தமிழன்னை!…. அந்தாதித் தொடை …. ( கவிதை ) …. சைவப்புலவர் கல்லோடைக் கரன்.
பாட்டுடைத் தலைவி பாங்குறு தமிழாள்
பாக்களில் இனிமை விரவி
ஏட்டுடைப் புலவர் எழுத்தாணி மேவி
எண்ணிலாச் செய்யுள் புனைந்து
நாட்டுடை வேந்தர் நயந்து போற்ற
நாநில மெங்கும் வளர்ந்து
காட்டிடை வளரும் கனிச்சுவை யூறும்
கன்னி யெம்தமி ழன்னை ! 
அன்னை பொதிகையில் அகத்திய நாவினில்
அமர்ந்து நடனஞ் புரிந்தாள்
முன்னை மொழியென முத்தமி ழணியென
வளர்ந்து மதுரையில் தவழ்ந்தாள்
பின்னை உலகினிற் பிறமொழிக் குயர்வெனப்
பேர்பெற் றெங்கணும் திரிந்தாள்
பொன்னை நிகர்த்துப் பொன்றுந் தமிழாய்ப்
பாயும் நதியெனத் தவழ்ந்தாள் !
தாள லயங்களுஞ் சந்தமலி சீர்களும்
தோயும் மொழியாய்ப் பொலிந்தாள்
ஆழ இலக்கண இலக்கிய வளங்களும்
ஓதக் கடலென விரிந்தாள்
நீள நூல்களும் நிறைந்த நயங்களும்
நீண்ட பொருள்களு மணிந்தாள்
வேழ மருப்பிடை விளையும் முத்தென
மொழிகள் தம்மிடை மிளிர்ந்தாள் !
மிளிரும் பெருமை மேன்மைப் பண்பாடு
மாண்புற அவனியிற் சிறந்தாள்
ஒளிரும் நிலவாய் ஓடும் நதியாய்
ஒயிலாய் அழகெலாம் நிறைந்தாள்
பொழியும் அமுதாய்ப் பாகாய்த் தேனாய்ப்
பொன்னாய் மணியாய் ஒளிர்ந்தாள்
விழியில் விடமாய் மனத்திற் பகையாய்
வீணர் வந்ததாற் சிதைந்தாள் !
சிதைத்தா ரன்னைத் தமிழின் மாண்பைத்
தம்தம் மொழியைப் புகுத்தி
விதைத்தா ரின்னும் விதவித மொழிகளை
வீணாய்த் தமிழைச் சுருக்கி
பதைத்தார் தமிழர் பாவிகள் செயலால்
பைந்தமிழ் அழியுமோ வென்று
திகைத்தார் தங்கள் செந்தமிழ் இன்றும்
தரணியில் வாழ்வது கண்டு !
கண்டும் கேட்டும் களித்தும் உயிர்த்தும் 
கனவினும் நிலைப்பது தமிழே
உண்டும் என்றும் உறவுடன் கலந்தும்
உயிரோ டிணைவதும் அவளே
கொண்டும் கொடுத்தும் குலவும் வாழ்வில்
கூடும் தமிழை நாட்டு
பண்டும் தோன்றிப் பரம்பரை யாகப்
பாடுந் தமிழின் பாட்டு !
( சைவப்புலவர் கல்லோடைக் கரன் )
