“மெல்லினம்”…..  சிறுகதை – 76 …. அண்டனூர் சுரா

“ஆண்களின் அகோரப் பிடிக்குள்ளே நான். “

பக்கத்து வீட்டு வினோத் மட்டுமா சொன்னான்? எதிர்த்தவீட்டு அஞ்சலையும்தான் சொன்னாள். அவளோடு சேர்ந்து ரெங்கம்மாளும்தான் சொன்னாள். எனக்குக் கல்யாணமென ஒண்ணு நடக்கவே நடக்காது என்று. சொன்னவங்க முகத்தைப் பார்த்துக் கேட்டேன். எனக்கு கல்யாணம் நடந்திட்டா நீங்கெல்லாம் என்ன செஞ்சிக்கிறுவீங்கனு. அத்தனைபேரும் வாயைப் பொத்தி நின்றாங்க. ரெங்கம்மாள் மட்டும் நெஞ்சை நிமிர்த்துக்கிட்டு சொன்னாள். ஒரு பக்கக் காதை அறுத்துக்கிறேனு. இப்ப அறுத்துக்கிறுவாளா? அவள் வெறும்வாயிலே பந்தல் போடுகிறவள். ரொம்பகூட அறுத்துக்கிறுவாளே!

ரெங்கம்மாளை விடு. அவளுக்கு உடம்பெல்லாம் வாய். தொனதொனத்த பேர்வழி. எந்தநேரமும் என்கிட்ட வம்புக்கு நிற்கிறவள். மதுமதிக்கு எங்கே போய்விட்டதாம் புத்தி. அவளும் நானும்தானே ஒன்னாப் பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போய்வந்தோம். என் வீட்டுக் கணக்குகளைப் பார்த்தெழுதி மேரி டீச்சர்க்கிட்ட வெரிகுட் வாங்கிக்கிட்டவளாச்சே. அவளுக்கு நான் என்ன குறை வச்சேன். அவளும்தான் சொன்னாள். எனக்குக் கல்யாணமென ஒண்ணு நடக்கவே நடக்காது என்று.

அவள் முகம் பார்க்கச் சகிக்காது. பெங்களுர் கத்திரிக்காய் கணக்கா இருப்பாள் கரடும் முரடுமா முகம். தேவலோகத்திலே இருக்கிற முப்பத்தி மூணு கோடி தேவர்களை விடவும் அதிகப்படியான முகப்பருக்கள் அவளுக்கு. போதாக்குறைக்கு ஊசியாலே குத்தியதைப் போல முகமெங்கும் தழும்புகள். ஒருநாள் பள்ளிக்கூடம் விட்டு திரும்பிவருகையிலே சொன்னாள். என் முகத்தைப் பார்த்துதான் சொன்னாள். எனக்கு சோடினு ஒண்ணு கிடைச்சால் செவ்வாய் கிரகத்திலேதான் கிடைக்குமென. இது எப்படி இருக்கு? எனக்குள்ளேயும் ஓர் உசிரிருக்கு. எனக்கு மனசுனு ஒண்ணு இருக்குனு அவளுக்குத் தெரியாமத்தானே போச்சு. என்ன மனுசி அவள். சீச்சீ! அவளை நான் தோழியா நினைச்சேன். அவளா எனக்குத் தோழி.

என்கூட படிச்ச சோமன் ஒருநாள் கைகளை அப்படியும் இப்படியுமாக ஆட்டி தலுக்புலுக்கென நடந்தான். ஏன்டா இப்படி நடக்கேனு கேட்டேன். அதுக்கு அவன் சொன்னான். என்னை மாதிரி நடந்துப்பார்த்தேனு. சொல்ல மட்டுமா செஞ்சான். பல்லெல்லாம் கழண்டு விழுகிற மாதிரி கெக்கே, பிக்கேனு சிரிக்கவும் செய்தான். அப்போதே அவனது பல்லைப் பெயர்த்து அவன் கையில் கொடுத்திருக்கணும். போய்தொலையட்டுமென விட்டுத்தொலைச்சிட்டேன். அவனுக்கு எவ்ளோ கொழுப்பிருந்தா அப்படியொரு வார்த்தை சொல்லிருப்பான்?
பத்தாம் வகுப்பிலே ரெண்டு தடவை அட்டெம்ப்ட் அடிச்சவன் சேது மாமா மகன் மாதவன். அவன் பத்தாம் வகுப்பிலே தேர்வானு யார் நம்பினா? நான்தான் அவனைப் பாஸ் பண்ணவச்சேன். அந்த நன்றிகூட அவனுக்கில்லை. என்னை அவன் பட்டப்பெயர் வச்சி கூப்பிட்டான். நிலத்துக்கு உச்சவரம்பு இருக்கிற மாதிரி கேலி, கிண்டலுக்கும் உச்சவரம்பு வைக்கணும். அதுக்கும்மேலே கேலி கெஞ்சா சப்பாணி மாதிரி சப்னு அறைகிற உரிமை கொடுக்கணும். அப்பத்தான் இந்த மாதிரி பையன்கள் அடங்குவான்க.
எனக்கு என்ன குறையாம்? என் உசரத்துக்கு ஈடுகொடுக்க இந்த ஊரிலே யாரு இருக்கா? என் அம்மா சொல்ற மாதிரி, ஒரு வட்டத்துக்குள்ளே அடங்குற முகம். தேய்த்துக் கழுவியதைப் போல பளபளப்பு. பரந்த நெற்றி. வளைந்த நாசி. வெள்ளொளி வீசும் கண்கள். வாட்டச்சாட்டமான உடல்வாகு. எலுமிச்சம்பழம் நிறம். நான் பஞ்சத்துக்கு அடிபட்ட பரதேசி கணக்காவா இருக்கேன்? இல்லை, தின்னுக்கொழுத்த பன்றிக் கணக்கா இருக்கேனா? ஒரு மனுசா எப்டி இருக்கணுமோ அப்டித்தானே இருக்கேன். எல்லாப் பானைக்கும் ஒரு மூடி இருக்கிற மாதிரி எனக்கும் ஒரு சோடி இருந்திருக்குத்தானே! அதனால்தானே எனக்கு இன்னைக்கு கல்யாணம் நடந்துமுடிஞ்சிருக்கு.

நான் என் கல்யாணத்தை அப்பா, அம்மா விரும்புன படிதான் பண்ணியிருந்திருக்கணும். என் விருப்பத்த அப்பாக்கிட்ட சொன்னா அவர் சம்மதிக்கவா செய்வார்? மாப்பிள யாருனு கேட்பார். மாப்ளயோட குலம் கேட்பார். கோத்திரம் கேட்பார். சாதி கேட்கிறதோடு சாதிக்குள்ளே இருக்கிற பட்டத்தையும் கேட்பார். அப்பாவை ஒரு ரகத்திலே சேர்த்திடலாம். எப்படியோ போய்தொலையட்டுமென தலை மூழ்கிறவர். அம்மா இருக்காளே, அப்பப்பா! அழுதுபுரண்டு ஊரைக்கூட்டி ரணகளம் செய்கிறவள்! அதான் என் முடிவுக்கே இந்தக் கல்யாணத்த நான் பண்ணிக்கிட்டேன்.

அம்மாவுக்கு என்மீது எப்போதும் ஒரு கண்ணுதான். என்னோட நடை, உடை, பேச்சு அத்தனையும் வச்சக்கண் எடுக்காம பார்க்கிறவள். அப்பா? நான் குழந்தையாக இருந்தப்போ என்னைத் தூக்கிக் கொஞ்சினாரோ என்னவோ?

நான் போன வருஷம்தான் பள்ளிப் படிப்பை முடிச்சேன். பனிரெண்டாம் வகுப்பில் நான் எவ்வளவு மார்க் தெரியுமா? தொள்ளாயிரத்து எண்பது. அப்பா என்னோட மார்க்கைப் பார்த்துக் கொஞ்சமாவது மெச்சிருக்கணுமே? ஊகூம். என்னைப் பாராட்ட அவருக்கேது வார்த்தை. ஒண்ணு சொன்னார். நீ படிச்சது போதும், வீட்டிலேயே இரு என்று. அப்பா காலிள விழுந்து அழுது கெஞ்சினேன். அப்பா இளகி திரவ நிலைக்கு வர்றதா இல்லை. ஒரு நாள் அப்பாவைப் பார்த்துக்கேட்டேன். கேட்கணுமெனதான் கேட்டேன். என்னை இதுக்கு மேலே படிக்க வக்க முடியலைன்னா என்னதுக்கு என்னை நீ பெத்தியாம்? நான் கேட்டக் கேள்வியை அவராலே பொறுக்க முடியலை. மூக்கு விடைக்க, கண்கள் சிவக்க அம்மாவைச் சொல்லித் திட்டுகிற அதே அசிங்க வார்த்தையைச் சொல்லி என் கன்னத்திலே ஒரு அறைவிட்டார். ஊறவச்ச துணியாட்டம் குறுகி குந்திப்போனேன். எனக்கு அழுகை விக்கி அடைச்சது. குந்திப்போனாலும் குலைஞ்சுப் போயிடுவேனாக்கும்?

அவர் என்ன என்னைப் படிக்க வைக்கிறது? நானே படிச்சிக்கிறேனு கிளம்பிட்டேன். வளர்ந்த வீட்டைவிட்டு, விளையாண்ட ரோட்டை விட்டு, ஊரை விட்டு , அண்ணன், அக்கா, அப்பா, அம்மா கண்களிலே படாமல் சென்னை வந்துசேர்ந்திட்டேன்.

நான் இல்லாத வீடு, ஊர் எப்படி இருந்திருக்கும்? எனக்குக் கணிக்கத் தெரியலை. அம்மா அடிக்கடி சொல்வாளே முத்து, நீ ஏன் இவ்ளோ அழகா இருக்கேனு தெரியுமா? எங்களையெல்லாம் படைச்சவரு பிரம்மன். உன்னை படைச்சவரு கிருஷ்ணன். அந்த கிருஷ்ணனுக்குத்தான் அது தெரியும்.

நான் சென்னையிலே தங்கியிருந்தப்ப கிடைக்கிற வேலைகளைப் பார்த்துகிட்டு வயித்தக் கழுவிக்கொண்டிருந்தேன். விடிஞ்சால் இருட்டினால் வீட்டு ஞாபகம் வந்திடும். அப்பா மீதான நினைவுகளை என்னாலே எப்படியோ மென்னு விழுங்கிக்கிற முடிஞ்சது. ஆனால் அம்மா, அண்ணன், அக்கா ஞாபகங்கள அப்படியா விழுங்க முடியலை. அவங்க முகங்கள் கண்ணுக்குள்ளே மிதந்தன.

சென்னையில நான் பட்ட இன்னல்கள் சொல்லிமாளாது. ஒண்ணுமட்டும் புரிஞ்சிக்கிட்டேன். இந்தப் பூமி சூரியனைச் சுத்தி வரலை. ஆண்களைத்தான் சுத்தி வருதுனு. ஒரு நாள் எக்மோர் ரயில்வே ஸ்டேசன்க்கு அருகிலே கையேந்தி கடையில சாப்பிட்டுக்கிட்டிருந்தேன். அப்பதான் சுயம்பு அக்கா எனக்கு அறிமுகமானாள். அவளே வந்து என்கிட்டா பேசினாள். என்னோட உடல்வாகைப் பார்த்திட்டு என் கூட வந்திடுறியானு கேட்டாள். அவள் முகத்திலே என் அம்மா முகம் தெரிஞ்சது. அவளை நான் முழுசா நம்பினேன். அவளது கண்ணிலே ஈரமும் இரக்கமும் தெரிஞ்சது.

அவள்கூட விழுப்புரத்துக்கு வந்திட்டேன். வந்ததும் அப்பாவுக்குக் கடிதம் எழுதினேன். நான் எழுதிய கடிதத்துக்குப் பதில் வருமானு ஏங்கினேன். அப்பாக்கிட்டேருந்து ஒரு பதிலும் வரலை. போனில் பேசலாமானு யோசித்தேன். சுயம்புவிடம் கிடைச்ச அரவணைப்பு, அன்பு எல்லாம் என் வீட்டு நினைவுகளை மறக்கடிச்சிருச்சு.

ஒரு நாள் என்னைத் தேடி அப்பா வந்தார். அப்பாவைக் கண்டதும் எனக்கு கைகால்கள் ஓடவில்லை. வந்ததும் என்னைக் கட்டிப்பிடிச்சு அழுதார். என்னை மன்னிச்சுடு என்றவராய் விசும்பினார். என்னை அவர் கூடவே கூட்டிக்கொண்டு போவாரென்று நினைச்சேன். அந்த நினைப்பிலே மண்தான் விழுந்தது. முத்து எனக்கொரு காரியம் பண்றீயானு கேட்டார். என்னதுப்பா என்றேன். அக்காவுக்குக் கல்யாணம் நடக்க இருக்கு. அது நல்லபடியாக முடிகிற வரைக்கும் நீ வீட்டுக்கு வரவேண்டாம் என்றார். அந்த ஒரு நொடியிலே நான் சிதைஞ்சுப் போனேன். உதடுகளில் முட்டிய அழுகையை மெல்ல விழுங்கிக்கொண்டேன். ஏன்ப்பா என்றேன். உன்னை மாதிரியே அக்காளும் இருப்பாளோனு மாப்பிள்ளை வீட்டுக்காரங்க சந்தேகப்படுறாங்க என்றார். அத்தோடு அம்மா, அப்பா எல்லாரையும் மறந்து அவங்க இடத்துல சுயம்பு அக்காவைப் பார்க்கத் தொடங்கிட்டேன்.

இப்பொழுது நான் விழுப்புரத்தில் சுயம்புகூடதான் தங்கியிருக்கேன். ஒரு தொண்டு நிறுவனத்திலே பகுதிநேரம் வேலை பார்த்துக்கிட்டு ஒரு யுனிவர்சிட்டியில் அஞ்சல்வழியிலே பி.எ இங்கிலீஸ் படிச்சிக்கிட்டிருக்கேன். நான் படிக்கவேண்டியது இன்னும் எவ்வளவோ இருக்கு. நான் படிக்க படிக்க எனக்கென்று தனி உலகம் இருப்பதா உணர்றேன். என்னைச் சுற்றியும் நிறைய நலவிரும்பிகள் இருக்காங்க. ஒரு தொண்டு நிறுவனம்தான் என்னைப் படிக்க வைக்குது. அவர்களுக்காகத்தான் நான் படிக்கிறேன். இந்தப் படிப்பு முடிஞ்சதும் அடுத்ததா பி.எட் படிக்கப் போகிறேன். பிறகு போட்டித்தேர்வு எழுதி டீச்சர் போஸ்டிங்க் வாங்கத்தான் போகிறேன். இது என்னோட ஏழடுக்குக் கனவு. என்னைக் கேலிச் செய்த அத்தனைபேரும் அவரவர் குழந்தைகளை அழைச்சிக்கிட்டுவந்து என் பிள்ளைக்கு நல்லாப் பாடம் சொல்லிக்கொடு தாயினு நிற்கிற காலம் வரத்தான் போகுது. அப்பத் தெரியும் இந்த முத்து யார் என்று.

கண்ணுக்குத் தெரிந்த பகலும் கண்ணுக்குத் தெரியாத இரவுக்குள்ளே அடங்கித்தான் ஆகணுங்கிற உண்மையை அன்றைக்கு எல்லாரும் தெரிஞ்சுக்குவாங்க.
என்னோட கல்லூரியில படிகின்ற சுகந்தி ஒரு நாள் தேர்வு எழுதுகிறபோது என் பரீட்சைத் தாளைக் காட்டச் சொல்லிக் கெஞ்சினாள். நானும் பாவமென்று காட்டினேன். தேர்வு முடிஞ்சதும் பேச்சுக்கிடையில் சொன்னாள். என்னோட அறிவுக்கு நான் கலெக்டர்கூட ஆவேனாம். ஆனால் எனக்கு கல்யாணமென ஒண்ணு ஆகவே ஆகாதாம் என்று. இதை நான் அவளிடம் கேட்டேனா? அவளாகவே சொல்லிவிட்டுத் திரும்பிப் பார்க்காமல் சென்றுவிட்டாள்.

இதோ இன்னைக்கு எனக்குக் கல்யாணம் நடந்திருக்கே. எனக்கு மட்டுமல்ல. என்னைப் போல எத்தனையோ பேருக்கு நடந்திருக்கு. ரெங்கம்மாள் என்ன செய்வாளாம், காதை அறுத்துக்கிறுவாளா? வினோத் என்ன செய்வானாம்? சுகந்தி என்ன செய்வாளாம்? என்னைச் சுற்றிலும் எத்தனையோ மணப்பெண்கள் இருக்காங்க. அலங்காரமென்ன, மேளதாளமென்ன. இதையெல்லாம் பார்க்க யாருக்கும் கொடுத்து வைக்கலை.

நான் உடுத்திருக்கிற இந்தக் காஞ்சிப்பட்டு எவ்ளோ தெரியுமா? இருபதாயிரம் ரூபாய். சுயம்பு அக்கா எனக்கு பரிசா வாங்கிக்கொடுத்தது. இதோ என் காலிலே வெள்ளிக் கொலுசு. விரல்களிலே மிஞ்சி, பீலி, பில்லணை. கையில் நாகவந்து, வளைவி. இடுப்பில் ஒட்டியாணம். கழுத்தில் அட்டியல், கண்டரசம், காசுமாலை. மூக்கில் பேசரி, தொறட்டி. காதில் முருகு, அலுக்கு, ஒன்னப்பு, மாட்டில். தலையில் நெத்தி சுட்டி, சுத்திப்பரிஞ்சி, உச்சி ராக்கடி. முடியில் ஜடைநாகம். எல்லாமே வாடகை நகைகள்தான். இருந்திட்டுப் போகட்டுமே. எனக்கு வேலை கிடைச்சப் பிறகு தங்கத்தில் வாங்கி அணிஞ்சுக்கிறேன்.

எனக்குத் தெரிந்தவரைக்கும் யாருக்கும் இத்தனை நகை நட்டுகளோடு இப்படியா கல்யாணம் நடந்ததில்லை. யார் கல்யாணத்துக்கும் இவ்ளோ கூட்டம் கூடியதில்ல. குப்பத்து மக்கள் தேங்காய் பழத்தட்டுகளோடு கூடி வருவதைப் பாருங்க. ஆயிரம் தலைகள் கொண்ட அதிசயப் பிறவியைப் போல மனிதக்கூட்டம். உருமி மேளம், டோலக் தளம். இது போதாதென்று கையை நீட்டி நீட்டி, தட்டித்தட்டி கைத்தாளம்.

கெட்டிமேளம், கெட்டிமேளம். தாலியை எடுத்து கண்களில் ஒத்திக்கிறேன். உள்ளூர மனசுக்குள் வாங்கிக்கிறேன். என்னுடைய நீண்ட நாள் ஆசை நிறைவேறிருச்சு. காற்றைக் கிழிக்கும் வாணவேடிக்கை. இதோ என் புருஷர் கல்யாணம் முடிஞ்சு ஊர்வலத்திலே வருகிறார். ஊர்வலத்திலே ஆட்டம், பாட்டம், கொண்டாட்டம். கைகளை நீட்டிநீட்டி, தட்டித்தட்டிப் போர்ப் பரணி பாடுறாங்க. மேடும் பள்ளமுமான ராகம். உடைவும் குடைவுமான பாட்டு.
எனக்குக் கல்யாணங்கிறது தூக்குணாங்குருவி கூடு மாதிரி அதிசயமான ஒண்ணுதான். அம்மா, அப்பா, அக்கா, அண்ணன் என என்னைக் கேலிசெய்த அத்தனைபேர் முகத்தையும் மனசுக்குள்ளே உருட்டி கர்வம் கொண்டுக்கிறேன். நான் உயர, உயரப் போகிறேன். ஆகாயத்தில் அந்தரத்தில் மிதக்கிறேன். குதிச்சிக்கிறேன். குலுங்கிக்கிறேன்.

திடீரென இரைச்சலோடுகூடிய பெருமழை விட்டது மாதிரி கோயில் அமைதி கொள்ளுது. ஊர்ப்பெயர் தெரியாத ஒரு பெண்ணொருத்தி ஓடிவந்து என் தாலியை அறுக்கிறாள். என் தலையில் அடித்து முடிகளைப் பிய்க்கிறாள். நெற்றிப் பொட்டை அழிக்கிறாள். ஈசலுக்கு ஒரு நாள் வாழ்க்கை போல என் மணக்கோலத்துக்கு ஆயுள் ஒரு நாள்தான். என் ஆத்ம உலகம், ஆசை உலகம் சுருங்கி சூன்யமாகி வருது. என் புருசனுக்கு என்ன ஆச்சு, எல்லாரையும் போல நானும் பதறியடித்து கேட்கிறேன். உன் புருசனை வெட்டி காளிக்குக் காவிக்கொடுத்திட்டாங்க என்றவாறு ஒரு கை என் கைகளைப் பற்றி வளையல்களை உடைக்குது.

என் சகவாசிகள் உடம்பே துண்டானதைப் போல துடிக்குறாங்க. சற்றுமுன் கட்டிக்கொண்ட தாலிகளை அறுத்து எறியுறாங்க. ஒருவரையொருவர் கட்டிப்பிடிச்சிக்கொண்டு அழுவுறாங்க. முடிச்சு முடிச்சாக குந்தி ஒப்பாரி வைக்குறாங்க. மாரடைப்பு வருவதைப் போல வயித்திலும் மார்பிலும் அடிச்சிக்கிட்டு, கைகளை ஒன்றோடு ஒன்று மோதி வளையல்களை உடைச்சி கூந்தல்ல இருக்கிற மலர்ச் சரங்களைக் கசக்கி எறியுறாங்க. கூவாகம் கூத்தாண்டவர் கோயில் திருவிழா கடைசிக் கட்டத்திற்கு வந்திருச்சு சொல்லும்விதமாக இந்த தாலி அறுப்பு திருவிழா நடந்து முடிஞ்சிருக்கு.

என் வாழ்க்கையைப் போல வானம் இருண்டு இரவின் மடிக்குள்ளே சுருளுது. மாங்கல்யத்தை இழந்து, பூ பொட்டுகளை இழந்து திருவிழாவை வேடிக்கை பார்த்தபடி தனிமரமாக நிற்கிறேன். என்னை ஆடவர் கூட்டம் மொய்க்குது. கையிலே காசு பணம் வச்சிக்கிட்டு என்னை விலைக்குக் கூப்பிடுது. பணத் தாள்களாலே, கைகளாலே என் கன்னங்களை வருடுது. பிச்சிப்பூவை பிய்ப்பதைப் போல என் தசைகளை பிய்க்குது. யாரோ ஒருவன் என் ஆடைக்குள்ளே கையை நுழைக்கிறான். எதையோ தேடுறான்.

மின்சாரம் பாய்வதைப் போல திடுக்கிடுறேன் நான். என் விசும்பலை மீறி கைகள் என் அந்தரங்க உறுப்புகளை நெறிக்குது. முள்ளம்பன்றி முடியாட்டம் பலரின் மீசைகள் என் கன்னங்களைக் குத்துது. பம்பரமா என்னை நான் சுற்றிக்கொண்டு விடுவிச்சுக்கிற துடிக்கிறேன். ஆண்களின் அகோரப் பிடிக்குள்ளே நான். சுயம்பு அக்கா சொன்னது நினைவுக்கு வருது. ஒருமுறை இல்ல பல முறை சொல்லிருக்காள். “நாம மனுசப் பிறவியல்ல, பட்சிகள். எங்கே போனாலும் கூட்டமா போகணும். கூட்டமா வரணும். எதையும் தனியே நின்னு வேடிக்க பார்க்கக் கூடாது. ஆண்கள் பார்வைக்குப் பிச்சிப்பூவு நாம.”

அவள் சொன்னதை நினைச்சிக்கிறேன். உடம்பை விசும்பிக்கிறேன். என் அந்தரங்க உறுப்புகள் காயம்கொண்டு வலி பிராணன் வாங்குது. உயிர் ரணமெடுக்குது. பூனையின் கால்நகங்களில் சிக்கிய அணிலாகிப் போகிறேன்.

அவர்களைமீறி நான் எழுந்திருக்க வேண்டிருந்தது. கண்களை மூடிக்கொண்டு அம்மா, அப்பா, அண்ணன், அக்கா என்று அழைக்கிறேன். அவர்கள் யாரும் எனக்குள் வருவதாக இல்லை. அடுத்து சுயம்பு அக்காவை அழைக்கிறேன். அடுத்தென்ன செய்யலாமென யோசிக்கையில்தான் எனக்கு என் புருசன் அரவான் நினைவுக்கு வந்தார். கண்களை மூடி அவரை வேண்டிஅழைக்கிறேன். எனக்குள் றெக்கை முளைக்குது. கொத்துக்கொத்தாக நகம் கிளையடிக்குது. காய்ந்த விறகில்பற்றி எழும் நெருப்புப் போல எழுந்திருக்கிறேன், மோகினியாக.

அண்டனூர் சுரா