யாழ் பல்கலைக்கழக கலைப்பீட சர்ச்கைக்குக் காரணம் என்ன?

யாழ் பல்கலைக்கழக கலைப்பீட மாணவர்கள், பீடாதிபதி, நிர்வாகத்தினருக்கு இடையில் எழுந்த முரண்பாடுகளால் தற்போது விரிவுரையாளர்கள் பணிப்புறக்கணிப்புச் செய்து மீண்டும் ஒரு தடவை மாணவர்களின் கற்றல் நடவடிக்கைகள் தடைப்பட்டுள்ளன.

மாணவர்கள் போதைப்பொருள் பாவிப்பதாகவும், அவர்களுக்கு எதிராக நடவடிக்கை எடுப்பதில் நிர்வாகம், குறிப்பாக பேரவை தவறிவிட்டது என்றும் குற்றச்சாட்டுக்கள் பொதுவெளியில் முன்வைக்கப்பட்டுள்ளன.

இந்தச் சர்ச்சையை போதைப்பொருள் பாவனைக்கு எதிரான ஒரு பரந்த போராட்டமாக வளர்க்க இருப்பதுபோன்ற ஒரு தோற்றப்பாடும் வலிந்து ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

வழமைபோன்று எல்லோருடைய பார்வைகளும் மாணவர்களுக்கு எதிரானதாக, விரிவுரையாளர்கள் – குறிப்பாக பீடாதிபதி மற்றும் நிர்வாகத்தினருக்கு சார்பானதாக பரப்பப்பட்டு வருவதையும் காண முடிகிறது.

இந்தப் பல்கலைக்கழக கலைப்பீடத்தில் மாணவனாக இருந்து, பின்னர் பல்கலைக்கழக பேரவை உறுப்பினராகவும் இருந்தவன் என்ற வகையிலும் இந்த நிலைமை தொடர்பான எனது அவதானிப்புக்களை இந்தச் சமயத்தில் பகிரவேண்டியது அவசியம் எனறு கருதுகிறேன்.

மாணவர்கள் குற்றவாளிகளா?

—————————————-

எப்போதுமே மாணவர்களைக் குற்றவாளிக்கூண்டில் நிறுத்தும் அணுகுமுறையே உடனடியாகக் கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வருகிறது. அவ்வாறான குற்றச்சாட்டுக்களை மறுக்கமுடியாத வகையில் மாணவர்களின் நடவடிக்கைகளும் அடிக்கடி அமைந்துவிடுகின்றன.

ஆனால், இதுபோன்ற நிலைமைகள் ஏற்படும்போதெல்லாம் விரிவுரையாளர்கள் சிலரும், பீடாதிபதிகளும், துணைவேந்தர், பேரவை உட்பட நிர்வாகத்தினரும் கடந்த காலங்களில் இழைத்துவந்த சில தவறுகளே நிலைமை இந்தளவு மோசமடையக் காரணமாக அமைந்துள்ளது.

எனது அனுபவம்!

———————-

நான் யாழ் பல்கலைக்கழக பேரவை உறுப்பினராக இருந்த காலத்தில், பெரும்பாலானவர்கள் பொறுப்பெடுக்கத் தயங்குகின்ற ஒழுக்காற்றுக்குழுத் தலைமைப் பொறுப்பை துணிந்து ஏற்றுக் கையாண்டு வந்தேன்.

அப்போதும் இதுபோன்ற மாணவர்களின் எல்லைமீறிய நடவடிக்கைகளால் சர்ச்சைகள் எழுந்து, விசாரணை செய்து மாணவர்களைத் தண்டிக்கவேண்டிய சூழ்நிலைகள் பல சந்தர்ப்பங்களில் எழுந்திருந்தன.

இளைஞர்களுக்கான கல்வி-தொழில் வழிகாட்டி சேவைகளை வழங்கி அதன்மூலம் அவர்களை வலுவூட்டும் செயற்பாடுகளில் தொடர்ச்சியாக ஈடுபட்டுவந்த அனுபவத்தில், தவறிழைப்பதாக இனங்காணப்படும் இளைஞர்களின் பின்னணிக் காரணிகள் குறித்து நான் கவனம் செலுத்துவது வழக்கம்.

ஒரு தடவை இவ்வாறான ஒரு சந்தர்ப்பம் எழுந்தபோது, தவறிழைத்ததாக இனங்காணப்பட்ட மாணவர்கள் தொடர்பான விசாரணை அறிக்கை என்னிடம் கையளிக்கப்பட்டது.

அதில், பிரதான குற்றவாளியாக அடையாளப்படுத்தப்பட்ட ஒரு மாணவன், தனது கண்ணுக்கு முன்பாகவே தனது தந்தையார் சுட்டுக்கொல்லப்படுவதை நேரில் பார்த்தவர் என்று குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

எத்தனை கொடுமை?

இது, குற்றச்செயல்களில் ஈடுபடுவதாக இனங்காணப்படும் மாணவர்களின் பின்னணிக் காரணியாக உளவியல் பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன என்பதை எடுத்துக்காட்டுவதாக அமைந்திருந்தது.

குற்றமிழைத்ததாக இனங்காணப்பட்ட பின்னர் விசாரணை செய்து அவரது இந்த மோசமான நிலைமையை இனங்கண்ட பல்கலைக்கழக நிர்வாகம், இந்த மாணவர் பல்கலைக்கழக அனுமதி கிடைத்து அங்கு கற்கத் தொடங்கியபோதே ஏன் அதனை அறிந்து, மாணவருக்கு உரிய உளவள ஆலோசனைகளை வழங்கியிருக்கவில்லை என்ற கேள்வியே எனது மனதில் உடனடியாக எழுந்தது.

பல்கலைக்கழக மானியங்கள் ஆணைக்குழுவின் நடைமுறைகளின் பிரகாரம் குற்றமிழைத்ததாக இனங்காணப்படும் மாணவர்கள் தண்டிக்கப்பட்டாகவேண்டும் என்றாலும். நான் இந்த விடயத்தை தற்றுணிவுடன் வித்தியாசமாகக் கையாண்டேன்.

குற்றமிழைத்ததாக இனங்காணப்பட்ட மாணவர்கள் அனைவரையும் பல தடவைகள் நேரில் சந்தித்துக் கலந்துரையாடினேன். இதன்போது அவர்களது உள்ளக்கிடக்கைகள் பலவற்றை என்னால் அறிந்துகொள்ளக்கூடியதாக இருந்தது.

சில நிபந்தனைகளை விதித்து, அவற்றை சரியாக நிறைவேற்றும் பட்சத்தில் மாணவர்களின் தண்டனைக் காலத்தைக் குறைத்து அதிலிருந்து அவர்களை விடுவித்துக் கற்றலைத் தொடர்வதற்குப் பரிந்துரைப்பேன் என்று அவர்களுக்கு உத்தரவாதம் அளித்தேன்.

ஒரு காலத்தில் மாணவர் உளவள ஆலோசகராக இருந்த தற்போதைய துணைவேந்தர் பேராசிரியர் சிறிசற்குணராசா அவர்களும் மாணவர்களுக்குத் தண்டனை வழங்கும் விடயத்தில் ஒரு எல்லைக்குமேல் அக்கறை காட்டுபவராக இருப்பதில்லை. ஏற்கனவே தவறிழைத்தவர்களாக இனங்காணப்பட்டவர்களின் கல்வி நடவடிக்கைகளையும் பாதிப்படையச் செய்து அவர்களை நாம் இன்னும் குற்றவாளிகளாக்கிவிடுகிறோம் என்பதே அவருடைய வாதமாக இருந்து வந்தது.

பொறுப்பானவர்களின் பொறுப்பற்றதனம்

——————————————————–

இவ்வாறு குற்றஞ்சாட்டப்பட்ட மாணவர்களில் ஓரிருவர் குறிப்பிட்ட ஒரு துறையைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்த நிலையில், அந்தத் துறைக்குப் பொறுப்பாக இருந்த தலைவர் மாணவர்களை எனக்கெதிராகத் தூண்டி நிலைமையைச் சிக்கலாக்கினார்.

தனக்கிருந்த ஊடகத் தொடர்புகளைப் பயன்படுத்தி மாணவ இளைஞர்களைப் புரிந்துகொண்ட ஒரு பேரவை உறுப்பினரான எனக்கெதிரான பிரசாரங்களைத் தூண்டிவிட்டார்.

இவ்வாறான போக்குகளே இன்று மாணவர்களின் பிரச்சினை இவ்வாறு விஸ்வரூபம் எடுத்து எவராலும் சமாளிக்க முடியாத நிலைமையை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

ஏன் எப்போதும் கலைப்பீடம்?

————————————–

இவ்வாறான மாணவர் சர்ச்சைகளின் வரலாற்றை ஆராய்ந்து பார்த்தால், பெரும்பாலும் அவர்கள் கலைப்பீடம் சார்ந்தவர்களாகவே இருந்து வருகின்றமை தெரியவரும்.

ஏன் இவ்வாறு எப்போதும் கலைப்பீட மாணவர்களே சர்ச்சைகளுக்கு உள்ளாகிறார்கள்?

ஏனெனில், இவர்கள்தான் பல்கலைக்கழகத்தில் அதிக நேரம் விரிவுரைகள், கற்றல் நடவடிக்கைகள் எதுவும் இல்லாமல் “சும்மா“ இருக்கும் நிலைமை காணப்படுகிறது.

பெரும்பாலான ஏனைய பீடங்களில் மாணவர்கள் இவ்வாறு பல்கலைக்கழகத்துக்குள் ஓய்வாக இருக்கும் சந்தர்ப்பங்கள் குறைவாகவே இருப்பதும், அந்தப் பீடங்களின் மாணவர்கள் இவ்வாறான சர்ச்சைகளுக்குச் சிக்கச் சந்தர்ப்பம் இல்லாமல் போவதற்குக் காரணமாக இருக்கிறது.

கலைப்பீடத்தைப் பொருத்தவரையில் பெரும்பாலான துறைகளில் மாணவர்களின் பாடவிதானம் அவர்களுக்குச் சவாலானதாக, அதிக உழைப்பை வேண்டுவதாக இருப்பதில்லை.

ஒரு நாளில் பெரும்பாலும் இரண்டு அல்லது மூன்று விரிவுரைகள் போக மிகுதி நேரம் முழுவதும் அவர்கள் பல்கலைக்கழகத்துக்குள் வீண்பொழுது போக்கும் நிலைமையே காணப்படுகிறது.

பாடவிதானம் சவாலானதாக இல்லாவிட்டாலும், மேலதிக வாசிப்பு, ஆய்வு, களச்செயற்பாடுகள், சமூக ஊடாட்டம் என்று பாடப் புறச் செயற்பாடுகள் மாணவர்களுக்கு அதிகம் வழங்கப்பட்டால் அவர்கள் இவ்வாறு பல்கலைக்கழகத்துக்குள் ஓய்வாக இருக்கச் சந்தர்ப்பம் கிடைக்காது.

மொழியறிவு, தொழில்திறன்கள்

——————————————

முழுவதும் தமிழ் மொழி மூலமே அனைத்து கலைத்துறைக் கற்கைநெறிகளும் போதிக்கப்படுகின்ற காரணத்தினால், ஆங்கில மொழியில் மேலதிகமாக தேடி வாசிக்கவும், ஆங்கில அறிவை வளர்க்கவுமான தூண்டலோ, வழிகாட்டலோ, அழுத்தமோ இந்த மாணவர்களுக்கு இருப்பதில்லை.

ஆங்கிலம் ஒரு பாடமாக இவர்களுக்குப் போதிக்கப்பட்டாலும், அவையும் மாணவர்களின் தொடர்பாடல் திறன்களை வளர்க்கும் விதமாக, கவர்ச்சிகரமானதாக இருப்பதில்லை. இதனால், மாணவர்கள் பொதுவாக இந்த வகுப்புக்களுக்குப் போவதுமில்லை.

கணினி அறிவு. தாம் கற்கும் துறைசார்ந்த செயன்முறை அறிவு, அந்தத் துறைசார்ந்த சமூக ஊடாட்டம், மேலதிக கற்றல் என்பவற்றை நோக்கியும் மாணவர்கள் வழிகாட்டப்படுவதில்லை.

இவ்வாறு வெறும் ஏட்டுச்சுரைக்காய் கல்வியாய் போதிக்கப்படும் கலைத்துறைப் பாடநெறிகளைக் கற்றுத்தேறி பட்டதாரி ஆனவர்களே ஈற்றில் வேலையற்ற பட்டதாரிகளாக வீதியில் போராடும் நிலைமைக்கும் தள்ளப்படுகின்றனர்.

2015இலேயே முயன்றேன்!

———————————–

கலைப்பீட மாணவர்களின் அறிவு, திறன்களை வளர்க்கும் விதமாக, அவர்களது கற்றல் மொழி மூலத்தை படிப்படியாக ஆங்கிலமாக மாற்றுவதற்கான யோசனை ஒன்றை 2015ம் ஆண்டு பேரவை உறுப்பினராக இருந்த காலத்திலேயே நான் முன்வைத்திருந்தேன்.

முதல் வருடத்தில் தாய்மொழிக் கல்வியாகவே தொடர்ந்து, இரண்டாம் வரும் இருமொழிக் கல்வியாக்கி, மூன்றாம், இறுதி வருடங்களில் முற்றிலும் ஆங்கில மொழி மூலமானதாக கலைத்துறைப் பாடங்களை படிப்படியாக மாற்றியமைக்கலாம் என்று பரிந்துரைத்திருந்தேன்.

அப்போதைய துணைவேந்தர் பேராசிரியர் வசந்தி அரசரட்ணம் எனது கோரிக்கையைக் கொள்கையளவில் ஏற்றுக்கொண்டிருந்தார்.

ஆனாலும், பெரும்பாலான கலைத்துறை விரிவுரையாளர்கள் அதனை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை.

ஆங்கிலமொழி அறிவு மிகவும் அவசியமாக இருக்கக்கூடிய சுற்றுலாத்துறையுடன் தொடர்புடைய கற்கைநெறியையும் வெறுமனே தமிழ் மொழியில் போதித்து, தொழில் சந்தையில் மிகவும் வேண்டபடும் வாய்ப்புக்களை மொழியறிவு இல்லாத காரணத்தினால் இழக்கும் நிலையே இங்கு மாணவர்களுக்கு ஏற்படுத்தப்படுகிறது.

யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகத்தில் கலைபீடம் ஒன்றுதான் முற்றிலும் தமிழ் மாணவர்களாக இருக்கிறது. பின்னர் அதற்குள்ளும் வேற்றுமொழி மாணவர்கள் நுழைவதற்கு இது வழிவகுத்துவிடும் என்று தமது இயலாமையை அரசியலுக்குள் மறைத்து நொண்டிச்சாட்டுக் கூறித் தட்டிக்கழித்தனர்.

மாணவர்களின் அவலநிலை!

————————————–

கலைத்துறையைத் தெரிவுசெய்து கல்வி கற்கும் மாணவர்கள் பாடசாலைக் கல்விக் காலம் முதலே பல்வேறு பாதிப்புக்களுக்கு முகம் கொடுப்பவர்களாக இருந்து வருகின்றனர்.

சாதாரணதரத்தில் குறைந்த பெறுபேறு எடுத்தவர்களே கலைத்துறையில் கற்கவேண்டும் என்கின்ற எழுதப்படாத விதிமுறையின்படி கலைத்துறையைத் தெரிவுசெய்ய நிர்ப்பந்திக்கப்படும் இந்த மாணவர்கள், அந்தத் துறையிலும் எந்தெந்தப் பாடங்களைக் கற்பது என்பது தொடர்பான சரியான வழிகாட்டல் எதுவும் கிடைக்காதவர்களாகவே இருந்து வருகின்றனர்.

புதிய பல்கலைக்கழக அனுமதி தெரிவுமுறையாக இருக்கும் Z Score பற்றிய போதிய அறிவும் இல்லாதவர்களாக இலகுவாக A எடுக்கக்கூடிய பாடங்கள் என்று நினைத்து Z Score குறைந்த பாடங்களை எடுத்து பல்கலைக்கழக அனுமதி கிடைக்கும் வாய்ப்பையும் இழந்து வருகின்றனர்.

மேலும், கலைத்துறையில் ஏதேனும் தாம் விரும்பிய ஒரு பாடத்தைத் தெரிவுசெய்யும் வாய்ப்பற்றவர்களாக, கற்கும் பாடசாலையில் என்னென்ன பாடங்கள் இருக்கின்றனவோ அவற்றையே வேறு வழியின்றி கற்க நிர்ப்பந்திக்கப்படுபவர்களாகவும் இவர்கள் உள்ளனர்.

இதையெல்லாம் கடந்து ஒருவாறு பல்கலைக்கழக அனுமதி கிடைத்துவிட்டாலும், அங்கும் அவர்களுக்கு சரியான பாடத்தெரிவு வழிகாட்டல் வழங்கப்படுவதில்லை.

தொழில் சந்தையில் அதிக வாய்ப்புக்கள் உள்ள துறைகளைத் தேடிக் கற்க வழிகாட்டப்படாத மாணவர்கள், ஏனோ தானோ என்று பாடங்களைத் தெரிவுசெய்து கற்கவேண்டிய நிலையே பல்கலைக்கழகத்துக்குள்ளும் காணப்படுகிறது.

இவ்வாறு கற்றாலும், தொழிற்சந்தைக்கு அவசியமாக இருக்கக்கூடிய ஆங்கிலமொழி அறிவு, கணினி அறிவு, தொழில் திறன்கள் கொண்டவர்களாக இந்த மாணவர்கள் உருவாக்கப்படாமல், வெறுமனே அரசாங்க உத்தியோகம் கிடைத்துவிடும் என்ற மாயையுடன் பட்டக்கல்வியைப் பூர்த்தி செய்து, ஈற்றில் வேலையற்ற பட்டத்தாரிகளாக வீதியில் நிற்கும் அவலமே இவர்களுக்கு மிஞ்சுகிறது.

என்ன செய்யலாம்?

————————–

இந்த நிலையை மாற்ற பல்கலைக்கழகம், குறிப்பாக கலைப்பீடம் பல காரியங்களைச் செய்ய முடியும்.

பாடவிதானங்களை நவீன கால தொழில் சந்தைக்கு ஏற்றவிதமாக மாற்றியமைத்து, அதிகளவு நேரம் கற்றலில் ஈடுபட்டு, மொழியறிவு, தொடர்பாடல் திறன், சமூகத் தொடர்பு உள்ளவர்களாக மாணவர்களை உருவாக்கும் வகையில் முழு நேரமும் அவர்களுக்குக் கற்றல் பணிகளைக் கொடுத்தால், பல்கலைக்கழகத்துக்குள் வீண் பொழுது போக்கவேண்டிய ஒரு துர்ப்பாக்கிய நிலை அவர்களுக்கு ஏற்படாது.

இவ்வாறான நிலை உருவாகும்போது, பல்கலைக்கழகத்துக்குள் போதைப் பழக்கத்துக்கு உள்ளாகவோ, தேவையற்ற பிறழ்வான நடவடிக்கைளில் ஈடுபடவோ அவர்களுக்குச் சந்தர்ப்பம் கிடைக்காது.

மேலும், முழு நேர ஈடுபாட்டுடன் பல மட்டங்களிலும் அறிவையும், திறன்களையும் வளர்த்துக்கொள்ளும் மாணவர்கள், பட்டக்கல்வியைப் பூர்த்திசெய்த பின்னர் அரசாங்க வேலைகளை எதிர்பார்த்து வேலையற்ற பட்டதாரிகளாக கையேந்தி நிற்கவேண்டிய நிலையும் ஏற்படாது.

பல்கலைக்கழகத்துடன் நின்றுவிடாது, பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் மூலம் பாடசாலை மட்டத்தில் கலைத்துறையில் பயிலும் மாணவர்களுக்கான வழிகாட்டல் கருத்தரங்குகள் நடாத்தி அங்கிருந்தே மாணவர்களை சரியாக ஆற்றுப்படுத்தும் செயற்பாடுகளை மேற்கொள்ளலாம்.

யாழ்ப்பாணம் பல்கலைக்கழகம் உருவாக்கப்பட்டபோது அதன் ஆரம்பகால துணைவேந்தர்கள் அனைவரும் கலை(தமிழ்)த்துறை சார்ந்த பேராசிரியர்களாகவே இருந்தனர்.

பேராசிரியர்களான வித்தியானந்தன், கைலாசபதி என்று ஆரம்பித்த கலைத்துறையின் இந்தச் செழுமை, பின்னர் பேராசிரியர்களான சிவத்தம்பி, வேலுப்பிள்ளை, பத்மநாதன், நித்தியானந்தன் என்று நீண்டவர்களால் பெரும் கலைத்துறை அறிவுச் சாம்ராஜ்யமே ஒரு காலத்தில் இருந்தது.

இவ்வாறு, யாழ் பல்கலைக்கழகத்துக்கே அடையாளமாகத் திகழ்ந்த கலைத்துறை இன்று இந்தளவு தரந்தாழ்ந்துபோயிருப்பது வேதனையான விடயம்.

“எந்தக் குழந்தையும் நல்ல குழந்தையே மண்ணில் பிறக்கையிலே….

அவர் நல்லவராவதும், வல்லவராவதும் அன்னை வளர்ப்பினிலே…”

என்ற பாடல் வரிகள் கூறுவதுபோல்,

மாதா, பிதாவுக்கு அடுத்த நிலையில் வைத்துப் போற்றப்படும் ஆசிரியர்கள் பொறுப்புணர்ந்து தமது மாணவர்களை ஆற்றல் மிக்க நற்பிரஜைகளாக உருவாக்க முயற்சித்தால்,

போதையும் வராது – எந்த உபாதையும வரவே வராது.

மாணவர்களின் சுபீட்சமான எதிர்காலத்துக்கு

பல புதிய பாதைகள் திறக்கும்!