்பிக் குதித்தான்.
லினா ரூஸ் இக்கதையைக் கேட்கையில் அவளது வயிற்றிலிருந்து இறங்கிக்கொண்டிருந்த வலி மெல்ல அமர்வதைப் போலிருந்தது. இக்கதையை கேட்டுக்கொண்டிருந்தாலே வலி தெரியாமல் குழந்தை பெற்றெடுத்துவிடலாமென நினைத்தாள். அதற்காக அவளது ஒரு பக்கக் காதை கதைச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தவர்களின் பக்கமாகத் திருப்பினாள்.
“ஜோஸ் மார்ட்டி பிறகு என்ன ஆனார், மிச்சத்தையும் சொல்லி விடேன்?”
“சிங்கத்தைச் சிறையில் தள்ள முடியுமா. புயலுக்கே வேலியா. சிறையிலிருந்தவர் தப்பித்து தாய்நாடு திரும்பினார்.”
“திரும்பி?”
“ஸ்பானிய இராணுவத்துடன் கொரில்லா போர் நடத்தினார்.”
“இந்த முறை ஜோஸ் மார்ட்டி வெற்றிப் பெற்றிருப்பாரே..?”
“முடியவில்லை.”
“இச்! என்ன சொல்கிறாய்…?”
“இந்த முறை ஜோஸ் மார்ட்டியுடன் ஸ்பெயின் மட்டும் மோதவில்லை. அந்த நாட்டுடன் கைக்கோர்த்து கொண்டு அமெரிக்காவும் மோதியது.”
“அமெரிக்கா எப்படி வந்தது? ஏன் வரணும்..?”
“மண்ணாசை யாரை விட்டது. பூர்வீகக் குடிகளுடனான போரில் வென்றால் கியூபா பாதி எனக்கு வேண்டும் என அமெரிக்கா பங்கு பேசியது.”
“நினைத்தேன்…”
“அமெரிக்காவின் சூழ்ச்சித் தெரியாமல் ஸ்பெயின் அதற்கு சம்மதித்து விட்டது.”
“பிறகு?”
“பிறகென்ன ஸ்பானியர்களை அமெரிக்கா தந்திரத்தால் வீழ்த்தி நம்மை ஆண்டுக்கொண்டிருக்கிறது. பார்த்தாயா அவர்களின் ஆட்டத்தை….” என்றவன் கொஞ்சநேரம் அமைதியாக இருந்தான்.
அடுத்து சொல்லேன்ப்பா, லீனா ரூஸ் கேட்க நினைத்ததை அருகிலிருந்து கதை கேட்ட அந்த பொடியன் கேட்டான். “அடுத்து சொல்லேன்ப்பா. ஜோஸ் மார்ட்டி என்ன ஆனார்..?”
“இரு நாட்டு இராணுவத்தையும் ஜோஸ் மார்ட்டியால் எதிர்கொள்ள முடியவில்லை.”
“ அவரைக் கைது செய்திட்டார்களோ..?”
“ அவரையும் அவரது படையையும் தோட்டாக்கள் தீரும் வரை சுட்டுத்தள்ளிவிட்டார்கள்…”
“ என் இரத்தம் கொதிக்கிறதப்பா. என்ன சொல்கிறாய்..!”
”நடந்ததைச் சொல்கிறேன். அந்தப் போரில் இறந்துபோன கியூபா வீரர்கள் எத்தனை பேர்

தெரியுமா?”
“எவ்வளவு பேர்?“
“இரண்டு இலட்சம்….”

இதைக் கேட்டு அந்தப் பொடியன் பெருங்குரலில் அழுதிட்டான். அவனது அழுகை லினா ரூஸ்வின் காதுகளை அடைத்தது.

இன்னொருத்தன் அந்த நடுநிசியிலும் அடித் தொண்டை அதிரக் கத்தினான். “இந்த அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியர்களை நாம் சும்மா விடக்கூடாது. அவர்களின் வாலை நாம் ஒட்ட வெட்டவேண்டும்.”

“கொஞ்சம் மெதுவாகப் பேசேன். நாம் ஒன்றும் கியூபா தேசத்து சிப்பாய்கள் அல்ல. அமெரிக்கர்களின் அடிமைகள். நம்மால் அமெரிக்கர்களை என்ன செய்திட முடியும்.?”
மற்றொருவன் அந்தப் பின்னிரவில் தரையை ஓங்கி அறைந்தவாறு கத்தினான். “அவன்களை ஓடோட விரட்ட ஒருவன் பிறந்து வருவான்டா. நிச்சயம் வருவான்…”
அவன் அப்படியாகச் சபதம் செய்கையில் லினா ரூஸ் அவளது தொடைகளுக்கிடையில் இரத்தமும் சகதியுமாக ஒரு குழந்தை பிறந்து ‘வீ….ல்’ என்று பீறிட்டது.
1926 ஆகஸ்ட் பதிமூன்று. அதிகாலை இரண்டு மணி.

குழந்தையைச் சுற்றி தினக்கூலிகள், செவிலியர்கள், ஆடவர்கள் என்று பலரும் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். ஆண் குழந்தை! குழந்தை பிறந்த செய்தி ஏஞ்சல் பண்ணையாரின் காதுக்குச் சென்றிருந்தது.

ஏஞ்சல் பண்ணையார் முகம் பூரித்தார். ஆண் குழந்தை செய்தி கேட்டு மகிழ்ச்சி பெருக்கில் கருப்புப் பண்ணைக்கு வந்தார்.

குழந்தை கரும்புப் பாகு நிறத்தில் ஒரு சிங்கத்தின் குருளையைப் போல கிடந்தான். மகனை இரண்டு கைகளால் தூக்கினார். மேனியெங்கும் முத்தம் சிந்தினார். “இவன் என் மகன். என் பிள்ளை. என் ரத்தம். என் கனவு. என் பெயரைச் சொல்லப் போகிறவன். ஜோஸ் மார்ட்டி இறக்கவில்லை. இதோ பிறந்துவிட்டான்….”

ஏஞ்சல் குழந்தையைக் கைகளில் ஏந்திக்கொண்டு பூரிப்பில் குதித்து அவரைச் சூழ்ந்திருந்த கரும்புத் தோட்டக் கூலிகளோடு அவருக்குளிருந்த மகிழ்ச்சியைக் கொண்டாடினார்.
“நம் தேசத்தை ஸ்பானிய – அமெரிக்க சட்டம் ஆள்கிறது. அச்சட்டத்தின் படி அடிமைகள் தன் பெயருக்குப் பின்னால் தன் மூதாதையர்களின் பெயரைச் சூட்டிக்கொள்ளக் கூடாது. அச்சட்டத்தை நான் மீறுகிறேன். இப்பொழுதே மீறுகிறேன். என் மூதாதையர் பெயரைச் சேர்த்தே இவனுக்கு நான் பெயர் சூட்டுகிறேன். இவன் ஃபிடல் காஸ்ட்ரோ.”

கூலிகள் அப்பெயரை மனதிற்குள் உச்சரித்தார்கள். “ஃபிடல் காஸ்ட்ரோ”
தூரத்தில் ஒரு யானை பிளிறும் சத்தமும் அதை விரட்டும் ஒரு சிங்கத்தின் முழக்கமும் கேட்டன.