மச்சக்குட்டி… சிறுகதை – 92… அண்டனூர் சுரா

“அம்ம, செவிட்டி குட்டி ஈனப் போவுது…”
காவ்யாவின் கண்கள் வண்ணத்துப்பூச்சியின் இறக்கைகளாக அடித்துக்கொண்டன. ‘அய்..’யென்று ஒரு குதி குதித்துக்கொண்டாள். தவளை தாவித் தண்ணீருக்குள் குதிப்பதைப் போன்ற தடாகக் குதிப்பு அது.

அவள் குதித்தக் குதியில் பாவாடை நழுவி முழங்காலுக்கு இறங்கியது. அதை லாவகமாக ஒரு கையால் பிடித்துக்கொண்டவள் மறுகையால் தொடையை உற்சாகமாக அடித்துக்கொண்டாள். பந்து குதிப்பதைப் போன்று ஒரே இடத்தில் நின்று குதித்தாள். அவளது குதியில் உருப்படிகள் நாலாபுறமும் தெறித்தோடி தூரத்தில் நின்று ‘கொர்…கொர்…’ என்றவாறு பெருமூச்சொரிந்தன.
“அம்ம…..’ பார்வைக் கயிறுகொண்டு அம்மாவை இழுத்தாள். அவளது அழைப்பில் கெஞ்சல், பாசம் பிசுபிசுத்திருந்தது.

அவள் வீட்டில் எத்தனையோ பன்றிகள் குட்டிகளாக, கிடாக்களாக இருந்தாலும் அவளுக்குப் பிடித்தது செவிட்டிதான். காவ்யாவிற்கு உதவித் தொகையாக பள்ளியில் ‘ஐநூறு’ ரூபாய் கொடுத்தார்கள். அந்தத் தொகையில் குட்டியாக வாங்கியது. அவளது நான்கு கால் சொத்து. நினைவில், கனவில் வாலை ஆட்டுவதும், தலையைச் சிலுப்புவதுமான உயிர்ப்பொம்மை. காதுக்கேளாத குட்டி என்பதால் இதற்கு இப்படியாகப் பெயர் சூட்டியிருந்தாள் ‘செவிட்டி’ என்று. யானையைப் போன்று கொழுகொழுப்பு. மச்சங்களை வழித்து உருட்டித் திரட்டி கண், காது, நாசி வைத்த அழகான கறுப்புப் பிண்டம்.

“அம்ம, சுருக்கா வாம்மா……” அம்மாவை அவள் ‘வெடுக்’கென அழைத்தாள். அழைத்ததோடில்லாமல் அம்மா எங்கே நிற்கிறாளென தேடவும் செய்தாள். அம்மாவிடமிருந்து ஓர் அரவமும் வந்திருக்கவில்லை.

காவ்யா கீழே கிடந்த ஒரு ரொட்டித்துண்டை எடுத்துகொண்டு செவிட்டியிடம் ஓடினாள். இத்தனை நாள் வாலாட்டி பெருமூச்சொரிந்த செவிட்டி அவளைக் கண்டதும் சீறி தினவெடுத்தது. அருகில் வந்தால் கடித்துக் குதறி விடுவேன் என்பதைப் போல அகோர முகத்தைக் காட்டியது. ஏமாற்றமாக இருந்தது அவளுக்கு. ‘இச்’ என்று ரொம்பவே அழுத்துக்கொண்டாள் காவ்யா. அவளுக்கு அழுதுவிடணும் போலிருந்தது.
“நான் வளர்த்த செவிட்டி இது. என்னையும் இது கடிக்குமா? தலையாலே முட்டுமா?”’ தொண்டைக்கும் நாசிக்குமிடையே மூச்சை உருட்டினாள். அவளுக்குள் ஏமாற்றம் திண்மமாக உறைந்து உருண்டது.

“அம்ம, செவிட்டி என்னை முட்ட வருதும்மா….” வாயில் முட்டிய அழுகையை தொண்டைக்குள் இறக்கிக்கொண்டே இதை அவள் சொன்னாள்.

குடிசைக்குளிலிருந்து வெளியே ஓடி வந்தாள் போதும்பொண்ணு. நெற்றியில் விழுந்துக்கிடந்த தலைமுடிகளைப் புறங்கையால் விலக்கி மகளைப் பார்த்தாள்.
“அம்ம, செவிட்டி குட்டி ஈனப்போகுதும்மா….” இதை அவள் சொல்கையில் மயிலிறகு குட்டிப்போடுவதைப் போன்ற மகிழ்ச்சி அவளுக்கு.

“என்னடி சொல்றே. அதுக்குளையுமா குட்டி ஈனப்போவுது. தலைச்சாங்குட்டியாச்சே. எத்தனக் குட்டிக ஈனப்போகுதெனத் தெரியலையேடி…” மனதிற்குள் கணக்குப் போட்டவளாய் பற்களால் கீழ் உதட்டைக் கடித்துக்கொண்டு, அது அனுபவிக்கப்போகும் வலியின் ரணத்தை முகத்தில் ஏந்தியவளாய் போதும்பொண்ணு செவிட்டியை நோக்கி ஓடிவந்தாள். குஞ்சுப் பொறித்த கோழியின் பரபரப்பு அவளது பார்வையில் தொற்றிக்கொண்டது. அவளைச் சுற்றிலும் பன்றிகள் கூட்டமாக விரைவி நின்று ‘கொர்.., கொர்…..’ என்றன.

போதும்பொண்ணு நாலாபுறமும் துலாவி ஒரு குச்சியை எடுத்தாள். பன்றிக்கூட்டத்தை அலங்கப் புலங்க அடித்து விரட்டினாள். பன்றிகள் இல்லாத வாசல் பன்றி விட்டைகளாக இருந்தன. நெருப்பை மிதிப்பதைப் போல கால்களை மெல்ல எடுத்துவைத்து படலுக்குள் ஓடிவந்தாள். சேலையை முழங்காலுக்கும் மேலாகத் தூக்கிச் செருகிக்கொண்டாள்.
செவிட்டி பின்னங்கால்களைச் சம்மனமிட்டு முன்னங்கால்களை உட்புறமாக மடக்கி வயிற்றுக்கு மெத்தைப் போல முட்டுக் கொடுத்து படுத்திருந்தது. போதும்பொண்ணைக் கண்டதும் அது ‘கொர், கொர்..’ என்றது. போதும்பொண்ணு செவிட்டியின் அருகினில் சென்றாள். செவிட்டி தன் கோரமுகத்தை விகாரமாகக் காட்டியது. அதன் தலையைத் தட்டித் தடவிக்கொடுத்தாள். வயிற்றில் ‘கிச்சுக்கீச்சு’ மூட்டினாள். அதன் வாலைத் தூக்கி அரையைப் (குறி) பார்த்தாள். அரை குளிர்ச்சியாகவும், குட்டியை ஈன்று கொடுக்குமளவிற்கு விலகியும் போயிருந்தது.

“காவ்யா, வெளக்கெண்ணெய எடுத்துக்கிட்டு வா ”

அவள் துள்ளிக்குதித்துக்கொண்டு ஓடினாள். போதும்பொண்ணு செவிட்டியின் வயிற்றை மெல்ல நீவி தலையையும் கழுத்தையும் தடவிக்கொடுத்தவள் ‘உச்’ கொட்டினாள். சற்றுநேரம் செவிட்டியின் முகத்தையே பார்த்திருந்துவிட்டு அதன் தொடையைத் தட்டி உசுப்பி எழுப்பினாள்.

‘கொர், கொர்..’ என்றது செவிட்டி .

கையில் விளக்கெண்ணெயைத் தடவிக்கொண்டு அரைக்குள் ஆள்காட்டி விரல்களை நுழைத்து வட்டமாக விரித்துக்கொடுத்தாள். நின்றுகொண்டிருந்த செவிட்டி படுத்துகொண்டது.
“ காவ்யா……..”
“ அம்ம… ”
“ஓடிபோய் புளிச்சங்கஞ்சி ஊத்திக்கிட்டு வா”

காவ்யா ஓடினாள். இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு அன்னப்பூரணி ஓட்டலிலிருந்து கொண்டுவந்திருந்த இட்டலிக் கஞ்சியை ஒரு குடத்தில் முகர்ந்து வந்தாள்.
“ என்ன செய்யணும்மா இதெ ?”

“ கஞ்சிக்குள்ள இட்லி துண்டுக கெடக்கானு பாரு”

குடத்திற்குள் உற்றுப் பார்த்தாள் காவ்யா. கஞ்சியிலிருந்து எழுந்த புளித்துப்போன வாடை முகத்தில் அடித்தது. அவளுக்குக் குடல் குமட்டிக்கொண்டு வந்தது. “கெடக்கும்மா“ முகம் பூரிக்கச் சொன்னாள்.

“ அள்ளி வாய்க்கிட்டே வை“

காவ்யா குடத்திற்குள் இடது கையை நுழைத்து அலாவி ஊறிப் புளித்துப்போயிருந்த இட்லியை அள்ளி செவிட்டி வாயிடத்தில் வைத்தாள். செவிட்டி அதை நாசியால் நுகர்ந்துபார்த்து வாயால் கவ்வியது.

போதும்பொண்ணு செவிட்டியின் பின்னங்கால்களை விலக்கி அதன் அடி வயிற்றை எம்பிக்கொடுத்தாள். செவிட்டியின் அறையில் ஒரு குட்டியின் தலை வெளியே எட்டிப் பார்த்தது. அதைப் பார்த்ததும் காவ்யாவின் முகம் மலர்ந்தது. பிறை அளவிற்குச் சிரித்து, ‘மாக்’கென்று துள்ளிக்குதித்தாள். கண்களை மூடி செவிட்டி அனுபவிக்கும் வலியை உள்ளூர ஏந்தினாள்.
“வலியைப் பொறுத்துக்கடி கண்ணு. இன்னையிலேருந்து மூணு நாளைக்கு நீ மேய போகவேணாம். பட்டிக்குள்ளேயே கிட. நான் ஓட்டலுக்குப் போய் ஒனக்கு எலையும் சோறும் அள்ளிக்கிட்டு வாறேன்…” என்றவாறு செவிட்டியைக் கொஞ்சினாள். செவிட்டி வயிற்றிலிருக்கும் குட்டியை ஈன்றுக்கொடுக்க முக்கிக்கொடுத்தது. பன்றியின் வலியை உள்ளூர உணர்ந்த போதும்பொண்ணு மனதால் வலியைத் தாங்கி வயிற்றுக்குள் இறக்கிக்கொண்டாள்.

முதல் குட்டி ‘பொத்‘ தென்று தரையில் விழுந்தது.
‘ அய்….’ காவ்யாவின் முகம் பட்டாசு போல பூச்சிரித்தது.

அடுத்தடுத்து மூன்று குட்டிகள் தரையில் விழுந்தன. காவ்யாவின் முகம் மகிழ்ச்சிப் பெருக்கில் ஆழ்ந்தாள்.

செவிட்டியின் வாலிடத்தில் நஞ்சுக்கொடி தொங்கியது. குட்டிகள் கிடந்த பக்கமாகத் தாய்ப்பன்றி திரும்பி குட்டிகளை நுகர்ந்து பார்த்தது. “அம்ம, அம்ம… குட்டிக காதில ஊதும்மா….”
போதும்பொண்ணு மகளின் மூக்கு நுனியை அள்ளிக் கொஞ்சியவள் குட்டிகளின் காதுகளில் ஊதினாள். அத்தோடு அதன் காதிற்குள் சேதியும் சொன்னாள். “நீ வளர்ந்து காவ்யாவுக்கு நெறைய காசு சம்பாதிச்சுக் கொடுக்கணும்…” குட்டிகளின் காதிற்குள் கிசுகிசுத்தாள். வாயை இரண்டு விரல்களால் அழுத்தி ‘ ஆ…’ என அகற்றி வாயிற்குள் விரல்களை விட்டு சளியை வழித்து அள்ளினாள். பாதக்கொழம்புகளில் சுண்டினாள்.

“அம்ம… குட்டிக காதில நல்லா ஊதும்மா. தாயைப்போல குட்டியும் செவிட்டியாகிடப்போவுது….”
“ நல்லா ஊதிட்டேன்டிம்மா. வேணுனா நீ ஒருக்கா ஊது….”

காவ்யா ‘அய்..’ யெனச் சிரித்தாள். முழங்காலிட்டு குனிந்து குட்டிகளின் காதுகளில் ‘பொஸ்…பொஸ்…..’ என ஊதினாள்.
“எத்தன பெட்ட, எத்தன கிடா?”

அவளது கண்களில் ஆர்வமும், ஆவலும் மின்னின. எதிர்ப்பார்ப்பு குவிந்தன.
போதும்பொண்ணு குட்டிகளின் வாலினைத் தூக்கிப் பார்த்தாள். “மூனு கிடா. ரெண்டு பெட்ட”
“அப்ப, ஒரு கிடாக்குட்டிய கோயிலுக்கு ஏஞ்சு விடும்மா ”

போதும்பொண்ணு சிரித்து மகளை அணைத்தாள். மகளின் வேண்டலுக்குச் சம்மதம் தெரிவிக்கும்படியாக முகம் மலர்ந்தாள். காவ்யாவின் முகத்தில் பரமச் சந்தோசம். எம்பிக் குதித்த காவ்யா. கலகலவெனச் சிரித்தாள். அவள் சிரிப்பில் முப்பத்திரண்டு பற்களும் சிரித்தன.
காவ்யா பட்டிக்குளிலிருந்த அத்தனை உருப்படிகளும் மொத்தமாக விலை பேசப்பட்டிருந்தன. மொத்தம் இருபத்திரெண்டு உருப்படிகள். மூன்று தாய்கள். ஐந்து கிடாக்கள். பத்து பெட்டைகள். நான்கு குட்டிகள். கெட்டதுக்குப் பாதியாக பேசி முடித்த விலையில் பன்றிகள் கைமாறியிருந்தன. செவிட்டியும் அது ஈன்றெடுத்த குட்டிகளும் வயிற்றிலடிக்கும் படியான விலைக்கு விலைபோயிருந்தன.

காவ்யா முருங்கைப்போத்தைப் போல முறிந்து போயிருந்தாள். அவளுடைய செல்லம் செவிட்டியும் அதன் குட்டிகளும் கைநழுவிப் போவதை அவளால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. கண்ணீரும் கம்பலையுமாக நின்றாள். வாசலுக்கும் திண்ணைக்குமாக கால் கைகளை உதைத்துகொண்டு உருண்டாள்.

“ஏ செவிட்டிய விற்காத, விற்காத…..” என்றவளாக அவளது உதடுகள் கெஞ்சின. அவளது அழுகை, கெஞ்சல் அவளது அப்பா சங்கிலிமுத்து கண்களில் ஈரத்தைத் துளிர்க்க வைத்தது. போதும்பொண்ணு முந்தானையைச் சுருட்டி வாயிற்குள் திணித்தபடி நின்றுகொண்டிருந்தாள்.
காவ்யாவின் தலை புழுதிக்காடாக இருந்தது. கன்னங்களில் கண்ணீர் தாரையாக ஒழுகி பிசுபிசுத்திருந்தது. “எனக்கு ஏ செவிட்டி வேணும்…” தேம்பலுடன் அழுதாள்.

மகளை வாறியள்ளிய போதும்பொண்ணு மகளின் தலை, உடையில் ஒட்டிக்கிடந்த மண், தூசிகளைத் தட்டிவிட்டாள்.

“எனக்கு ஏ செவிட்டி வேணும், செவிட்டி வேணும்…” அவளது அழுகை ஓய்ந்தபாடில்லை.
“பன்றிகள வளர்க்கக் கூடாதாம்… பஞ்சாயத்தில சொல்லிட்டாங்க…புரிஞ்சிக்கோடிம்மா….என் செல்லம்ல நீ. என் தங்கம்ல நீ….’

காவ்யா எதையும் காதில் வாங்கிக்கொள்வதாக இல்லை. அவள் சொன்னதையே கிளிப் பிள்ளையைப் போல சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். “எனக்கு என் செவிட்டி வேணும். எனக்கு வேணும்னா வேணும்தான்….” அவளது கண்களில் கண்ணீர் தெப்பமாக நிறைந்து உடைந்து வழிந்தது.

ஒரு வாரமாக பஞ்சாயத்து ஆபீஸில் பன்றிகள் பற்றிதான் பேச்சு. பன்றிகளால் பன்றிக்காய்ச்சல் வருது. யானைக்கால் வருது. மூளைக்காய்ச்சல் வருது….

தண்டோரா போட்டாகி விட்டது. நோட்டீஸ் அடித்து தெருவெங்கும் ஒட்டியாகி விட்டது.
“ஊருக்குள் பன்றிகள் வளர்க்கத் தடை.
மீறி வளர்த்தால் தண்டனையும் அபராதமும்…”

சங்கிலிமுத்து, போதும்பொண்ணு இருவரும் மனமுடைந்து குந்திப்போனார்கள். என்ன செய்வது? ஏது செய்வது? கைகளைப் பிசைந்தவர்களாய் சங்கத் தலைவரைப் பார்ப்பதும், சங்கத்தைக் கூட்டுவதும் சங்கத்தில் முறையிடுவதுமாக இருந்தார்கள்.
ஒரு நாள் பஞ்சாயத்துத் தலைவரை வீடு வரைக்கும் சென்றுபார்த்து அவரது காலில் விழுந்துவிட்டு வந்தார் சங்கிலிமுத்து. இன்னொரு நாள் கண்ணீரை மொத்தமாக வடித்து கூப்பியக் கையோடு நின்றாள் போதும்பொண்ணு.

“போதும்பொண்ணு…”
“சொல்லுங்க அய்யா?”

“நாளைக்குள்ள எல்லா பன்னியையும் வித்துப்பிடணும். என்ன சொல்றே?”
“இப்படி திடுத்திப்பெனச் சொன்னா எப்படிங்க..?”
“ஒரு மாசமா சொல்லிக்கிட்டுதானே வாறேன்…”

போதும்பொண்ணு என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் கைகளைப் பிசைந்துகொண்டு நின்றாள்.
“என்ன ஒரு சத்தத்தையும் காணோம்…”

“பன்னி வளர்க்கிறது எங்க குலத் தொழிலுங்க. அதை நாங்க வளர்த்தே தீருவோம்..”
“ஆத்தா, நத்தத்திலே நாய் பெருத்த மாதிரி பன்னி பெருத்துக்கிடக்கு. தெருவே பொதுக் கழிவறையாகிக் கிடக்கிறது தெரியுதுல. பன்னி வளக்குறது ஒங்கத் தொழிலா இருக்கலாம். ஏன், பன்னி ஒங்க தெய்வமாக் கூட இருக்கலாம். பஞ்சாயத்து தீர்மானம் போட்டு வளர்க்கலாமெனச் சொன்னால்தான் வளர்க்கலாம். கூடாதுனா கூடாதுதான்…” பஞ்சாயத்துத் தலைவர் வார்த்தைகளை நெருப்பாக உமிழ்ந்தார்.

“பன்னி வளர்க்கக் கூடாதா, இல்ல வளக்கிற பன்னி தெருவுல நடமாடக் கூடாதா?”
“ நடமாடக்கூடாது.”
“ மீறி நடமாடுனா? ”

“பன்னிய சுட்டுப்பிடிப்போம். சுடும் கூலிய நீந்தான் தரணும்…..’

சங்கிலிமுத்து வாயடைத்து நின்றார். போதும்பொண்ணுதான் அவளுக்குத் தெரிந்த வாய்மொழிச் சட்டத்தை எடுத்து வீசினாள். “இது எந்த ஊர் நியாயமுங்க. நீங்க ஆடு வளர்க்கலாம், மாடு வளர்க்கலாம், கோழி வளர்க்கலாம், குதிர வளர்க்கலாம். நாங்க பன்னி வளர்க்கக் கூடாதா? மீறி வளர்த்தா அபராதம் போடேறேனு சொல்றீங்க. உங்கச் சட்டம் கடவுளுக்கு அடுக்குமா….?”

போதும்பொண்ணு அப்படியாகக் கேட்டதும் ஒருத்தனுக்கு மீசை துடித்தது. “ பன்னியாலே மக்களுக்கு சீக்க வருதுல, யானைக்காலு நோயீ வருதுல..”

“நாங்க பன்னி வளர்க்கிறதுனாலே சீக்கு வருதா…? மக்க கண்டதத் தின்னு போற வழி, வாற வழியில பேண்டு வக்கிறதுனால சீக்கு வருதா?”

ஒருத்தன் நாற்காலியை விட்டு சட்டென எழுந்து போதும்பொண்ணை அடிக்கப் பாய்ந்தான்.
“உங்கப் பாய்ச்சல வேற ஆளுக்கிட்ட வச்சிக்கிறுங்க. ஏங்கிட்ட உங்கப் பாச்சா பழிக்காது. நீங்க வீடு வாசல சுத்தாம வச்சிருந்தா நாங்க ஏன் பன்னி வளர்க்கப்போறோம்?”

“எலே சங்கிலிமுத்து, என்ன உன் பொஞ்சாதிய நூல் பிடிச்சுப் பேசவிட்டுட்டு பார்த்துக்கிட்டிருக்கே?” ஊராட்சி மன்றத் தலைவர் மிரட்டும் தொனியில் கேட்டார்.
“எங்களுக்கு பன்னிதானேங்க வளர்க்கத் தெரியும். அதை விட்டா எங்களுக்கு வேறு ஏது வருமானம். அதயும் வளர்க்கக்கூடாதுனு சொல்லிட்டா எப்படிங்க?”

“அட வளர்க்கக்கூடாதுனு நானா சொல்றேன். பஞ்சாயத்து தீர்மானம் சொல்லுது’
சங்கிலிமுத்து போதும்பொண்ணு இருவரும் அதற்குமேல் எதுவும் பேசவில்லை. சாவி கொடுக்கப்பட்ட பொம்மையைப் போல தலையைக் கீழே தொங்கவிட்டுகொண்டு வீட்டை நோக்கி நடக்கலானார்கள்.

காவ்யா திண்ணையில் மனம் உடைந்துபோய் உட்கார்ந்திருந்தாள். பள்ளிக்கூடம் போகையில் நின்றிருந்த அத்தனை பன்றிகளும் பள்ளி முடிந்து திரும்பி வருகையில் இல்லை. அவளுக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. பெருமூச்சு நெஞ்சுக்குழியை முட்டி தொண்டை விக்கி விக்கி அடைத்தது. அவள் அழுது முகம் வீங்கிப்போயிருந்தாள். செவிட்டியும் அதன் குட்டிகளும் இல்லாத வீடு அவளுக்கு வெறிச்சோடித் தெரிந்தது.

அம்மாவும் அப்பாவும் எப்பொழுது வீட்டுக்கு வருவார்கள் என்று காத்திருந்தாள் காவ்யா. பொழுது அம்சடங்கி வந்தது. ஒரு குட்டி டாடா ஏசி வாகனம் புகையைக் கக்கிக்கொண்டு வாசலில் வந்து நின்றது. காவ்யா அதை ஏறெடுத்துப் பார்க்கவில்லை. அறைந்த சோகமாய் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளது அப்பாவும் அம்மாவும் வண்டியிலிருந்து கீழே இறங்கினார்கள். அவர்களைப் பார்த்ததும் அவளுக்கு அழுகை பீறிட்டு வந்தது. நாசியின் வழியே அனல் காற்று வெடித்தது.

“செவிட்டியையும் அதுப் போட்டக் குட்டிகளயும் ஏம்மா வித்தே…?” பெருங்குரலெடுத்து கேட்டவள். அம்மாவை அடிக்கும் கோபத்துடன் ஓடிவந்தாள். மகளை அள்ளி வாரியணைத்தாள் போதும்பொண்ணு.

“எனக்கு என் செவிட்டி வேணும்,..” தரையில் உருண்டுப்புரண்டு அழுதாள்.
‘கொர், கொர்,…’ என்றோர் அரவம் கேட்டது. அதைக் கேட்டதும் காவ்யா சட்டென அழுகையை நிறுத்தினாள். பார்வையால் நாலாபுறமும் துலாவி சத்தம் வந்த திசையைத் தேடினாள். பன்றியின் உறுமல் திரும்பவும் கேட்டது. சங்கிலிமுத்து ஒரு பன்றியைத் தூக்கி மார்போடு அணைத்துகொண்டு நின்றார்.

‘ஐய்…’ என்றவாறு குதித்தாள் காவ்யா.

”வா.. இந்தா வாங்கிக்கோ…..” என்றவாறு நீட்டினாள் சங்கிலிமுத்து.

காவ்யா அதை வெறித்த முகமாய் பார்த்தாள். அவளுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இது பன்றியா, முயலா என்கிற குழப்பம் அவளை மொய்த்தது.

“இதோட பேரும் செவிட்டிதான். சினையா இருக்கு. இன்னும் ஒரு மாசத்தில குட்டிக போட்டிரும்.. இந்தா…” என்றவாறு அதை மகளிடம் நீட்டினார்.

“நான் வாங்கமாட்டேன். இதையும் நீங்க வித்துப்புடுவீங்க….” என்றவாறு கொஞ்சலும் அழுகையும் கலந்த குரலில் சொன்னாள் காவ்யா.

”ஊகூம், மாட்டேன்டியம்மா. இதொண்ணும் சாதா செவிட்டி இல்ல. ஒசத்தியான செவிட்டி. சேர்மன் வீட்டு பண்ணையிலேருந்து வாங்கிக்கிட்டு வர்றோம். இது வெள்ளைச் செவிட்டி. வா, வாங்கிக்கோ….” என்றவராய் வாகனத்திலிருந்து இறங்கிய சங்கிலிமுத்து மகள் காவ்யாவின் கைகளுக்குள் கிடத்தினார். அதை வாரியள்ளிப் பிடித்த காவ்யா அதை மார்போடு அணைத்து அதன் காதிற்குள் ‘கொர்….கொர்’ என்றாள். பதிலுக்குச் செவிட்டியும் ‘கொர், கொர்.’ என்றது.