கிழக்கினில் ஒரு மேற்கு…. சிறுகதை – 88… அண்டனூர் சுரா

கரையோரங்களில் பனைப் பூக்களைப் போல காய்ந்துப்போன மனித விட்டைகள். குமித்துவைத்த சந்தனமாக மலங்கள். ஈக்கள் அதில் கதம்பமாக மொய்த்துகொண்டிருந்தன. மண்ணில் புதைந்தபடி ஊமைச் சங்குகளும், சிப்பி ஓடுகளுமென கடற்செல்வங்கள் வெளியே தலைநீட்டிப் பார்த்தன.

கழட்டி விடப்பட்ட மிதியடிகளைப் போல விரவிக்கிடந்தன கட்டுமரங்கள். கரை ஒதுங்கிக் குளிர்காய்ந்த படகுகள். கரை நீள அகலமாய் நீண்டுக்கிடந்தது. ஒருவர் மீன் வலையை விரித்து காயவைத்துகொண்டிருந்தார். இரண்டு பெண்கள் பெரிய படுதாவை மணற்பரப்பில் விரித்து அதில் கருவாடுகளைக் குவித்து, விரவிக் காயவைத்துகொண்டிருந்தார்கள்.

கரையின் ஓரத்தில் மேகத்தைத் தொடும் உயரத்தில் கலங்கரை விளக்கம் நின்றிருந்தது. அதன் உச்சியில் ஒரு வெள்ளைக்கொடி பறந்துகொண்டிருந்தது. அதையொட்டி நின்றுகொண்டிருந்த தென்னை மரங்கள் கலங்கரை விளக்கத்தின் உயரத்தை எட்டிப்பிடிக்க தென்னங்கீற்றுகளால் அளாவிக்கொண்டிருந்தன. கடலலையின் ஓசைக்கேற்ப அவை வளைந்துகொடுத்து சலசலப்பை ஏற்படுத்தின.

மஞ்சள் தேய்த்துக்குளித்த பெண்ணைப் போல சூரியன் கிழக்கு நெற்றியில் தகித்துக்கொண்டிருந்தது. கடலலைக்குச் சற்றுமேலே பறப்பதும், தண்ணீரை உரசி செல்வதுமாக மீன்கொத்திப் பறவைகள் பறந்துகொண்டிருந்தன. அதைத் தாண்டிய தூரத்தில் நான்கு படகுகள் கரையை நோக்கி வந்துகொண்டிருந்தன. அவற்றை ஒரு சேரப்பார்க்கையில் ரவிவர்மன் தூரிகையில் உயிர்ப்பித்த ஓவியம் போன்றிருந்தது.

கரையில் நான்கு பெண்கள் தலையில் முந்தானையைப் போட்டுக்கொண்டு, கூடையை இடுப்பில் வைத்துகொண்டு கையை வேகமாக வீசி வேகு, வேகுவென வடக்கிலிருந்து தெற்காக நடந்துகொண்டிருந்தார்கள். அவர்களைத் தொடர்ந்து ஒரு குட்டி சிறுமி அழுதுகொண்டும் தன்னைத் தூக்கச்சொல்லி அடம்பிடித்தவாறும் பின்னே ஓடினாள். அவளை விரட்டிப் பிடிக்க பிஞ்சுக்காலடிகள் அவளைத் தொடர்ந்து ஓடின.

“அக்கா…” என்றவாறு அவர்களை விளித்தேன். கடலலையின் உக்கிரமான பேரிரைச்சலில் அந்த அழைப்பு காற்றில் கரைந்து உலா்ந்துப்போனது. சிறுமி மட்டும் மெல்ல திரும்பிப் பார்த்தாள். அந்த அழைப்பு அவளுக்குக் கேட்டிருக்கும் போலும். அழுகையை ஒரு கணம் நிறுத்தி என்னைத் திரும்பிப் பார்த்துகொண்டே நடந்தாள்.

‘‘உங்களைத்தான்….’’ என்றவாறு மறுபடியும் விளித்தேன். சிறுமி அதற்கு மேல் நடக்கவில்லை. கன்னத்தில் வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்துகொண்டு மூக்கில் வழிந்த சளியை மூக்கிற்கும் குறுக்கே கையைக் கொடுத்து ஒரிழு இழுத்தாள். பிறகு நடந்துகொண்டிருந்த அவளது அம்மாவைப் பார்த்தாள். உடுத்தியிருந்த பாவாடையைத் தூக்கி சொறுகிக்கொண்டு ஓடியவள், அம்மாவின் சேலையைப் பற்றி இழுத்து என்னைக் காட்டினாள்.

“என்னடி …?” என்று எரிந்து விழுந்தாள் அவளது அம்மா. அந்தச் சிறுமி பாவம். அந்த ஒரு கணம் ஆடிப்போனாள். கைப்பிடி கருவேப்பிள்ளைக் கொத்துப் போன்றிருந்த அவளுடைய பூஞ்சை உடம்பு நடுங்கியது. முகம் சட்டெனச் சூம்பியது.

“அவங்க கூப்பிடுறாங்கம்மா “
“யாரை….?“
“உன்னத்தான் “

நான் அவர்களை நோக்கி நடந்துகொண்டிருந்தேன். அவர்கள் என்னைப் பார்த்ததும் அதே இடத்தில் நின்று அவர்களுக்குள் கிசுகிசுத்துகொண்டார்கள். தலையில் கிடந்த தலைப்புச் சேலையை எடுத்து இடுப்பில் சொறுகிக்கொண்டு என்னை கேள்விக் கணையாய் பார்த்தார்கள்.

“வேலப்பனைப் பார்க்கணும்”
“எந்த வேலப்பன்?”
“மீனவச் சங்கத் தலைவர் வேலப்பன்“
“மீனவச் சங்கத் தலைவரா? மீன் பிடிப்புச் சங்கத் தலைவரா? “

தலையை ஒரு பக்கம் சாய்த்துகொண்டு சரியாகச் சொல்லுங்க எனும் தொனியில் ஒரு பெண்மணி கேட்டிருந்தாள். அதற்கு மற்றொரு பெண் “ஆமாங்ண்ணே, சரியாச் சொல்லங்க. இந்தக் குப்பத்துல ரெண்டு பேரு இருக்காங்க. மீன்பிடிப்புச் சங்கத் தலைவர் வேலப்பன் இவளுடைய வூட்டுக்காரர். அதோ பாருங்க ஒரு குடிசை தெரியுது. அதுக்கும் பக்கத்தில ஒரு மஞ்சள் வீடு தெரியுதுங்களா… அதை ஒட்டி ஒரு தென்னை மரம் தெரியுது பாருங்க. அதுக்கும் பக்கத்தில இருக்கிற காலனி வீடுதான் இவளுடைய வீடு. கடலுக்குள் போகக் கிளம்பிக்கிட்டிருக்கிறார். மீனவச் சங்கத் தலைவர்னா பெரிய இடம். மேம்பாலத்தை ஒட்டி இருக்கிற பங்களாதான் அவருடைய வீடு. நீங்க யாரப் பார்க்கணும்?” என்று கேட்டுவிட்டு வேகமாகக் கண்களைச் சிமிட்டிக்கொண்டாள்.

“மீனவர் சங்கம் வேற. மீன் பிடிப்புச் சங்கம் வேறங்களா?“ – கேட்டேன் நான்.
“பின்னே இல்லைங்களா…? மீனவச் சங்கம் பெரிய சங்கம். அவங்களுக்கு அரசியல் பின்புலம் உண்டு. தேர்தலில் போட்டியிடுவாங்க, எம்.எல்.ஏ, எம்.பி ஆகிறவங்க.”
“மீன் பிடிப்பாளர் சங்கம்…?“

“புள்ளை, பொண்டாட்டியைக் குப்பத்தில விட்டுட்டுப்போயி வலை வீசி மீன் பிடிச்சு வயித்தக் கழுவுறவங்க..“
அவள் சொல்லிய பதிலில் நான் திகைத்துப் போனேன். மேலும் சொல்லுங்க எனும்படியாக அவர்களை ஆழமாகப் பார்த்தேன்.
“நீங்க கடலுக்குப் புதுசுங்களா?“ அந்த சிறுமியின் தாயார் கேட்டார்.
“இம்“ என்றவாறு தலையை ஆட்டினேன்.
“என்னடா இத்தனை சங்கம் இருக்குனு ஆச்சரியமா இருக்கா ?”
“ஆமாம் ” என்றேன்.

“ அட என்னாண்ணே நீங்க. இதுக்கே ஆச்சரியப்பட்டா எப்படி? இதுத் தவிர மீன் விற்பனையாளர்கள் சங்கம், மொத்த விற்பனையாளர்கள் சங்கம் என இன்னும் பல சங்கங்கள் இருக்கு..” என்றாள். என்னுடைய இமைக் குருத்துகள் ஏறி இறங்கின. மீனவர்களுக்கு இத்தனை சங்கமா, உதட்டைப் பிதுக்கிக்கொண்டேன்.

“அதையும் தாண்டி ஆளும் கட்சி, எதிர்கட்சி, இந்து, முஸ்லீம், கிறிஸ்டின் பாகுபாடுகள் வேற இருக்குங்கண்ணே…” என்றவள் அவளை உரசி நின்ற மற்ற பெண்களைப் பார்த்து அப்படிதானே என்றவாறு தலையாட்டி வைத்தாள். நான் அவர்களுடைய முகங்களை ஒரு சேரப் பார்த்தேன். முகங்களில் இறுக்கம் தெரிந்தது.

“எல்லாச் சங்கங்களும் ஒன்னு சேருங்களா ?“ கேட்டேன்.
“ஊக்கூம் ” என்றவாறு உதட்டைப் பிதுக்கினாள். அவளது செய்கைக்கு மற்றப் பெண்கள் ‘கொல்’ லென சிரித்தார்கள். “சிலோன்காரன்க நடுக்கடல்ல வச்சி மீன் பிடிக்கிறவங்களைச் சுட்டுத்தள்ளுனா சடலம் கரைக்கு வருகிற அன்னைக்கு பேதம் கடந்து எல்லாச் சங்கங்களும் ஒன்னு கூடும். அத்தோட அந்த ஒரு நாள் கூத்து முடிஞ்சுரும்..”

எனக்குக் கண்கள் கட்டின. படகோட்டி எம்.ஜி.ஆர் நினைவில் வந்துபோனார். கடல் மேல் பிறக்க வைத்தாய், எங்களைக் கண்ணீரில் மிதக்க வைத்தாய்… முகாரி ராகம் எனக்குள் யாரோ பாடுவதைப் போலிருந்தது.

இந்திய தேசத்தை சூழ்ந்திருப்பது ஒரே கடல்தான். அதைத்தான் நாம் இந்திய பெருங்கடல், அரபிக்கடல், வங்காள விரிகுடா என்று வெவ்வேறு பெயரிட்டு அழைத்துக்கொண்டிருக்கிறோம். ஒரே கடலைப் போலதான் நம் மக்களும். ஆனால் சாதியாக, மதமாக, நிறமாக, மொழியால் உடைந்தல்லவா கிடக்கிறார்கள். யாரோ பேச வேண்டிய மனக்குரலை எனக்குள் நான் பேசிக்கொண்டேன்.

“சிலோன்காரன்களால நீங்களும் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறீங்களோ….?“
நான் அப்படிக் கேட்டதும் ஓர் இளம் வயதுப் பெண்ணின் கண்கள் உடைந்து கண்ணீர் பெருக்கெடுத்தது. முந்தானையை அள்ளி வாயிற்குள் திணித்துகொண்டு குமுறினாள். அவளை ஒட்டி நின்றவள் சொன்னாள். “இவ என் நாத்தனார் . கல்யாணம் முடிஞ்ச மறுவருசம் சிலோன்காரன் துப்பாக்கிக்குக் கணவனைப் பறிகொடுத்திட்டு நிக்கிறா. இன்னும் வருசம் திரும்பல. இம், எல்லாத்தையும் கடற்தேவன் ஒருத்தன்தான் பார்த்துக்கிட்டிருக்கான்…” என்றபடி வானத்தையும் கடலையும் ஒருசேர ஏற இறங்கப் பார்த்தாள். அவளுடைய கண்களில் கடல் நீர் உடைந்து கண்ணீராக வழிந்தது.

“நானொரு கிறுக்கி. வந்த சோலி என்ன, யாரைப் பார்க்கணுமென எதையும் கேட்காம நான் மட்டும் பேசிக்கிட்டிருக்கேன். நீங்க யாரை பார்க்கணும்…?“

“வேலப்பன் “

“மறுபடியும் தலையும் இல்லாம, வாலும் இல்லாம மொட்டையாச் சொல்றீங்களே ”
“தாடி வச்சிக்கிட்டு முன் தலையில் கொஞ்சம் வழுக்கை விழுந்துபோய் இருப்பாராமே…”
“அப்ப எங்க வூட்டு ஆம்பளைத்தான் ” என்றவள் வீடு இருக்கும் பக்கம் பார்வையைச் செலுத்தினாள். மகளின் உச்சந்தலையைத் தடவி “இவரை அழைச்சிக்கிட்டுபோய் அப்பாவைக் காட்டிவிடு” என்றாள். அவள் அப்படிச் சொன்னதும் அந்தச் சிறுமி சட்டென புன்னகை பூத்தாள். குதூகலத்தில் ஆட்கொண்டாள். நடையை தாவி எடுத்து வைத்து நடந்தாள். அவளுடைய பிஞ்சுப் பாதங்கள் மண்ணில் சிற்பமாய் பதிய ஓடினாள்.

சிமென்ட் சாலை நீண்டுக் கிடந்தது. அதன் இருபுறமும் அரசு கட்டிக்கொடுத்த காலனி வீடுகள். அவை பார்க்க தொடர்வண்டி பெட்டியைப் போலிருந்தன. ஒவ்வொரு வீட்டின் சுவர்களிலும் சுனாமி அறைந்த சுவடுகள் தெரிந்தன. வீடுகள்தோறும் ஒரு வேப்பமரமும் இரண்டு தென்னை மரங்களும் இருந்தன. வேப்பமரத்தில் மஞ்சள் துணி சுற்றப்பட்டிருந்தது. எட்டும் உயரத்தில் ஆணியடித்து அதில் கருகிய மல்லிகைப் பூமாலை தொங்கிக்கொண்டிருந்தது.
மீன் வலையை அள்ளி முதுகில் போர்த்தியபடி கடலை நோக்கி செல்லத் தயாராகிக்கொண்டிருந்தார் வேலப்பன். அழுக்குப் படிந்த சட்டை. செம்பட்டை படர்ந்த தலைமயிர். தொடை வரைக்குமாக தூக்கிக்கட்டிய கைலி. அரை வட்டமடிக்கும் கைகள்… என்று அவரைப் பார்க்கையில் மெரினா கடற்கரை உழைப்பாளர் சிலையில் உள்ள உழைப்பாளி ஒருவர் உழைப்பதைப் போலிருந்தார்.

“அப்பா…. “ என்றபடி கூப்பாடு போட்டுக்கொண்டு அவர் பின் ஓடினாள் என் கூட வந்த சிறுமி. போன வேகத்தில் அவரைக் கட்டிப் பிடித்து அரைவட்டமடித்தாள். மகளை அள்ளித் தூக்கி நெற்றியில் ஒரு முத்தம் பதித்தார். “அப்பா,… இதோ இந்த மாமா உன்னை பார்க்கணுமாம்.” பிஞ்சுமொழியில் சொல்லிக்கொண்டு என்னை நோக்கி கையை நீட்டினாள். அவள் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்தார். நான் கையை உயரே தூக்கிக் காட்டியபடி புன்னகைத்தேன். பதிலுக்கு அவர் “வணக்கம் தம்பி “ என்றார்.

“நீங்க யாரு?” கரகரத்தக் குரலில் கேட்டார்.
“நீங்க வேலப்பன் தானுங்களா….“ என்றபடி அவரைப் பார்த்தேன்.
அவர் முன் வழுக்கை விழுந்தப்போய் ஏறிய நெற்றியுடன் இருந்தார். கன்னத்தில் கறுப்பும் வெள்ளையுமான தாடி அப்பிக்கிடந்தது. பற்கள் கரை விழுந்து புளியங்கொட்டை வடிவத்திலும் நிறத்திலும் இருந்தன.
“ஆமாம். நீங்க?“
“ என் பேரு குமரேசன். புதுக்கோட்டை “ என்றேன்.

என்னை ஒரு கனம் ஏற இறங்கப் பார்த்தார். நான் கட்டியிருந்தக் கட்சி வேட்டியைப் பார்த்தார். பிறகு “இம். சொல்லுங்க..?” என்றார்.
“தங்கச்சிக்குக் கல்யாணம். கட்சிப் பிரமுகர்கள் எல்லாம் வாராங்க. பொரிக்கிற மாதிரி உயிர் மீன் வேணும் ”
“எவ்வளவு?”
“இரநூறு கிலோ வேணும் “
“எப்ப வேணும்?”
“வருகிற திங்கட்கிழம விடியுறதுக்குள்ள வேணும்.“
“நீங்கதான் வந்து எடுத்துக்கிறணும்.”
“இம். உங்களுக்கு எந்தக் கஷ்டத்தையும் கொடுக்க மாட்டேன். நானே வந்து எடுத்துக்கிறேன்.”
“இரநூறு கிலோ போதுங்களா?“

“போதும்ங்க..” என்றேன். எவ்வளவு என்று கேட்டு அவர் கேட்ட முழுப்பணத்தையும் கொடுத்தேன். செல்லமாக அந்தக் குழந்தையின் கன்னத்தில் கிள்ளினேன். பதிலுக்கு அந்த குழந்தை என் கன்னத்தில் கிள்ள என்னை நோக்கித் தாவினாள். அந்தக் குழந்தையின் கையில் ஐம்பது ரூபாய் திணித்தேன். முதலில் வாங்க மறுத்தவள் பிறகு வாங்கிக்கொண்டு “தேங்க்ஸ் மாமா” என்றாள்.

அன்றைய தினம் திங்கட்கிழமை. மீன் வாங்குவதற்காகக் கடற்கரைக்குச் சென்றேன். மீன்களை ஏற்றிச்செல்ல மினி லாரிகள் வரிசையாக நின்றுகொண்டிருந்தன. கலங்கரை விளக்கம் வெளிச்சத்தைப் பீச்சி அடித்துகொண்டிருந்தது. வியாபாரிகள் படகுகளை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தார்கள். “படகுகள் கரை வந்து சேர எப்படியும் ஒரு மணி நேரமாகலாம்” என்று பேசிக்கொண்டார்கள். பெண்கள், குழந்தைகள் எனப் பலரும் கரையில் குழுமி நின்றார்கள். சிலர் மணற்பரப்பில் பெரிய துண்டை விரித்து அலைபேசி வெளிச்சத்தில் சீட்டு ஆடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

விடிகாலைப் பறவைகள் கீச்சிட்டுக்கொண்டிருந்தன. கிழக்கு வானம் மெல்ல விடிந்துகொண்டிருந்தது. அந்த மங்கிய வெளிச்சத்தில் தொலைவில் படகுகள் தெரிந்தன. அதைப் பார்த்ததும் பலருடைய முகங்கள் பூவாய் மலர்ந்தன.

கரையின் விளிம்பில் வேலப்பனின் மனைவி நின்றுகொண்டிருந்தாள். அவள் அருகினில் அவளுடைய மகள் வழக்கம் போல அழுதுகொண்டும், தேம்பிக்கொண்டும் நின்று கொண்டிருந்தாள். “இந்தக்குழந்தைக்கு எந்நேரமும் அழுகைத்தான் போலும்” மனதிற்குள் சொல்லியவனாய் அவளைப் பார்த்தேன்.

இருபது படகுகள் ஒரு சேரக் கரையை நோக்கி வந்துகொண்டிருந்தன. பெண்கள் படகு ஒதுங்கப் போகும் இடத்தை நோக்கி ஓடினார்கள். பல பெண்கள் மார்பிலும் வயிற்றிலும் அடித்துக்கொண்டு அழுதார்கள். அந்த இடம் சற்றுநேரத்தில் கண்ணீர்க் கோலமானது. என் அருகினில் புகை புகைத்தபடி நின்றுகொண்டிருந்த ஒருவரிடம் “ ஏன் அழுகிறார்கள் ?” என்று கேட்டேன்.

“மீனவர்கள் அழுவதற்கு காரணமா வேணும்…” என்றார். என் மார்பு அடித்துகொண்டது. என் தங்கையின் திருமண வைபோகம் நினைவில் நிழலாடியது. சமையல்க்காரர்கள் கண் முன்னே வந்துபோனார்கள். கட்சித் தலைவர்கள், விருந்தினர்கள், உறவு முறைகள் , சொந்தம், பந்தம் எல்லாரும் என் கண் முன்னே வந்து நின்றார்கள்.

சமையல்காரர் சொன்ன நேரத்திற்குள் மீனைக் கொடுத்தாக வேண்டும் என்றிருந்தார். இல்லையென்றால் நீங்க எதிர்பார்க்கிற அளவுக்குச் சாப்பாடு அமையாது என்றார். நான் என்ன செய்யப்போகிறேன்…? முழுபணத்தையும் வேறு கொடுத்துவிட்டேனே. கொஞ்சம் பாக்கிவைத்துக் கொடுத்திருக்கலாமோ? உயிர் மீனாக இல்லாமல் சந்தையில் பழைய மீனாகப் பார்த்து வாங்கியிருக்கலாமோ….” எனக்குள் புகை மூட்டமாக நினைவோட்டம் மூட்டம் கட்டியது.

படகுத் துறைமுகம் ஒரே களேபரமாக இருந்தது. போகிறவர், வருகிறவர் எல்லோருடைய முகத்திலும் துயரக் கோடுகள் தெரிந்தன. மீனவப் பெண்கள் வாயிலும் வயிற்றிலும் குத்திக்கொண்டு உருண்டுப் புரண்டு கதறினார்கள். அந்த அழுகையினூடே ஓர் அழைப்பு வந்தது. “யாரப்பா… வேலப்பன் கிட்ட உயிர் மீன் கேட்டது?“ நான் மகிழ்ச்சியின் ஆழத்தில் மூழ்கி அழைப்பு வந்த திசையை நோக்கி ஓடினேன்.

பெட்டியைத் தூக்கிக்கொண்டு ஓடிவந்த ஒருவர் “எங்கே வண்டி…? மீன் பெட்டியை எந்த வண்டியிலே ஏத்தணும்..?” என்றவாறு கத்தினார். நான் அவருக்கும் முன்பாக ஓடி எனது வாகனத்தைக் காட்டினேன். ஒவ்வொரு பெட்டிகளாக அடுக்கினார். மீன்கள் உயிரோடு இருக்கிறதா, என்று ஆவல் பொங்கப் பார்த்தேன். மீன்கள் தண்ணீரில் நீந்திக்கொண்டிருந்தன. தண்ணீர்தான் சிவப்பாக இருந்தது.