“ஆணிவேரும் சில சல்லிகளும்” …. சிறுகதை – 55 …. – அண்டனூர் சுரா.

தன் குஞ்சுகள் மொத்தத்தையும் பருந்திற்குக் கொடுத்துவிட்டுப் பரிதாபமாக நிற்குமே கோழி அப்படியாகத்தான் அந்த வேப்பமரம் நின்றுகொண்டிருந்தது. அம்மரத்தின் மொத்த இலைகளும் பழுத்து, கருகி, உதிர்ந்துபோயிருந்தன. மரக்கிளைகள் கவிழ்ந்து தானாக ஒடிந்து அந்தரத்தில் தொங்கின. பித்தவெடிப்புகளைப் போல் வேர்வெடிப்புகள். தண்டுகள் பட்டைகளாகத் தெறித்து உதிர்ந்துகொண்டிருந்தன. மரமெங்கும் கறையான்கள், சுள்ளெரும்புகள், சூவைகள்.

எப்படி இருந்த மரம் இது! ஊரின் பெரிய வேப்பமரம் இதுதான். குடை ராட்டினம் போல நாலாபுறமும் கிளைபரப்பிக் கவிழ்ந்திருக்கும். சாணம் தெளித்ததைப் போல நிழல்கள் சொட்டுச் சொட்டாக விழுந்துகிடக்கும். சிலு,சிலு…வென இதமாகக் காற்று வீசிக்கொண்டிருக்கும். ஒரு குட்டி சோலைவனம் அது. பொழுது விடிந்தால் இருட்டினால் போதும். பறவைகளின் குதூகலத்தால் மரம் ஆர்ப்பரிக்கும்.

‘ கீக், கீக், கீக்….’

‘ கொக், கொக், கொக்….’

‘ கிரீச், கிரீச்….’

மரத்தில் காய்த்துத் தொங்கும் வேப்பங்காய்களை எண்ணிவிடலாம். பறவைகளை எண்ணமுடியாது. கூட்டம் கூட்டமாகப் பறவைகள். சரம் சரமாக வண்ணத்துப்பூச்சிகள்.

மரத்தின் உச்சி காக்கைகளுக்கு. கிளைகளின் பரப்பு குருவிகளுக்கு. தண்டும் பொந்துகளும் அணிற்பிள்ளைகளுக்கு. ஐந்தறிவு சமுதாயத்தின் உறைவிடமாக இம்மரம் இருந்தது. மரத்தின் உச்சியில் நான்கைந்து காக்கைகள் கூடுகட்டியிருந்தன. இப்பொழுது அக்கூடுகள் இல்லை. இரவு நேரங்களில் மின்மினிப்பூச்சிகள் ஆலவட்டமடிக்கும். அவை போனதிசை தெரியவில்லை. பட்சிகளின் வீடுகளாக இருந்த மரத்தில் இப்பொழுது உட்காருவது ஆந்தையும், பருந்தும்தான். என்ன நடந்து விட்டது இம்மரத்திற்கு? யார் செய்த வினை இது? யார் கண் பட்டதோ?

இம்மரத்தை ஏறிட்டுப் பார்த்து அப்பத்தாள் சொன்னாள், “மரத்திற்கு உசிர் இல்ல. பட்டுப்போயிருச்சு…” இதைச் சொல்கையில் அவளது கண்களில் குளம் தெரிந்தது. தாத்தா சிரித்தார். அப்பத்தாளின் முகத்தில் அறைவதைப் போன்றிருந்தது அந்தச் சிரிப்பு. “அடியே,

அசடு. உனக்கென்ன பைத்தியம் பிடிச்சிருச்சா என்ன? எலையுதிர் காலமடி இது. ஒரு மாசம் கழிச்சுப்பாரு. உதிர்ந்த அவ்ளோ எலயும் துளிர்த்திருக்கும்….” தாத்தா இதை அவருக்குரித்தான மேதாவித்தனத்தில் கேலியும் கிண்டலும் கலந்த குரலில் சொன்னார். சொல்ல மட்டுமா செய்தார். அப்பத்தாள் தலையில் ‘நங்’கென்று ஒரு கொட்டு கொட்டவும் செய்தார்.

“என்ன மனிசனோ நீங்க. இது கூடவா நான் தெரியாமலிருப்பேன். கோழி பொறிக்காம விட்ட கூமுட்டைப் போலல்ல என்னை நீங்க நினைச்சிட்டீங்க. நான் பிள்ளையா நினைச்சு வளர்த்தெடுத்த மரமுங்க இது. நீங்க இந்த எடத்தில ஒரு குழியத் தோண்டி ஒரு வேப்பமரக்கன்ன வச்சத்தோடு சரி. இதுக்கு நான் வேலிக்கட்டி, தண்ணி ஊத்தி, வேண்டாதக் கிளைகளை வெட்டி வளர்த்தெடுத்த எனக்குத் தெரியாதா, இந்த மரம் எப்ப எலையக் கொட்டும். பூ பூக்கும், காய்க்கும், பழுக்குமென்று. வேர்ல உசிர் இல்லேங்க. மரம் செத்துப்போச்சு”

அப்பத்தாள் வார்த்தைகளுக்கிடையில் அப்பா முரட்டுத்தனமாக நுழைந்தார். அப்பா எப்பொழுதும் ‘தாம், தூம்’ பேர்வழி. அதுவும் அப்பத்தாளிடம் பேசுகையில் விறகுக் கட்டைகளை உடைப்பதைப் போலப் பேசுவார். “என்னம்மா நீ. உனக்கு பைத்தியம் பிடிச்சிருச்சா என்ன. வருசா வருசம் கொட்டுற எலயத் தானே கொட்டிட்டு நிற்கிது. மரம் செத்துப் போச்சு, செத்துப் போச்சுனு மூச்சுக்கு முன்னூறு தடவச் சொல்ற. வாழுற வீட்ல வயசானவ இப்படியாப் பேசுவா. அபசகுனமா. வாயவச்சிக்கிட்டு சும்மா இருக்கமாட்டே நீ…..” அப்பா தொண்டை அதிரக் கத்தியதும் அப்பத்தாள் திறந்திருந்த வாயை ‘சட்’டென்று மூடிக்கொண்டாள்.

அடுத்து அம்மா அவள் பங்கிற்கு, “அத்தே, மரம் நல்லாதான் நிற்குது. உங்க கண்ணுதான் சரியில்ல. எந்நேரமும் அதெயே சொல்லிக்கிட்டு இருக்காமே கம்மென இருங்க….” சொன்னதோடு பாத்திரத்தைத் தரையில் ‘நங்’கென்று வைத்தாள். அவள் சொல்லாமல் விட்ட மிச்ச வார்த்தைகளை அவள் வைத்த பாத்திரம் சொல்லிமுடித்தது.

தாத்தா, அப்பா, அம்மா மூன்று பேருக்கும் பதில் சொல்லியாக வேண்டிய நிலைக்கு அப்பத்தாள் உள்ளாகியிருந்தாள். முகத்தை ‘உம்’மென்று வைத்துகொண்டு சுருக்குப் பையை எடுத்து விலக்கி அதற்குள் சுண்ணாம்புப் புட்டியைத் தேடிக்கொண்டு அப்பாவிடம் சொன்னாள். “ஏலேய், உனக்கு இந்த மரத்தைப் பத்தி என்னடா தெரியும். நீ வயித்துக்குள்ள இருக்கையில வச்ச மரக்கன்னுடா இது. உனக்கு ரெண்டு மாசத்துக்கு மூப்பு இது. எனக்கு மூத்தப் பிள்ள நீ இல்ல. இந்த மரம்தான். இது எப்ப எலைகளக் கொட்டும். பூக்கும், காய்க்குமென எனக்குத் தெரியாதா. பெரிசா எனக்குப் பாடம் கற்பிக்க வந்துட்டே. மரத்துக்கு என்னவோ ஒரு சீக்கு வந்திருக்கு. எனக்கு வந்திருக்கிற சீக்கோ, என்னவோ. இந்த மரத்தில ஒரு நாளைக்கு எத்தனை பட்சிகள் வந்து உட்காரும். இப்ப ஆந்தை, பருந்தைத் தவிர வேறெந்த பறவைப்பட்சியும் வருதானு பார்த்தீயா….” என்றவாறு அவள் மரத்தை ஒரு கணம் ஏறிட்டுப் பார்த்தாள். அவளோடு நாங்களும் பார்த்தோம். மரத்தில் ஒரு ஆந்தை உட்கார்ந்து திருட்டு முழி விழித்துக்கொண்டிருந்தது.

ஓரிரு மாதங்கள் கழித்துப் பார்க்கையில் அப்பத்தாள் சொன்னதுதான் சரியென்று இருந்தது. உதிர்த்த இலைகள் மறுபடியும் துளிர்க்கவில்லை. திருப்பதிக்குச் சென்றுவந்த பக்தனைப் போல மரம் மொட்டையடித்து நின்றது. மரம் நாளுக்கு நாள் நலிவடைந்துகொண்டு வந்தது. மொத்தப் பட்டைகளையும் உதிர்த்துவிட்டு அதோகதியில் நின்றது. கரையான்கள் மரத்தில் சாரைசாரையாக ஏறுவதும் இறங்குவதுமாக இருந்தன. மரத்தின் வேர்களில் கட்டெரும்புகளும் சுள்ளான்களும் மொய்த்தன. மரப்பட்டைகளின் வெடிப்புகளுக்குள் பூரான் பூச்சிகள் அடைந்தன. வீட்டுவாசலின் வலது புறம் இம்மரமிருந்தது. மரம் அப்பாவை விடவும் இரண்டு மாதங்கள் மூப்பு என்றால் மரத்தின் வயது ஐம்பதுக்கு குறையாது. தாத்தா வெளிக்குப் போன இடத்திலிருந்து ஒரு மரக்கன்றைப் பிடுங்கிவந்து வாசலில் ஊன்றியிருக்கிறார். அவரது வேலை அத்தோடு சரி. இதை வளர்த்தெடுத்தவள் அப்பத்தாள்தான். ஆட்டிற்குத் தழை, பல் துலக்கக் குச்சி, ஊஞ்சல் கட்டி விளையாட கிளை, கோயில் திருவிழாவின் போது வெப்பங்கொத்து,…என்று எந்தச் சடங்கிற்கும் அந்த மரத்தை அவள் விட்டுக்கொடுத்ததில்லை.

வேப்பமரமாக இருந்த அம்மரத்தை சாமி மரமாக மாற்றியப் பெருமை அம்மாவையே சாரும். அம்மா அப்பாவைத் திருமணம் செய்துகொண்டு வந்த மறுமாதம் அப்பா வாங்கிவந்த பூச்சரத்தில் ஒரு முழத்தை அம்மரத்தின் ஒரு கிளையில் தொங்கவிட்டிருக்கிறாள். அதன்பிறகு அம்மரம் சாமி மரமானது. பொங்கல், கார்த்திகை தீபம், ஆடி பதினெட்டு, ஆவணி ஞாயிற்றுக்கிழமை, சித்திரை பௌர்ணமி,…என்று விசேச நாட்கள் வந்தால் அம்மரத்திற்கு எப்படியும் ஒரு முழம் பூ கிடைத்துவிடும். வேருக்கு மஞ்சள் தண்ணீர் தெளிப்பாள். மார்கழி பிறந்தால் வாசலுக்கென்று கோலம் போடுகிறாளோ இல்லையோ, மரத்திற்கென்று ஒரு ரங்கோலி போடுவாள். எனக்கு அம்மைநோய் பார்த்திரிக்கையில் அதன் தழைகளை ஒடித்துதான் அப்பத்தாள் எனக்கு வீசிவிட்டாள். வெள்ளை வேட்டியை விரித்து அதன் மீது அம்மரத்தின் வேப்பந்தழைகளைப் பரப்பி என்னைப் படுக்க வைத்தாள்.

எங்கள் வீட்டில் நான் உட்பட அம்மரத்தை அழைப்பது சாமி மரம் என்றுதான். ஒருநாள் இரவு கோடாங்கி வந்து ஜக்கம்மாளை அழைத்து குடுகுடுப்பையை ஆட்டி, “வீட்டு வாசலில் மாரியாத்தாள் குடியிருக்கிறாள். நல்ல நாள், கிழமைக்கு அதுக்கு தீபம் ஏத்து…” என்று சொல்லிவிட்டுப்போன மறுநாள் முதல் அம்மா வெள்ளி, செவ்வாய்க்குத் தவறாது தீபம் ஏற்றத்தொடங்கினாள்.

நான் தேர்வு எழுதப்போகும் காலங்களில் அதன் வேரிடத்தில் ஒரு சூடம் ஏற்ற நான் மறந்ததில்லை. துக்கத்திற்குச் சென்று வரும் அப்பா அந்த மரத்தின் வழியே வரமாட்டார். ஒருவேளை வந்தால் அம்மா அவரை வறுத்துக்கொட்டி, அம்மரத்தின் வேரில் மஞ்சத்தண்ணீர் தெளித்து பாவமன்னிப்பு கேட்பாள். எப்பொழுதேனும் அப்பா உடல் நலம் குன்றிக் கட்டிலில் படுத்தாலும், “அன்றைக்குச் சாவு வீட்டுக்குப் போயிட்டு சாமி மரம் வழியா வந்தீங்கள்ல.

அந்தக் குறைதான் இப்ப உங்க குடுமியைப் பிடிச்சு ஆட்டுது..” எனக் குத்திக்காட்டுவாள். அப்பா அக்மார்க் நாத்திகவாதி. “போடி இவளே….” என்று சொல்லி அவளது வாயைத் தைப்பார்..

ஒரு நாளிற்கு மூன்று வேளை அம்மரத்திற்கு நாங்கள் தண்ணீர் ஊற்றினோம். உரமென்ன, எருவென்ன…மரம் துளிர்ப்பதாக இல்லை. பசுமாட்டுச் சாணங்களைக் கொண்டுவந்து அம்மா அதன் வேரில் கொட்டினாள். அப்பத்தாள் வெள்ளாட்டு புழுக்கைகளை பொறுக்கி வந்து வேரிடத்து பொந்துகளின் வழியே கரைத்து ஊற்றினாள். மரத்தில் ஒரு முன்னேற்றமும் இல்லை. கிளைகள் ஒவ்வொன்றாக முறிந்து அந்தரத்தில் தொங்கிக்கிடந்தன.

“சாமி மரம் பட்டுப் போயிருச்சு…” என்பதை ஊர்க்காரர்கள் பரவலாகப் பேசத் தொடங்கியிருந்தார்கள். சிலர், “அந்த வீட்டுக்கு என்னவோ ஒரு சோதனைக் காட்டிக்கிட்டு இருக்குது..” என்றார்கள். சிலர் பொத்தம் பொதுவாகச் “சாமிக்குத்தம்” என்றார்கள்.

கோடாங்கி, ஒரு நாள் இரவு வீட்டு வாசலில் நின்று நாய் குரைப்பிற்கிடையில் சொல்லிவிட்டுப் போனார். “ஊருக்குள்ள துஷ்டன் நுழைந்திருக்கிறான். சாமியா நினைச்சு வளர்தெடுத்த மரம் பட்டுப் போயிருக்கு. ஊர்க்குள்ள அடுத்தெடுத்து கெட்டது நடக்கப் போகுது. பஞ்சம் பட்டினி தலைவிரித்தாடப்போகுது……” என்று வரிசையாக சொல்லி ஊர்க்காரர்களின் மொத்த அமைதியையும் அள்ளிக்கொண்டு போனான். விடிந்ததும் நெல் வாங்க வந்த கோடாங்கியை மறித்துக் கேட்டாள் அப்பத்தாள். “ஊர்க்குள்ள துஷ்டன் நுழைஞ்சதுக்கு எங்க வீட்டு மரமேன் பட்டுப்போகணும்?”

“ஊர் மக்கள் மரங்கள பணமா பார்க்கிறாங்க. விறகா பார்க்கிறாங்க. நிழலா பார்க்கிறாங்க. நீங்க மட்டும்தான் சாமியாப் பார்க்குறீங்க. அதனாலேதான் அவ்ளோ மரத்தையும் விட்டுட்டு சாமி மரத்தில சோதனைக் காட்டுது. ஊர்ல ஒத்துமை இல்ல. யார் கெட்டால் நமக்கென்னன இருக்குறாங்க. ஊர்க்குள்ளே துஷ்டம் நுழைஞ்சு ஒரு வருஷம் ஆகுது. அதை சாமி மரம் மூலமாகக் காட்டுது. ஊர்சனம் ஒன்னுகூடி அதைத் தடுக்கணுமெனச் சொல்றாள் இந்த ஜக்கம்மா…குடுகுடுகுடு.”

“ இதுக்கு என்ன பரிகாரம் செய்யணும்?”

“ஊர் ஒத்துமைக்கு வரணும். அப்பத்தான் துஷ்டனை ஊரைவிட்டு விரட்டலாம்.”

“இந்த சாமி மரத்த பிழைக்க வைக்க வழி எதுவும் இருக்கா?”

“ ஊர் ஒத்துமை ஒன்னுதான் வழி”

இதை அவர் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போதுதான் அப்பா வீட்டிற்கு வந்தார். வந்ததும் “சாமியாவது பூதமாவது. ஆயுள் முடிஞ்சு மனுசன் சாகுறான். ஆடு, மாடு சாகுது. அதுபோல இந்த மரமும் சாகுது. இதுல என்ன வேண்டிக்கிடக்கு சாமிக் குத்தம்.”’

குடுகுடுப்பை எடுத்து அவரது பைக்குள் வைக்கப் போன கோடாங்கி அப்பாவைப் பார்த்து சொன்னார், “அப்படியெல்லாம் சொல்லாதீங்க அய்யா. ஜக்கம்மா பொறுக்க மாட்டாள்.”

“ என்ன செய்வாளாம்?”

“ ஊர்க்கூடி ஊர்க்குள்ள நுழைஞ்சிருக்கிற துஷ்டனை விரட்டலைன்னா ஊர் விளங்காது. ஒவ்வொருத்தராகச் சாவாங்க. மரங்க அதுவாகவே தீப்பிடிச்சி எரியும். வெள்ளாம்மை விளங்காது. ஊர்க்குள்ள பஞ்சமும், பட்டினியும் தலைவிரித்தாடும். தண்ணிகூட நஞ்சாகும்.”

கோடாங்கி சொன்னதைப் போலவே மறுநாளுக்கும் மறுநாள் நாங்கள் வளர்த்த வீட்டு நாய் செத்துப்போனது. மறுவாரம் அப்பத்தாள் படுத்த படுக்கையில் இறந்துக் கிடந்தாள். அவரை அடக்கம்செய்த மூன்றாம் நாள் வடக்குத் தெரு குமரிமுத்து தோட்டத்தில் உழுகையில் பூதம் தாக்கிச் செத்துப் போனான்.

ஊர் துக்கத்தில் மிதந்தது. அந்திசந்தி தெருக்களில் ஆள் நடமாட்டமில்லை. கிழக்குத் தெருக்களில் கோழிக் கழிச்சல் வந்து மொத்தக் கோழிகளையும் வாரிக்கொண்டு போனது. கூடவே மேலத்தெரு சின்னத்தம்பி வீட்டு கோயில்காளையும் வேலுத்தம்பியோட பசுமாடும் கால்களை உதைத்துகொண்டு மாண்டுப்போயின. இதையெல்லாம் விடவும் மரப்பாச்சி தோட்டத்திற்குளிலிருந்த ஆலமரம் தானாகத் தீப்பிடித்து எரிந்தது.

அப்பத்தாள் இறந்தத் துக்கத்தில் தாத்தா படுத்தப்படுக்கையாகி போனார். மாமியார் இறந்த துக்கத்தை விடவும் அம்மாவுக்கு இந்தச் சாமி மரம் பட்டுப்போன துக்கம்தான் அவளைப் பெரிதும் பாதித்தது. நாத்திகம் பேசித் திரிந்த அப்பா குருசாமியின் ஆலோசனைப் படி ஐயப்பன் சாமிக்கு மாலை அணிந்தார். பெண்கள் சமயப்புரத்தாளுக்கும் ஓம்சக்திக்கும் மாலை அணிந்து விரதமிருந்து கோவிலுக்குப்போய் வந்தார்கள். ஊரில் ஒரு வாரக்காலம் பக்தியும் பஜனையுமாக இருந்தது.

“கடவுளே, ஆத்தா .ஊர்க்குள் பேய், பிசாசு வரக்கூடாது. ஊர்ல இருக்கிற எல்லாரையும் நல்லபடியா வச்சிக்கிறணும்…” வேண்டலில் வெள்ளி, செவ்வாய்க்குச் சிறப்பு அபிஷேகங்களும் பஜனைகளும் தீபவழிபாடுகளும் நடந்தேறின.

ஊரை இந்த நோயென்று சொல்லமுடியாத ஒரு புதுநோய் வாட்டி எடுத்தது. பெரியவர்கள் ‘கக், கக்…’ என இருமிக்கொண்டிருந்தார்கள். பலருக்கு முச்சுத் திணறல் வந்தது. சிலர் மேல்மூச்சு, கீழ்மூச்சு வாங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். கண் எரிச்சல் ஊரின் பொது வியாதியானது.

ஊர் இளைஞர்கள் ஐநூறு, ஆயிரமென வரிகள் சேர்த்து ஒரு கோடாங்கியை அழைத்து வந்து ஊரைப் பிடித்திருக்கும் துஷ்டத்தை விரட்ட வேண்டும் என முடிவெடுத்தார்கள். ஒரு

நாள் ஊர் கோயில் எல்லைக்குள் ஆண்களும் பெண்களும் கூடினார்கள். உடுக்கடிப்புகளும் சாமி ஆட்டங்களுமாக இருந்தன.

கோடாங்கி சொன்னார், “ஒரு வாரத்திற்கு ஊர்க்குள்ளே யாரையும் விடக்கூடாது. யாரும் ஊரைவிட்டு வெளியூர் போகக்கூடாது….”

“சரிங்க…”

“ஊர்க்குள்ள யார் யார்க்கூட முறப்பாடு வச்சிருக்கீங்களோ அவங்க இன்றைக்கே திருநீறு பூசி அன்னம் தண்ணீ புழங்கி முறப் பாட்டத் தீர்த்துக்கணும்”

“ சரிங்க…”

“ அடுத்து சொல்லப்போறது முக்கியம்..”

“சொல்லுங்க சாமீ..”

“ஊர்க்குள்ளே எங்கெல்லாம் பட்டுப்போன மரங்கள் இருக்கோ அதுகள வேரோடக் களையணும். மண்ணுக்குள்ளே ஒரு துண்டு வேர விடக்கூடாது….’

கூட்டம் கலைந்தது. யாரும் ஊரைவிட்டு வெளியே போகவில்லை. பங்காளிகள் திருநீறு பூசிக்கொண்டு அன்னம், தண்ணீர் புழங்கி முறப்பாடு தீர்த்துகொண்டார்கள். ஊர் ஆண்கள், பெண்கள் அத்தனை பேரும் ஒன்றுகூடி பட்டுப்போன மரங்களை வெட்ட அரிவாள், கோடாரியுடன் இறங்கினார்கள். முதலில் சாமி மரத்தை வெட்டினார்கள். அம்மா சாமி மரத்தை வெட்டுவதற்கும் முன்பாக ஒரு ரூபாய் நாணயத்தை முடிந்து சாமி உண்டியலில் வைத்தாள். “மாரியாத்தா, எங்களை மன்னிச்சிறடியம்மா…”

“ கரிச்…கரிச்….”, “டடக்…டடக்…..”, “டடாச்…” அறுப்பதும் வெட்டுவதும் முறிப்பதுமாக இருந்தார்கள்.

“எங்கே இழு, இந்தா இழு….” மரம் அடியோடு கீழே சாய்ந்தது. ஊரார்கள் மரத்தின் குச்சிகளை விறகுக்காக ஒடித்தார்கள். முறித்தார்கள். பொறுக்கி அடுக்கினார்கள்.

“இது மம்பட்டி பிடிக்காகும்..”

“இது களைக்கட்டி பிடிக்காகும்”

“இது கட்டில் காலுக்காகும்..” கிளைகளை வெட்டியும் அறுத்தும் சேர்த்தார்கள்.

அம்மா மாரியாத்தாளைக் கும்பிட்டபடி நின்றாள். அப்பா அறுபட்ட துண்டுகளை எடுத்து விறகடியில் அடுக்கினார். மரம் உசிரோடு இருக்கும்பொழுது வெட்டியிருந்தால் கதவு, சன்னலுக்காகியிருக்கும்…என்று கவலைக்கொண்டார்.

சற்றுநேரத்திற்குள் மரம் வெட்டி அறுத்து அந்த இடத்தைச் சுத்தம் செய்துவிட்டார்கள். வேர் களைவது மட்டுமே மிச்சவேலையாக இருந்தது. அதற்கான வேலையில் மக்கள் இறங்கினார்கள். ஒருவர் பாறையால் குழி தொண்டினார். ஒருவர் மண்வெட்டியால் மண்ணை அள்ளினார். இன்னொருத்தர் கோடாரியால் வேர்களைக் களைந்தார். வேர்கள் நாலாப் பக்கமும் ஓடிக்கிடந்தன.

ஒரு வேர் எங்கள் மாட்டுக்கொட்டகைக்குள் ஓடியது. அதன் போக்கில் ஒருவர் களைந்து, அறுத்து, சாரைப் பாம்பைப் போல வெளியில் போட்டார். இன்னொரு வேர் அண்டை வீட்டு அடுப்படிக்குள் ஓடிக்கிடந்தது. அதையும் இரண்டாக அறுத்து எடுத்தார்கள். மூன்று பேர் ஆணி வேர்களைக் களைந்துகொண்டிருந்தார்கள். ஆணி வேர் அதலப் பாதாளத்திற்கு சென்றிருந்தது.

நான்கைந்து பேர் ஆணிவேரின் போக்கில் தோண்டினார்கள். “என்னய்யா இது. ஆச்சரியமாக இருக்கு. வேர் என்ன இவ்ளோ தூரமா போகும்?”

“இது என்ன சாதாரண மரமா, சாமி மரமய்யா…’

“களைங்கய்யா. இந்த வேர் எங்கேதான் போகுதெனப் பார்த்திடுவோம்” ஆளும் பேருமாகப் பேசிக்கொண்டு ஆணி வேரைக் களைந்தார்கள். வேர் ஊர் குடியிருப்பையொட்டி மழைக்காலத்தில் தண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடும் வாரிக்குள் இறங்கி ஓரிடத்தில் சுற்றிக்கொண்டிருந்தது.

அந்த இடத்தை மெல்லக் களைந்தார்கள். வேர் சுற்றிக்கொண்டிருந்த இடத்தில் அடர் கறுப்பு நிறத்தில் ஒரு இரும்புக் குழாய் இருந்தது. அதைச் சுற்றியிருந்த புல், புதர், செடிகள் கருகி சருகாகியிருந்தன. அந்த இரும்புக் குழாயிலிருந்து நெடியுடன் கூடிய புகை வெளிவந்தது. அந்தப் புகை துர்நாற்றத்தையும் கண்ணெரிச்சலையும் கொடுத்தது.

ஊர்மக்கள் நாசி, வாயை இறுகப் பொத்திக்கொண்டு அக்குழாயை வெறிக்கப் பார்த்தார்கள். அது ஒரு கார்ப்பரேட் நிறுவனத்தின் மீத்தேன் விஷவாயுக் குழாயாக இருந்தது.