நரகாசுரன்… சிறுகதை -91… அண்டனூர் சுரா

பட்டாசுப்பாண்டியின் பட்டாசுக் கடை களையிழந்திருக்கிறது. கடையைப் பார்க்க தீபாவளி கடையாகத் தெரியவில்லை. கடை துடைத்துக் காய்கிறது.

“அண்ணே, இந்த வெடி எவ்வளவுண்ணே…”
“இது என்ன வெடிண்ணே…”

“ அண்ணன்ணே, எனக்கு கொடுத்திருங்கண்ணே…..” பலா பழத்தில மொய்க்கும் ஈக்களைப் போல கடையில் கூட்டம் மொய்யோ மொய் என்று மொய்க்கும். கூட்டம், நெரிசல், கைநீட்ட, எக்கிப் பார்க்க, தள்ளுமுள்ளு, சச்சரவு,…என்று கடை எப்படியெல்லாமோ இருக்கும்!

கடையில் எதிர்ப்பார்த்தக் கூட்டமில்லை. ஒன்றிரண்டுப்பேர் கடையைச் சுற்றி நின்றுக்கொண்டு பட்டாசுகளை எடுத்துப் பார்க்கிறதும், விலையைக் கேட்கிறதும், ஒருத்தரையொருத்தர் பார்த்துக்கிறதும், உதட்டைப் பிதுக்கிறதுமாக இருக்கிறார்கள்.

கடையின் பெரிய தட்டியில் பட்டாசுகள் குவிந்திருக்கின்றன. ஆய்ந்துக் கட்டிய பைத்தங்காய் பிஞ்சுகளைப் போல சரவெடிகள். கொட்டிக் குவித்த பல்லாரியைப் போல வெங்காய வெடிகள். கோபுரம் சாய்ந்த புஸ்வானம், ஆரம் கழண்ட சக்கரமென……விதவிதமான பட்டாசுகள். கந்தகத்தையும் நைட்ரேட் உப்பையும் கலந்துச் செய்தப் பட்டாசுகள். டெசிபலைக் கூட்ட நிக்கல், செம்பு, பொட்டாசியமென உலோகக் கலவைகளைக் கலந்துச் செய்த பட்டாசுகள். ரொம்ப வருசத்திற்கும் முன்னே ஆல்பர்ட் நோபல்னு ஒருத்தர் நைட்ரோ கிளிசரின் வெடிப்பொருளைக் கண்டுபிடிச்சாராம். அதை மலை உடைக்க, போர் நடத்த உலக நாடுகளுக்கு விற்றாராம், அந்த வெடி பூமி அதிர சும்மா ‘டமா……..ர்’னு வெடிக்குமாம். அந்த வெடியைப் போல அதிர்ந்து வெடிக்கும பட்டாசுகள். பிஞ்சுக் குழந்தைகள் செய்த பட்டாசுகள். சிவகாசி பட்டாசுகள். பசுமை பட்டாசுகள்.

எத்தனை ரகம், எவ்வளவு மலிவு. ஆனால் கடையில் எதிர்பார்த்த கூட்டமில்லை. தீபாவளிக்கு மறுவாரம், மறுமாதம் நடக்கும் மந்தமான வியாபாரம்தான் நடந்துக்கொண்டிருக்கிறது. சில்லறை விற்பனை. நூற்றுக்கும் இருநூறுக்கும் நடக்கும் விற்பனை. ‘இந்த நிலை நீடித்தால்?’ இதை நினைக்கும் பொழுதே மனதிற்குள் அரிப்பெடுக்கிறது. பயம் கலந்த சொறிந்துக்கொள்ள முடியாத அரிப்பு அது.

விடிந்தால் தீபாவளி. இராத்திரிக்குள் மொத்தப் பட்டாசையும் விற்றுக் காசாக்க வேணும். அதைக்கொண்டு சேட்டுக்கடையில அடமானம் வைத்த நகையை மீட்டாகணும். கடையில் வேலை பார்க்கிற பையன்களுக்கு போனஸ் கொடுக்கணும். பொண்டாட்டி புள்ளைகளுக்குச் சேலைத் துணிமணி எடுக்கணும்… இத்தனையும் ஆகணும்! ஆகுமா…? மனதிற்குள் திரி திரிக்கிறது. நெஞ்சுக்குழிக்கும் சற்றுமேலே பட்டாசு வெடிக்கிறது. தீபாவளி தலையில் எண்ணெய் வைக்குமோ, இல்லை முகத்தில் கரியைத்தான் பூசுமோ..? பதில் தெரியாத கேள்வி புஸ் வானமாக எழுந்து அடங்குகிறது.

ஒவ்வொரு தீபாவளிக்கும் கடன் சொல்லி பட்டாசு வாங்குகிற கருப்பையன் இந்தப் பக்கம் வரக் காணோம். ஆயிரம் ரூபாய்க்கு வெடி வாங்கி ஐநூறு கொடுத்திட்டு மீதியைத் தலையில் தடவுகிற அய்யாவு கடைப்பக்கம் எட்டிப் பார்க்கவில்லை. முதல் ஆளாகக் கடைக்கு வரும் சோமனைக் காணோம். அவன் மகன் ரவியைக் காணோம்…இவங்களெல்லாம் நீண்டகாலத்து கடைப் பந்தங்கள். சூடுபோட்டாலும் வேறு கடைக்குப் போகாத கடைப்பிரியர்கள். ‘பட்டாசுப்பாண்டிக் கடையில்தான் பட்டாசு வாங்குவேன்’ என்று கொக்குப் போல அடம் பிடித்து நிற்கிறவர்கள். பாசக்கார வாடிக்கையாளர்கள்.

மேட்டுப்பட்டு சின்னத்தம்பி அடிக்கடி கடைப்பக்கம் வந்துபோகிறவன். தீபாவளி இரண்டு நாட்களிருக்க என்னிடம் சரக்கு வாங்கி அவன் ஊரில் அவன் பெயருக்கேற்ப குட்டிக் கடையாகப் போடுகிறவன். இந்நேரத்து வரைக்கும் அவனும் வரக் காணோம். வருவானா, மாட்டானா ரஜினி அரசியலைப் போல கணிக்க முடியவில்லை. ஒரு வார்த்தை கேட்டுத்தான்புடுவோமே, அலைபேசியை எடுத்து எண்களைத் தொடுக்கிறார் பட்டாசுப்பாண்டி.

“யாரு, சின்னத்தம்பியா?”
“ஆமாண்ணே…..”
“என்னப்பாஈ தீவளிக் கடை போடலையா?”
“போட்டிருக்கண்ணே”
பட்டாசுப்பாண்டியின் உயிர் அறுகிறது. உருவமற்ற பூதம் தொண்டைக்கும் நெஞ்சுக்குமிடையே பாய்கிறது.
“எங்கேடாம்பி பட்டாசு வாங்கின?“
“ஒருத்தர் கொடுத்தார்ண்ணே. வித்துக்கொடுத்தால் கமிசன்ணே. வித்திட்டு இருக்கேண்ணே….”
“எவ்ளவுடாம்பி கமிசன்?”
“நூத்துக்கு இருபதுண்ணே”
“வியாபாரம் எப்படி போவுது?”
“நல்லாப் போகுதுண்ணே….”
“நல்லான்னா….?”

“போன வருசத்த விட நல்லா போகுதுண்ணே. பத்தாயிர ரூவா வெடி இதுவரைக்கும் வித்திருக்குண்ணே…”

அலைபேசியை அணைத்து கால்ச்சட்டை பைக்குள் திணித்துக்கொள்கிறார் பாட்டாசுப்பாண்டி. ஏமாற்றம் முகத்தில் ‘சப்’பென்று அறைகிறது. மேசையில் குமித்து வைத்திருக்கிற பட்டாசுகளைப் பார்க்கிறார். விலையாக வேண்டியப் பட்டாசுகள் கடையில கேட்பாரற்று கிடக்கிறது. விலைப்போகக் கூடாத சின்னத்தம்பி யாருக்கோ விலைபோயிட்டானே….நெஞ்சாம்கூட்டுக்குள் பற்றவைத்த பாம்பு மாத்திரையாக ஏமாற்றம் கிளம்புகிறது. மயக்கம் ‘கிர்ர்’ரென்று வருகிறது.

முத்துப்பாண்டி ஓலைவெடியில் வியாபாரத்தைத் தொடங்கி ராக்கெட் உயரத்திற்கு உயர்ந்து நிற்கிற பட்டாசு வியாபாரி. முத்துப்பாண்டி என்று சொன்னால் யாருக்கும் தெரியாது. பட்டாசுப்பாண்டினு சொன்னால்தான் சுற்றுவட்டாரத்திற்குத் தெரியும். பட்டாசுப்பாண்டி என்பது செய்யும் தொழிலுக்குக் கிடைத்த பெயர். இலக்கணப்படி சொல்லவேண்டுமென்றால் வினையாலணையும் பெயர்.

“பட்டாசுப்பாண்டி பட்டாசு எப்படி வெடிக்கும்?”
“டக்கரா வெடிக்கும்”

இவரது பட்டாசுக்கு ஊர்ப் பொடியன்கள் கொடுத்திருக்கிற அக்மார்க் முத்திரை இது.
அவர் பட்டாசு வியாபாரத்துக்கு வந்து வருசம் பத்து ஆகிறது. மொத்த வியாபாரம். அஞ்சு சதவீதம் லாபம்வைத்து விற்கிற வியாபாரம். நூறு ரூபாய்க்கு பட்டாசு விற்றால் அஞ்சு ரூபாய் இலாபம் கிடைக்கும். நியாயமான வியாபாரம். பட்டாசு வாங்கிறவர்கள் விலையைக்கேட்டு நெஞ்சு வெடிக்க வைக்காத வியாபாரம்.

தீபாவளிக்கு மட்டும் கடை விரிக்கிறவரல்ல பட்டாசுப்பாண்டி. எப்பவும் பட்டாசுதான் தொழில். எத்தனையோ தீபாவளியை ‘டமீர்…டுமீர்’ என்று கொண்டாட்டத்தினூடே வழியனுப்பி வைத்திருக்கிறார். எத்தனையோ லட்சத்திற்கு வியாபாரம் செய்திருக்கிறார். வியாபாரம் ‘பார’மானது இந்த தீபாவளிக்குத்தான்.

இரண்டு லட்சம் சரக்கு. அவ்வளவும் சிவகாசி சரக்கு. கொள்முதல் விலையில் வாங்கி ஒவ்வொரு செக்போஸ்ட்லயும் ஆயிரம் ரெண்டாயிரம் கையூட்டுக்கொடுத்து கொண்டு வந்து சேர்த்தச் சரக்கு.

“இந்தாப்பிடி, மக்களை ஆட்டிப் பார்க்கும் வெங்காய வெடி. சோடி பத்தே ரூவாதான்….”
“கொடுத்த வாக்குறுதிய மறந்துப்போன புஸ் வானம் ஒன்னு பத்து ரூவாதே”
“குழந்தைகள வசீகரிக்கும் மத்தாப்பு. சித்திரம் போல சிரிக்கும் பட்டாசு. ஒரு பெட்டி அம்பது ரூவா, அம்பதே ரூவாதா…”
“சாட்டை, சரம், யானை, லெட்சுமி…. வாங்க…. வாங்க….வாங்க….”
கத்திக்கத்தி தொண்டை வறண்டுப் போய்விட்டது. உச்சந்தலைக்கும் உள்ளங்காலுக்குமிடையே ஏமாற்றம் சுருளெடுக்கிறது.

எத்தனையோ வகை வெடிகள். அத்தனையும் நவராத்திரி கொலுவைப் போல வைத்தது வைத்தபடி இருக்கிறது. போன வருடம் நல்ல வியாபாரம். பாக்கெட்டை நிரப்பவில்லை என்றாலும் மனசை நிறைத்த வியாபாரம். சுறுசுறுப்பான வியாபாரம். போட்ட முதலீட்டை நலுங்காமல், குலுங்காமல் எடுத்த வியாபாரம்.

“அண்ணே, புதுவெடி என்னண்ணே இருக்கு?”
“டபுள் ராக்கெட் இருக்கா…?”
“சாட்டை வெடி இருக்கா….?”

அந்த வியாபாரம் இந்த வருசம் இல்லையே, ஏன்? செத்துப்போன நரகாசுரன் பிழைச்சி வந்திட்டானோ?. நரகாசுரன் பிறக்கவுமில்லை, அவன் சாகவுமில்லை. ஏன்டா கொண்டாடுறீங்க தீபாவளினு ஈரோட்டுக் கிழவன் கேள்விக்கேட்டிருந்தாரே அதுக்கு விடை கிடைத்து விட்டதோ? இத்தனை நாளும் வராத பகுத்தறிவு இன்றைக்கென்று பார்த்து மண்டைக்குள் ஏறி உட்கார்ந்து விட்டதோ!

பட்டாசு வெடிக்கிறதனால் காற்று நஞ்சாகுதாம். வானத்தோட கற்பு ஓசோன்ல ஓட்ட விழுகுதாம்! பட்டாசு வெடிக்காதீங்க…வெடிக்காதீங்க…செய்தித்தாளில் யாரோ ஒருத்தர் அறிவிப்பு கொடுத்திருந்தார். அதைப் படிச்சிட்டு அத்தனை பயல்களும் திருந்திட்டான்களோ?. அறிவுரை கேட்கிறப் பயல்களா நம் ஊரில் இருக்காங்க? செய்வினை, குறி, மந்திரம் எதுவும் வேலை செய்யுதோ? மனதிற்குள் திரி திரிக்கிறது. சுர், சுர்….என்கிறது.

அதெல்லாம் இருக்காது! மக்கள் கையில காசுப் புழக்கமில்லை. மக்களும் என்னதான் செய்வார்கள். அவர்கள் பாவம்! மாதமொரு பண்டிகைனு இருந்தால் அவர்கள் பணத்திற்கு எங்கேதான் போவார்கள்? நூறு நாள் வேலை இல்லை. அப்படியே இருந்தாலும் அந்தப் பணமும் நேராக கைக்கு வருவதில்லை. அப்படியே வந்தாலும் முழுசாக வீடு போய்சேர்வதில்லை. வழிப்பறி கொள்ளையனைப் போல முக்கத்துக்கு முக்கம் டாஸ்மாக். பட்டாசுக் கடைக்கு வரவேண்டிய வருமானம் அந்தக் கடைக்குத்தான் போகிறது.

வயிற்றைத் தடவிப் பார்த்துக்கிறார் பட்டாசுப்பாண்டி. பசி தலையைச் சுற்றுகிறது. தலையை மெல்ல வெளியே நீட்டி எல்லாக் கடைகளையும் பார்க்கிறார்.

சரண்யா துணிக்கடை குளத்து தண்ணீரைப் போல நிரம்பி வழிகிறது. சேது மளிகைக் கடையில் கூட்டம் அலைமோதுகிறது. தெருவெங்கும் மக்கட்திரள். முடிச்சு முடிச்சாக மனிதத் தலைகள். திருவோணம் மாட்டுச் சந்தையைப் போல ஜனநெருக்கம். கட்டுக்குள் அடங்காதக் கூட்டம். என் கடை மட்டும் ஏன் இப்படி வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது? . கேள்விக்கணை தலையைக் குடைகிறது.
“தம்பி, இங்கே வாய்யா”
“ அண்ணே, வாங்க.”
கூப்பிட்டுப் பார்க்கிறார் பட்டாசுப்பாண்டி. வாலிபப் பயல்கள் நரகலைப் பார்ப்பதைப் போல கடையை அலட்சியமாக ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு ‘சரட்…புரட்’ என்று நடக்கிறார்கள். வெறும் கையோட போகிறவர்கள் கையில் திரும்பி வருகிற பொழுது ஒரு பெரியப் பை பட்டாசு இருக்கிறது. நடையில் அத்தனை மிடுக்கு. பூப்பூவாய் பூக்கும் புன்னகை.
“பரவாயில்லப்பா, இந்த வருஷம் தீவளிய அமர்களமா கொண்டாடிப்புடலாம்பா..”
“வெடி இப்படி மலிஞ்சி சந்திச் சிரிக்குதே…. ”
“வெடிய பார்த்து எச்சரிக்கையா வெடிக்கணும். செம அதிரு அதிரிது…..”
இப்படியாக சரவெடி பேச்சுகள். மத்தாப்பு புன்னகையில் நனைந்த குரல்கள், கொக்கரிப்புகள், குதூகலங்கள்.

“எங்கேயிருந்து வெடி வாங்கிக்கிட்டு வாராங்க…? யாருடைய கடையிலிருந்து வாங்கிக்கிட்டு வாராங்க…?” பட்டாசுப்பாண்டியின் கண்கள் ‘படக்,படக்’கென அடித்துக்கொள்கிறது. கண்ணீரில் இமை நனைகிறது. கைலியைத்தூக்கிக்கட்டிக்கொண்டு ஆளோடு ஆளாக ஓடுகிறார் பட்டாசுப்பாண்டி.

கடைத்தெருவின் கடைசி விளிம்பில ஒரு கடை. முன்னறிவிப்பின்றி முளைத்திருக்கிற கடை. பெரிய்….யக் கடை. திடீர்க் கடை.

பலா பழத்தில மொய்க்கும் ‘கொய்…..ய்’ ஈக்களைப் போல கடையில மொய்க்கிறது கூட்டம். ஒருவரையொருவர் அடித்துக்கொண்டும், மோதிக்கொண்டும், முட்டிக்கொண்டும் கும்மாளம், குதூகலம்.

“இச்சே, நெறிக்காதீங்கப்பா…..”
“அட, கொஞ்சம் வழிய விடுங்கப்பா. பணம் கொடுத்திட்டேன், வாங்கிக்கிட்டு போயிடுதேன்”
“அண்ணே, நான் ஐநூறு ரூவா கொடுத்திக்கேன், மறந்திடாதீங்க. மேலப்போயி வெடிக்கிற வெடியாக் கொடுங்க…”
கேட்டல், கெஞ்சல், கை நீட்டல்கள்….
“அப்படியெல்லாம் பிரிச்சித் தரமுடியாதுப்பா. பொட்டலம்தான். புடிச்சா வாங்கிக்கோ. இல்ல, இடத்தக் காலிப்பண்ணு.” கடைக்காரரிடமிருந்து அதிர்வாணமாக சீறும் வார்த்தைகள். எரிக்கும் ‘சுர்ர்’ பார்வைகள்.

“போய்ய்…………ய நீயும் உன் வெடியும். நான் போறே பட்டாசுப்பாண்டி கடைக்கு….”. யாராவது ஒருத்தன் சீறுவானா…? தோரணம் போல வெடிப்பானா…? ஊகூம்! பொட்டு வெடி அளவிற்குக்கூட யாரிடமும் எதிர்ப்பு இல்லை. விதவிதமாக மீசை வைத்து வீரத்தை பட்டாசுக் கடையில் தொலைத்தப்படி விடலைப் பிள்ளைகள்.

“சாரிங்கண்ணே, சாரிங்கண்ணே…. தெரியாம கேட்டுட்டேண்ணே. நீங்க கொடுக்கிறதைக் கொடுங்கண்ணே…” சுயமரியாதையற்ற கெஞ்சல்கள். முதுகெலும்பற்ற நாணல்கள். வெடியைத் தூக்கிப் பார்க்க, விலையைக் குறைத்து பேரம் பேச, முன் பின் வழுக்கை விழுந்துப் போன பெரிசுகள்.
“இது என்ன வெடிண்ணே….?”
கடைக்காரர் பேனாவைக் காதினில் சொறுகிக்கொண்டு வெடியை ஒரு கையில் எடுத்து தலையை ஒரு பக்கமாகச் சாய்த்தப்படி படிக்கிறார்.
“டெட்ரா வெடி”
“அப்படின்னா…?”
கடைக்காரர் கீழே குனிந்து இமைகளை உயர்த்திப் பார்க்கிறார்.
“என்னப்பா நீ. படிச்சிருக்கிறீயா இல்லையா?”
சுற்றி நிற்கிற பையன்களின் தலைகள் சட்டென ஒடிகின்றன.
“தெரியாமத்தானே கேட்கிறான். சொன்னாலென்னவாம்..?” குறுக்கிடுகிறார் ஒரு பெரியவர் .
கடை முதலாளி, கேள்விக்கேட்ட சிறுவனையும் அந்தப் பெரியவரையும் மாறிமாறிப் பார்க்கிறார்.
“மோனோ, டை, ட்ரை, டெட்ரா, பெண்டா..இப்ப சொல்லு டெட்ரானா எத்தனை…?”
“நாலு”
“ இம். இந்த வெடி நாலு தடவை வெடிக்கும்”
சிறுவர்கள் மத்தியில் தேனீக்கூட்டைக் களைத்த மாதிரி கிளம்பும் ‘கொய்ங்க்…’ சத்தம். அவர்களின் முதுகுத்தண்டு சிலிர்த்து நிமிர்கிறது.
“ஒரு வெடி நாலுத் தடவ வெடிக்குமா…?”
“என்ன சந்தேகமாக இருக்கா….?”
“ஆமாம்ண்ணே!”
வெடியை சட்டெனப் பிரிக்கிறார் கடைக்காரர். திரியை வெளியே எடுத்து விடுறார். “இந்தா…. தூரத்திலப்போயி கொளுத்து. நான் சொன்னபடி வெடிச்சா வாங்கிக்கோ…”
எனக்கு, உனக்கென போட்டிப் போட்டுக்கொண்டு கைகள் நீள்கின்றன. யாரோ ஒருவன் கைக்கு அந்த வெடிப் போகிறது.
“அய்…..”
அவன் ‘மாக்’கென்று துள்ளிக்குதிக்கிறான்.
“வாங்கடா, வாங்க…..”
அவன் சோட்டுப் பையன்களை அழைத்துக்கொண்டு தூரம் ஓடுகிறான். மண்ணைக் குவித்து வெடியை அதில் வைக்கிறான். ஒரு காகிதத்தைத் துளையிட்டு திரிக்குள் நுழைக்கிறான். ஒரு தீக்குச்சியால் காகிதத்தைப் பற்ற வைக்கிறான்.
“ சுர்ர்….”
“ டமார்…..”
“அய்…..”
குழந்தைகள் வானத்திற்கும் பூமிக்குமாக குதிக்கிறார்கள். குதித்துக்கொண்டே வானத்தை அன்னார்ந்துப் பார்க்கிறார்கள். வானிலிருந்து கீழே விழும் நட்சத்திரங்களாக தீப்பொரிகள்.
“ டமார்….”
இன்னும் கொஞ்சம் மேலே போகிறது வெடி. ‘பளிச்’ சென்று ஒரு மின்னல் வெட்டு. கண்களைப் பறிக்கும் பிரகாசமான ஒளி, “டுமீர்…”
இன்னும் கொஞ்சம் மேலேபோய் “டப்” என்று வெடிக்கிறது.
ஆணும்,பெண்ணும் சிறிசும், பெரிசுமாக கடையை ‘கொய்ங்’ ஙென மொய்க்கிறார்கள்.
“எனக்கு இந்த வெடில ஒன்னு கொடுங்க”
“எனக்கும்…”
“எனக்கும்….”
கடையில் தள்ளுமுள்ளுகள். கைகலப்பு. சுறுசுறுவென, திரியில் முன்னேறும் நெருப்பைப் போல வியாபாரம் நடந்தேறுகிறது.
“எனக்கு அந்த வெடிதான் வேணும்…” கால், கைகளை உதறி அடம் பிடிக்கும் சிறுசுகள்.
. “அந்த வெடி எவ்வளவுண்ணே…?”
“எவ்வளவு இருக்கு. விலையக் கேட்காதே. இந்தா வச்சிக்கோ…”
“புஸ் வானம், மத்தாப்பு வானம், தொரட்டி வெடி, அட்டாம் பாம், கிங்க் பிஷர் வெடி, ரெட்ட வெடி, அதிர்வானம்,… எல்லாம் சேர்த்து ஒரே பேக். ரெண்டாயிரம் ரூபா…”
“ரெண்டாயிரம் ரூபாய்க்கு வெடி வாங்கினா ஐநூறு ரூபா வெடி எலவசம்” மேலும் நீளும் இலவச அறிவிப்புகள்.
“அய்………..” என்று பல் இழிப்புகள். ஒற்றைக் கையைத் தூக்கியபடி ‘மாக்..’கெனக் குதித்து வெளிப்படும் குதூகலங்கள்.

இத்தனையும் பார்த்தபடி நிற்கிறார் பட்டாசுப்பாண்டி. அவரால் சகிக்க முடியவில்லை. நாசி விடைக்கிறது. மயக்கம் ‘கிறுகிறு’ என்ற வருகிறது. காற்றோடிக் கிடக்கும் அவரது கடை, கண் முன்னே நிழலாடுகிறது.

“அடப்பாவி, பட்டாசுக்குள்ளே வைக்கிற மருந்த எனக்கும் சேர்த்து வைக்கிறானே? எந்த ஊரிலிருந்து வந்தவன் இவன்? லைசன்ஸ் வாங்கிருக்கானா, வைத்திருக்கிறானா..? கட்டுப்படியாகாத விலையில இப்படி விக்கிறானே! அவன் விற்கிற விலை வாங்கின முதலுக்கே அடையாதே! அவனால் எப்படி இந்த விலைக்கு விற்க முடிகிறது! என்னோட சரவெடி நூறு ரூபாய். அசல் விலை தொண்ணூறு. இவன் எழுபது ரூவாய்க்கு விக்கிறானே! மத்தாப்பு டஜன் பெரியது அம்பது ரூபாய். அசல் விலை நாற்பது. அவன் முப்பது ரூபாய்க்கு கொடுக்கிறானே!

பட்டாசுப்பாண்டி ஒவ்வொருத்தரையும் நிறுத்தி, அவங்க பையிலிருக்கும் வெடியை எடுத்து பார்க்கிறார். அவர் கடையில் இருப்பதைப் போல அதே வெடி, அதே ரகம், அதே நிறம்.
“ நான் ஏமார்ந்திட்டேனோ? அசல் விலையைவிட அதிக விலைகொடுத்து வாங்கிட்டேனோ?” நினைக்கையில மனசுக்குள் சக்கரம் சுற்றுகிறது. இதயம் கனக்கிறது. திறுதிறுவென விழிக்கிறார். அவருக்குள்ளே விபரீதமான சிந்தனை. மனசை குடையும் விரக்தி. முகத்தில் ‘சப்,சப்’ என்று அறையும் ஏமாற்றம்.
“டப்… சட..,சட,…..டமார்….டுமீர்…..”
தெருவெங்கும் பூப்பூவாய் வெடிச் சிதறல்கள். காகித வெள்ளம். அத்தனையையும் காற்று துடைத்து இழுத்துக்கொண்டு போகிறது. ஒரு துண்டுச் சிதறலைக் குனிந்து எடுக்கிறார் பட்டாசுப்பாண்டி. அதில் எழுதியிருக்கும் எழுத்துகளைத் துறுவிப் பார்க்கிறார்.
தமிழ் கிடையாது. மலையாளமாக இருக்குமோ? தெலுங்கு, இந்தி, ஊகூம்….வேறென்ன மொழி இது? சித்திரம் போல. கட்டம் கட்டமாக?

பட்டாசுப்பாண்டியின் இமைகள் சட்டெனத் திறந்தன. நாசிகள் விடைத்தன.
“அடேய், பட்டாசு கொளுத்திற பயல்களா, நரகாசுரன் இன்னும் சாகலைடோய். சீனாக்காரன் உருவத்திலே நம்ம வயித்தில அடிக்கிறான்டோய்…..” அடித்தொண்டையிலிருந்து குரலெடுத்து கத்துகிறார் பட்டாசுப்பாண்டி. அவரது குரலை விழுங்கும்படியாக வெடிகள் வடக்கு நோக்கிச் சீறிப் பாய்ந்து வானத்தைக் கிழித்து வெடித்து புகையை எல்லார் முகத்திலும் அப்பிக்கொண்டிருந்தது.

அண்டனூர் சுரா
மகாத்மா நகர்
கந்தர்வகோட்டை
புதுக்கோட்டை மாவட்டம்
613301
அலைபேசி – 9585657108