யாழ்ப்பாண உணவகங்கள் பிரியாணி மாஸ்டர்களின் சாம்ராஜ்யமாக உருவாகிவருகின்றன!

நாகரிக வளர்ச்சி என்பது பாரம்பரியத்தின் வேர்களை முழுமையாக அறுத்துவிட்டு, பண்பாட்டினை நவீனங்களுக்குள் அடகு வைப்பது என்பதான புதிரான புரிதல் தமிழர்களது உணவுப் பழக்கத்தில் கடந்த பத்து ஆண்டுகளில் பெருமளவில் பரவியிருக்கிறது. இதனை ஒரு கௌரவத்துக்குரிய வழக்கமாக மக்கள் ஏற்றுக்கொண்டுள்ளார்கள். இதிலிருந்து மீண்டுகொள்வது எப்படி? சூழலுக்கு அன்னியமாகிக்கொண்டிருக்கும் உணவுப் பழக்கங்களினால் ஒரு சமூகம் எதிர்நோக்கும் சவால்கள் என்ன? தமிழ் சமூகத்திடமிருந்து கடந்த சில தசாப்தங்களில் அருகிப்போயுள்ள உணவுப் பழக்கங்கள் மற்றும் உணவுகள் என்ன? அதன் விளைவுகள் என்ன?

இவை தொடர்பில் – “வல்லமை” – சமூக மாற்றத்திற்கான போராட்ட இயக்கம் ஒழுங்கு செய்த “அரசியல் மாற்றமும் அத்தியாவசிய உணவுப்பொருள் அரசியலும்” – என்ற தலைப்பில் இன்று தந்தை செல்வா கலையரங்கத்தில் சந்திப்பு ஒன்று நடைபெற்றது. அரசியல் எழுத்தாளரும் சமூகம் சார்ந்த கவனமும் கரிசனையும் கொண்டவருமான கருணாகரன் இந்த நிகழ்வில் பிரதம பேச்சாளராக அழைக்கப்பட்டிருந்தார். நிகழ்வு அவரது பேச்சாக மாத்திரம் அமைந்துவிடாமல், கலந்துகொண்டவர்களின் கருத்துக்களுடனான உரையாடலாக இடம்பெற்றது. சுமார் மூன்று மணி நேரம் நீண்ட இந்தக் கூடுகை மிகவும் காத்திரமானதாக – சமூகத்திற்கு பயனுடையதாக – அமைந்தது.

ஒரு ஞாயிறு காலையில் – இரண்டு வாரங்களாகக் கேவிக் கேவி அழுதுகொண்டிருக்கும் மழையின் மத்தியில் – இவ்வாறான ஒரு சமூக முன்னேற்றம் சார்ந்த கருப்பொருளில் நடத்தப்பட்ட நிகழ்வுக்குப் பெருமளவானவர்கள் வருகை தந்தது ஆச்சரியமாயிருந்தது. மெல்பேர்னில் இதே நிகழ்வு நடைபெற்றிருந்தால், காலை ஒன்பது மணிக்கு ஒழுங்கமைப்பாளரே ஒருக்களித்துத் தூங்கிக்கொணடிருந்திருப்பார்.

எந்த ஒரு சமூகமும் தனது சூழலில் இருந்து பெற்றுக்கொள்கின்ற உணவுப்பொருட்களைத் தனக்கான உணவாக உருவாக்கிக்கொள்வதில்தான், அந்த சமூகத்தின் தன்னிறைவுப் பொருளாதாரம் தங்கியிருக்கிறது.

ஆனால், தமிழ் மக்கள் இன்று பல வகைகளாகத் தங்களது பாரம்பரிய உணவுப் பழக்கங்களிலிருந்து வெளியேறிவிட்டார்கள். கீரை வகைகள், தானிய நுகர்வு, பனம் பொருட்கள் மற்றும் காய்கறிகள் என்று அனைத்தையும் துறந்த சமூகத்தின் கவனம், வெளி உணவுகளின் மீது பெருமளவில் குவியம் கொள்ளத் தொடங்கியுள்ளது. இதனால், பாம்பரிய உணவுகளின் தொழில் ரீதியான உற்பத்தி அடியோடு அருகிவிட்டது.

வீட்டுக்கு வருகின்ற விருந்தினர்களுக்கு பழங்களைப் பரிமாறும் வழக்கம் இப்போது இல்லை. வீட்டில் விளைந்த உணவுப் பொருட்களாலான சிற்றுண்டிகளைப் பரிமாறுவது, பரிசாக வழங்குவது போன்ற கலாச்சாரம் இன்று இல்லை. அப்படியே செய்தாலும், அதற்கு பெருமதிப்பற்ற சூழல் உருவாகிவிட்டது.

வைத்தியசாலையில் நோயாளியைப் பார்க்கப் போகின்றவர் அப்பிள் கொண்டுபோய் கொடுத்தால்தான் போறவருக்குக் கௌரவம் என்ற நிலை உருவாகிவிட்டது.

பனம் பாத்தி போடுவது என்பது, பரம்பரை பரம்பரையாக எங்கள் சமூகத்தில் ஒன்றிவிட்ட ஒரு பண்பாட்டுச் சடங்கு. அதனால் பெற்றுக்கொண்ட வரும்படிகள் சொல்லி அடங்காதவை. ஆனால், இன்று எத்தனை குடும்பங்களை அதனைப் பின்பற்றுகிறார்கள். அல்லது, அதனை தொழில் ரீதியாக மேற்கொள்வதற்கு, சந்தைப்படுத்துதல் வசதி உள்ளதா?

இன்று ரின் மீனை பயன்பாட்டைப் புன்னகையோடு உள்வாங்கும் சமூகம் சிறுகச் சிறுக உருவாகிவருகிறது. இது எவ்வளவு பெரிய துயரம்?

இலங்கையிலேயே மிகப்பெரிய உப்பளமாகிய ஆனையிறவு – காங்கேசன்துறையினால் உப்பு ஏற்றுமதி செய்த காலம் சிதைந்து – இன்று உப்பைக்கூட இறக்குமதி செய்யவேண்டிய நிலையில் நாடு தலைகுனிந்து நிற்கிறது.

எங்களிடம் இல்லாத உணவை இறக்குமதி செய்வது என்பது வேறு. ஆனால், எங்களிடமுள்ள செழிப்பான உணவுப் பழக்கங்களையும் உணவுகளையும் அறுத்துவிட்டு, அந்தரத்தில் மிதப்பது என்பது எவ்வளவு பெரிய துன்பம்? இது தலைமுறை ரீதியாகக் கடத்தப்படப்போகின்ற கொடிய நோய்.

எந்த உணவையும் ருசிப்பது வேறு, அதன் அடிமையாகி, அதன் தாழ்பற்றி, பண்பாடாக உள்வாங்கிக்கொள்வது வேறு. ஒரு சமூகத்தின் மீதான பண்பாட்டுப் படையெடுப்பு என்பது மிகவும் அபாயகரமானது. அதற்கு அடிமையாகிவிட்டால், அதிலிருந்து மீள்வது மிகவும் கடினம். இந்த ஆபத்தினைத்தான் இன்று தமிழ் மக்கள் எதிர்நோக்கியிருக்கிறார்கள்.

– என்று கருணாகரனின் பேச்சு அமைந்தது.

நாட்டின் அரசியல் மாற்றம் எத்தகையது என்பது குறித்த நீண்ட கருத்தாடல்களும் உணவு அரசியல் தொடர்பான பல தரப்பட்ட கருத்துக்களும் இந்தச் சந்திப்பில் பேசபட்டன.

நிகழ்வில் சிற்றுண்டி பரிமாறப்பட்டது. இறுதியில் வாழையிலையில் மதிய உணவு.