மாத்திரை! …சிறுகதை…. எஸ்.ஜெகதீசன்

இன்று எனக்கு நல்ல நாள். மனது நினைத்துக் கொண்டது.உலகை உலுக்கிய கொடிய ரக நோயிலிருந்து பூரண நிவாரணம் அளிக்கும் மாத்திரைகளில் என்னால்விலை கொடுத்து வாங்க முடிந்த சிலதை இந்த மருத்துவ மனைக்கு வழங்கவென வந்திருப்பதுமுதலாவது காரணம்.

பல் வேறு வியாதிகளுடன் போராடிய ஒரு லட்சம் நோயாளர்களையாவது மருந்து மாத்திரைகள்மூலமும், ஆயிரம் பேர்களையாவது சத்திர சிகிச்சை மூலமும், இதுவரை குணமாக்கியிருக்கும் டாக்டர்பலராமை சந்திக்கப் போவது அடுத்த காரணம்.

வழமைக்கு மாறாக இன்றைய பத்திரிகையின் முகப்புப் பக்கத்தில் போதை மருந்துப் பாவனை,தீராநோய், கொலை, கொள்ளை போன்ற மனதைப் பாதிக்கும் எந்தவொரு அவலச் செய்தியும் இடம்பெற்றிருக்காது ஆச்சரியத்தை அளித்தது அதற்கும் அடுத்த காரணம்.

ஆழ்மனதில் ஆழமாக வலிக்கும் செய்திகள் முன் பக்கத்தில் வெளிவராதிருப்பதை எழுதப்படாத ஒருசட்டமாகவே முன்னொரு காலத்தில் பத்திரிகைகள் பேணிண. இயற்கையின் சீற்றம், தலைவர்களின்மறைவு போன்ற சில விதி விலக்குகள் இருந்தாலும் அத்தகைய காலம் இனியும் வருமா என்ற ஏக்கம்மனதை நெருடியது.

மருத்துவ மனையின் வரவேற்பு அறையில் காத்திருந்தேன். ஒரு மூலையில் இருந்த தொலைக் காட்சியில்சிறுவர் கேலிச்சித்திர நிகழ்ச்சி. பூனையும் எலியும் குறுக்கும் மறுக்குமாக ஓடித்திரிந்தன. பூனைகுறுக்கால் போனால் சகுனம் பார்ப்பவர்கள் இதனை எந்த விதத்தில் பார்பார்கள்? தேவையில்லாமல்பூனையின் பின் சென்றது யோசனை.

சுண்டெலி பூனையைப் பார்த்துச் சிரித்தால் அதன் அருகே வளை இருக்குது என்று அர்த்தம். சின்னவயதில் சொல்லித் தந்த வாத்தியார் நினைவில் வந்து மீண்டார்.

“வாருங்கள். உங்களை உள்ளே டாக்டர் வரச் சொன்னார்” என அழைத்தார் தாதி.சம்பிரதாய வரவேற்பைத் தொடர்ந்து “அன்றாட மருந்துகளுக்கே அல்லாடும் நோயாளர்கள்அத்தியாவசிய மருந்துகளுக்கு அலறியடிக்கும் காலத்தில் உங்களின் உதவி நிகரற்றது. கடுமையாகப்பாதிக்கப்பட்ட நோயாளர்களுக்கு வெளிநாடுகளில் இலகுவில் பெற்றுக் கொள்ளக் கூடிய இந்த அபூர்வரக மாத்திரை மருந்தை சட்ட விரோதமாக இறக்குமதி செய்பவர்கள் பெரும் தொகை பணத்துக்கு விற்றுகொள்ளை லாபமீட்டுவதால் தட்டுப்பாடு தாண்டவமாடுகின்றது. இது எல்லோருக்கும் தெரிந்தாலும்எதுவுமே செய்ய முடியாத நிலைமை.” என்றார் டாக்டர் பலராம்.

எனது பெயர் கணேஷ். நான் விடுமுறைக்காக கனடாவிலிருந்து வந்துள்ளேன். கொடிய ரக நோய்வியாபிக்கின்றது முன்னரே எனக்குத் தெரியும். கொ.ர.நோ என்ற தமிழ் எழுத்துக்களே உலகெங்கும் அந்நோய்கான பெயரை கொடுத்தன என்று அவசர ஆய்வாளர் எவராவது இதுவரை அறிக்கை விடாததால்வரும் சிரிப்பையும் சிரமப்பட்டு அடக்கிக்கொள்வேன். ஆனால் நாடெங்கும் உள்ள நோயின்உக்கிரத்தையும் பரவும் தீவிரத்தையும் இங்கு வந்த பின்பே விரிவாக அறிந்தேன்.இவற்றுடன்மருத்துவர்களின் பற்றாக்குறை வேறு பயமுறுத்துகின்றது.

நீங்கள் உதவ முன்வந்தது மகிழ்ச்சி கணேஷ். உங்கள் பரோபகார சிந்தை பேருவகை அளிக்கின்றது.நீங்கள் அன்பளிப்பு செய்யவுள்ள மருந்து வீரியம் மிக்கது. பத்தாயிரம் ரூபாய் சந்தை விலை உள்ளஅதனை இப்பொழுது இருபது லட்சத்துக்கும் பெற்றுக் கொள்ள முடியாதிருக்கின்றது.சரிதான் டாக்டர் பலராம். பாதி ஊர்கள் பகலிலும் உறங்கிக் கொண்டிருப்பதை அவதானித்ததன்விளைவே என்னாலான உதவிகளை செய்யத் தூண்டியது.

அதனால் மனம் மாறி எனதுவிடுமுறைக்கென ஒதுக்கியிருந்த காசை இதற்கு வழங்குவதெனத் தீர்மானித்தேன். பதுக்குபவர்கள்மட்டுமல்ல நோயால் பாதிப்புக்குள்ளானோரும் எண்ணிப்பார்க்க முடியாத அளவுக்குஅதிகரித்துள்ளனர். என்னிடம் இருக்கும் காசுக்கு ஆகக் குறைந்தது அறுநூறு பேருக்காவது மருந்துவாங்க முடியும் என நினைத்திருந்தேன். ஆனால் அதே காசுக்கு இப்பொழுது ஆறு பேருக்கான மருந்தைமட்டும் வாங்க முடிந்தது மனதை உறுத்துகின்றது.

நான் வெட்கத்தை விட்டுச் சொல்கின்றேன். நான் டாக்டர்தான். எனது வருமானத்தில் எனக்குத் தேவைஎன்றால் கூட உந்த மருந்தை என்னால் வாங்க முடியாது. என்னைப் போல் மேலும் ஐந்து டாக்டர்கள்கனத்த மனதுடன் இவ்விதம் இங்கு பணி புரிகின்றார்கள்.

ஓம்! ஓம்! எல்லோருமே திறமைசாலிகள். கருணை மிக்கவர்கள். கைராசிக்காரர்கள் சமூக அக்கறைநிறைந்தவர்கள் என்று நானும் கேள்விப்பட்டுள்ளேன்.

இந்த நோயால் பீடிக்கப்பட்டுள்ளவர்கள் தினம் தினம் படும் வாதைகளைத் தாங்கும் சக்தி மனதுக்கும்கிடையாது. உடம்புக்கும் கிடையாது என்றார் டாக்டர்.

எண்பது வயதுக்கு மேற்பட்ட எனது நெருங்கிய உறவினர்கள் ஐவர் இங்கு தங்கி சிகிச்சைபெறுகின்றனர். அவர்களும் உதனையே சொன்னார்கள் என்றேன் நான்.சென்று பார்ப்போமா? என்றார் டாக்டர்.

விண்வெளி வீரரின் கவசாடைக்குள் திணிக்கப்பட்டது நான்.உட்புக முடியாமல் திணறியது நுண்ணுயிரி.

நோயாளர் பராமரிக்கும் பகுதி. வயது பேதமின்றி துவண்ட நிலையில் சுமார் நூறு பேர். அவர்களதுபயம் பார்வையாளர்களையும் பயமுறுத்தும் போலிருந்தது. எலும்புக் கூடுகளில் பிதுங்கிய முழிகள்கோரம் காட்டின.

இறைவன் இவர்களுக்காக காத்திருக்கின்றானா? இவர்கள் இறைவனுக்காக காத்திருக்கின்றனரா?என்பது எவருக்குமே தெரியாது என்றார் பலராம்.

மனம் உடையார் எதற்கும் உடையார் என்றேன் நான்.இறைவா! என்னால் செய்ய முடிந்ததற்கு மேலேயே செய்வதற்கு ஆசைப்படும் படி என்னை ஆக்கு!மனம் தன் பாட்டுக்கு பிரார்த்தித்தது.

தெய்வ நம்பிக்கை என்பது வருத்தக்காரர்களின் வருத்தமல்ல. ஆரோக்கியமானவர்களின் சுகானுபவம்!யாரோ ஞானி சொன்னது ஞாபகத்தில் வந்தது.

அறிந்தவர்கள் ஆற்றல் பெறுகிறார்கள். மறுப்பவர்கள் மயக்கத்தில் இருக்கின்றார்கள்.எங்கும் நிசப்தம். கடைநிலை ஊழியரின் தள்ளு வண்டில்களின் ஒலி மட்டும் அவ்வப்பொழுதுஅங்குமிங்கும் ராணுவ வாகனங்கள் உறுமியபடி செல்வது போலத் திகிலை ஏற்படுத்தின.

பலராமின் அலுவலக அறைக்குத் திரும்பினோம்.ஏனைய ஐந்து டாக்டர்களும் அங்கு எனக்காககாத்திருந்தார்கள். அனைவர் முன்னிலையிலும் என்னிடமிருந்த ஆறு மாத்திரைகளையும் கொடுத்தேன்.

அது மிகவும் சொற்பம் என்று அவர்களுக்கும் தெரியும். ஆனாலும் அவர்கள் அனைவரது முகங்களிலும்மகிழ்ச்சி அப்பிக் கொண்டதோர் உணர்வு என்னுள் ஏற்பட்டது.

அவசியம் தேவையானோருக்கு உயிர் கொடுக்கப் போகும் கடவுளைப் போல் என்னைப் பார்த்துமானஸீகமாக வணங்குவது போலிருந்தது அவர்களின் முறுவல்.

அங்கு தங்கியிருக்கும் எனது நெருங்கிய உறவினர்களின் ஐந்து சோடி கண்களும் சோர்ந்த நிலையிலும்ஆவலுடன் என்னையே எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருப்பது போலவும் மருந்து தமக்கு கிடைத்த பின்என்னைக் கண்டதும் மத்தாப்பு போன்ற சின்னச் சிரிப்பை உதிர்ப்பது போலவும் எனது கற்பனைவிரிந்தது.

உணர்வுபூர்வமாகவும், தகவல்களின் அடிப்படையிலும், சமூக நலன் கருதி நான் கொண்டு வந்துள்ளஇந்த மாத்திரைகள் ஏற்கனவே உள்ள நோயை விரட்டுவதுடன் மேலும் நோய் புதிதாகத் தொற்றாமலும்தடுக்கும் என்கிறார்களே? அப்படியா? என்றேன்

முடிவு பரிசீலனையில் உள்ளதால் உறுதியாகக் கூற முடியாது. எனினும் சித்தர்கள் அருளிய நோய்அணுகா விதிகளில் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி மிக்கது காயகல்பம் என்பது போலத்தான் இது. கிழவருக்கும்கிளர்ச்சி ஊட்டும். என்றார் பலராம்.

சித்தர்களின் சூத்திரத்தின் சூட்சுமத்தை சிந்தித்து வாழ்க்கைக்கு பயன் படுத்த வேண்டும்.தாக்கத்திலிருந்து தப்பிக்க நம்மை நாமே தயார்ப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். மருத்துவர்களுக்கானபால பாடம் இது என்றார் அவர்களுள் வயதில் மிக இளையவரான டாக்டர் ஜீவன்.மருத்துவ மனையில் அவசர காலத்திலும் ஆறுதலாக பணி புரிபவர்கள் அனைவருமே சாமிக்கு மேலே!என்றேன்.

ஓ! எந்தச் சாமியும் எந்த மருந்தையும் தொட்டதில்லை என்பதைநினைவூட்டுகின்றீர்களா? அல்லதுஅரை குடத்தை புத்திசாலி என்பதே நிறை குடத்தின் புத்திசாலித்தனம் என்கின்றீர்களா? மிக்க மிக்கநன்றி என்றார் மீண்டும் டாக்டர் ஜீவன்.

அடுத்த வினாடிசிறிதும் எதிர்பாராத அக்கிரமம் ஒன்று மின்னல் வேகத்தில் அங்கு நடந்தேறியது.பலராமின் கையில் இருந்த மாத்திரைகளில் ஒன்றை பலவந்தமாகப் நிமிண்டி கண் மூடித்திறப்பதற்குள்விழுங்கி ஏனையோரையும் அவ்வாறே செய்யுமாறு பணித்தது என்று சொல்வதிலும் பார்க்க நிர்ப்பந்தப்படுத்தியது பகுத்தறிவில்லாத அந்த ஜீவன்.

மாத்திரை அளவிலும் நம்ப முடியாத ஒரு மனிதாபிமானத் திருட்டு மாத்திரை மருந்து வடிவில் மாத்திரைநேரத்தில் கண்ணெதிரே ஒப்பேறியதுகர்வம் போய்விட்டாலே சர்வமும் நல்லதாகவே நடக்கும். யோசிக்காமல் எதையும் செய்யவும் கூடாது.செய்து விட்டால் எதையும் யோசிக்கவும் கூடாது என்ற ஜீவனின் வினயமான முகத்தில் மின்னிமறைந்தது புன்சிரிப்பா இகத்தாளமா? அனுமானிக்க முடியவில்லை!

ஊனமுற்று மனம் மரத்துப் போவதற்கு நோயும் துயரங்களும் தேவையில்லை. ஏமாற்றங்களும் சிலநம்பிக்கைத் துரோகங்களும் மட்டும் போதும் என்றேன்.

உங்கள் கையில் உள்ள அளவுகோலை கொண்டு மற்றவர்களை அளப்பது மகா தப்பு என்ற அந்த அற்பஜீவனின் குரலில்மட்டும் ஜீவனில்லாதிருந்தது!இப்படியான வாய்ப்பு வரும் என்ற மதப்புடன் காத்திருந்தாயோ? குமுறினேன்.

இது கிரைம் என்பது எனக்கும் தெரியும். யாருமே மருந்துகளை நினைக்கும் அளவிற்கு மருத்துவர்களைநினைப்பதில்லை. கொஞ்சம் யோசிச்சுப் பாருங்க. எது நல்லது எது கெட்டது என்று உங்களுக்கும்புரியும். இந்த மாத்திரைகளை் நோயாளிகளுக்கு கொடுத்திருந்தால் தேறாத ஆறு பேர் மட்டும் தேற்றம்பெற்றிருப்பர். நீங்கள் சொல்லாவிடினும் தார்மீக கடமை என கருதி இங்குள்ள உங்கள் நெருங்கியஉறவினர்கள் ஐவருக்கும் முன்னுரிமை கொடுத்திருந்தாலும் எண்பது வயதுக்கு மேற்பட்டஅவர்களிடமிருந்த வருத்தம் மட்டுமே மாறியிருக்கும். பின்பு அவர்களில் ஒருவராலாவது எனையோரைபராமரிக்கவோ பாதுகாக்கவோ முடிந்திருக்குமா? அதனால் நலிவடையாமலிருப்பதற்கான தென்புமருத்துவர்களுக்கு முதலில் வேண்டும்.

முறைத்த ஜீவனிடமிருந்து மென்று விழுங்கிய வார்த்தைகள் சன்னமாக வெளி வந்தன.எல்லை தாண்டிய எனது ஆத்திரம் ஆவேசமாகிற்று!எனக்குத் தெரிந்த அத்தனை மொழிகளிலும் உள்ள கெட்ட வார்த்தைகள் மூளையிலும் வந்தன.வாயிலும் வந்தன.

கொஞ்சமும் கருணையே இல்லாத நஞ்சு உள்ளம் கொண்ட உங்களையெல்லாம் டாக்டர்கள் என்றுசொல்லவே நாக்கூசுது என்றவாறே கதறக் கதற அவனை துவம்சம் செய்தேன்.விறைத்த அந்த ஜீவனின் உரத்த குரலில் நடுக்கம் இருந்தாலும் வார்த்தைகள் தடித்தன!

“ஐயா!.எமக்கென்று ஒரு நியமம் உள்ளது. அதற்கு ஒரு நியதியும் உண்டு. நியாயமும் உண்டு. நீங்கள்நினைப்பது போல் நோயாளர்களை பரிதவிக்க விட்டுவிட்டு நாம் மட்டும் இந்த அபூர்வ மாத்திரையைஉட்கொண்டால் காணும் என்ற எண்ணம் எனக்கும் இல்லை.எமக்கும் இல்லை! பல நோயாளிகளுடன்அன்றாடம் புழங்கும் கடற்பாடும் கட்டுப்பாடும் உள்ளவர்கள் நாம் என்பது உங்களுக்கும் நன்குதெரியும். நாம் ஒன்றும் வானத்தில் இருந்து வந்து குதிக்கவில்லை. மிகவும் தட்டுப்பாடு நிலவும் இந்தநிலை நீடித்தால் எம்மையும் நோய் பீடிக்கும் தூரம் அதிகமில்லை என்ற வேளையில்தான் கடவுள்கிருபையால் நீங்கள் வந்தீர்கள். நாம் ஆரோக்கியமாக அல்லது தென்பாக இருந்தால் மட்டுமேதொடர்ந்தும் அர்ப்பணிப்புடன் அனைவரையும் பாதுகாக்கவும் முடியும். பராமரிக்கவும் முடியும். நீங்கள்கொடுத்த மாத்திரை ஆறு பேருக்கல்ல. அறுநூறு பேருக்கு நிகரானது. எனவே இது மருத்துவம்மட்டுமல்ல. மகத்துவம்.”

அட! எமக்கு ஏன் இந்த எண்ணம் தோன்றவில்லை?

மனசின் உயரம் தாண்டி ஜீவனின் பெறுமதி வளர்ந்திட, வான் நோக்கி உயந்தது மாத்திரையின்பெறுமதி!