அவனல்ல இவன்… சிறுகதை – 82…  அண்டனூர் சுரா

“எங்கள் சாதிச் சங்கத் தலைவரின் மீது கொலைப்பழி சுமத்தி கைது செய்திருக்கும் இன்ஸ்பெக்டரை வன்மையாகக் கண்டிக்கின்றோம்…” தெரு, மூத்திரச்சந்து, குட்டிச்சுவரென எங்கும் ஒட்டிக்கிடந்த சுவரொட்டிகள் காவல்துறைக்குச் சொந்தமான சுவரிலும் ஒட்டியிருந்தன. வெளிரிய மஞ்சள் சிவப்பு எழுத்துகளளான சுவரொட்டிகள் அவை. இருபதுக்கு பத்து அளவிலான பதாகை ஒன்று மூன்று சாலைகள் சந்திக்கும் முச்சந்தியில் விசாலமாக நிறுத்தப்பட்டிருந்தது. அதில் அவர்களது சாதி, குலப்பெருமைகள் மயங்கொலி, சந்திப் பிழைகளுடன் அச்சாகியிருந்தன. ஆண்ட வம்சம் ஆன்ட வம்சம் என்றும் குலப்பெருமை குளப்பெருமை எனவும் இருப்பதைக்கண்டு அந்த ஊரில் கோபப்பட தமிழ்ச்சாதியினர் யாரும் இருந்திருக்கவில்லை.

இவை தவிர எந்தப் பக்கம் திரும்பினாலும் மக்கள் கண்களில் படும்படியாக பதாகைகள் சாலைகள், சந்திப்புகள், திருப்பங்களில் வைக்கப்பட்டிருந்தன. பல இடங்களில் அவர்களது சாதிக்கான சாதி அடையாள அகோரத்துடன்கூடிய கொடிகள் பறந்துகொண்டிருந்தன. இத்துடன் நான்கிற்கு மூன்று அளவிலான செவ்வக சுவரொட்டிகள் வேறு.

சுவரொட்டியின் இருபுற விளிம்புகளிலும் சாதித் தலைவர்கள் பெரிய பெரிய மீசைகளோடு ஒட்டிக்கிடந்தார்கள். அதன்கீழ் காவல் துறையே….என்று எறியும் கற்கள் அளவிற்கு பெரிய எழுத்துகளில் அச்சாகியிருந்தது. சுவரொட்டிகளை ‘ரொட்டி’யாக நினைத்து சிற்றுண்டிக்கு மேயும் காளை, பசுக்கள் அச்சுவரொட்டிகளில் ஒன்றையேனும் கிழித்து மேய்ந்திருக்கவில்லை. அச்சுவரொட்டியில் அகோரமானப் பற்களைக் காட்டி சீறும் சிங்கங்களைப் பார்த்து கால்நடைகள் ஒருவேளை மிரண்டுப்போயிருக்கலாம்.

சுவரொட்டிகளை ஒட்டியவர்கள் என்ன சாதாரணப்பட்டவர்களா?. அவர்கள் ஆண்டப் பரம்பரையைச் சேர்ந்தவர்கள். மன்னர் குல வேந்தர்கள் என பறைச்சாற்றிக் கொள்பவர்கள். யார், யாரெல்லாம் தென்இந்தியாவை ஆண்டவர்கள் என்று பட்டியல் தயாரித்து அத்தனைபேரும் எங்கள் சாதியைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று தன் மார்பில் பச்சைக் குத்திக்கொள்பவர்கள். மக்களாட்சிக்கு ஏங்குகிற மகத்துவத்திற்கு எதிராக இவர்கள் மன்னராட்சிக்கு சிவப்புக் கம்பளம் விரிப்பவர்கள். இத்தனை ஆண்டுகள் இந்தியாவை ஆண்ட வெள்ளைக்காரத் துரைமார்கள் நம் சாதிக்காரர்களாக இல்லாமல் போய்விட்டார்களே….என்று வயிற்றிரைச்சலில் வாயிலும் வயிற்றிலும் அடித்துக்கொள்பவர்கள். அவர்களின் முகவரி தமிழ்சாதி அல்ல, ஆண்ட சாதி.
“நாங்கள் வீ…….ரப்பரம்பரையைச் சேர்ந்தவர்கள்” என்பதற்கான முழக்கம்தான் இந்தச் சிங்கம். பிரபலமான ஓவியர்கள் பிரசித்திப்பெற்ற நாவலுக்காக வரைந்த மழிக்கப்படாத மீசை ஓவியங்களை பதாகைகளின் பின்புலத்தில் தெரியும்படியாக முகத்தைக் கடுகடுவென, கொடுகொடுவென…வைத்துக்கொண்டு பதாகையின் கீழே பெயர்களோடு ஒட்டிக்கிடந்தார்கள். பதாகைகளின் நடுவில் மனுசன் நிழலே படக்கூடாது என்று காட்டில் வாழும் பிடரியுடன்கூடிய சிங்கம் முகத்தை ‘ஆ….’ என்று திறந்து பற்களைக் கோரமாகக் காட்டிக்கொண்டிருந்தது.
போராட்டம் முளைப்பாரி விட்டிருந்தது. தலையில் சாதித்துண்டை கட்டிக்கொண்டு நாக்கைத் துருத்திக்கொண்டு ஒருவர் உக்கிரமாகக் கத்தினான். அவருடன் சேர்ந்து மற்றவர்கள் பின்பாட்டு பாடினார்கள். ஆர்ப்பாட்டத்தில் பேசியவர்களில் பலரும் உணர்ச்சி மொழிகளிலேயே கொட்டினார்கள். அறிவுமொழியில் பேசியவர்களின் கையிலிருந்து மைக் பிடுங்கப்பட்டு உணர்ச்சிவசமாகப் பேசுபவர்களின் கைக்குச் சென்றது.

“பனைமரத்தில வௌவாலா, எங்களுக்கிட்டேச் சவாலா?”
“விடுதலை செய், விடுதலை செய். எங்கள் சாதித் தலைவரை விடுதலை செய்.”
“ஒழிக, ஒழிக. போலீஸ் அராஜகம் ஒழிக..”

அவர்களது போர்க்குரல் காவல் நிலையத்தை நோக்கியும், காவல் துறையினர்க்கு எதிராகவும் இருந்தது. அவ்வூர் காவல்நிலையத்தின் இன்ஸ்பெக்டர் ஒரு பெண் அதிகாரி என்பதால் அவர்களது கொக்கரிப்புகளில் கேலியும் கலந்திருந்தன.

அந்த காவல் நிலையத்தில் ஒரு பெண் இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரியா உட்பட மொத்தம் ஒன்பது பேர் பணியாற்றினார்கள். இருவர் சப் – இன்ஸ்பெக்டர் மூன்று பேர் கான்ஸ்டபிள், மூன்று ஏட்டுகள். பொதுவாக பெண்களுக்கு ஆண்கள் வேலி. அந்தக் காவல் நிலையத்தில் எட்டு ஆண் காவலர்களுக்கு ஒரு பெண் காவல் அதிகாரி வேலியாக இருந்தார்.

இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரியாவை ஒரு சாதிச்சங்கம் தூற்றிப்பேசியதில் ஒன்றிரண்டு காவலர்களுக்கு பிடித்திருந்தது. உச்சந்தலைக்குள் சந்தோசம் பீறிட, தொண்டைக்குள் ‘கக்,பெக்’ என்று சிரித்தார்கள். அவர்களின் சிரிப்பு வெளியே யாருக்கும் கேட்கும்படியாக இல்லையென்றாலும் அவர்களின் அகம் முகத்தில் தெரிந்தது. அவர்களைத் தவிர மற்றவர்களுக்குப் பயத்தில் அட்ரீனல் சுரந்தது. போராட்டம் கலவரமாக வெடித்துவிடுமோ, என்கிற பயம்! அப்படியாக வெடித்தால் கலவரக்காரர்கள் என்று ஓரிருவரைச் சுட்டுத்தள்ள அப்பாவிகள் யாரேனும் கிடைப்பார்களா? தப்பித்தவறி வசதிப் படைத்தவர்கள், சாதி ஆதிக்கம் கொண்டவர்களைச் சுட்டுவிட்டால் கிடைக்கிற பதவி உயர்வு கிடைக்காமல் போய்விடுமே… என்கிற பயம் அவர்களை ஆட்கொண்டது.

அக்காவல் நிலையத்தில் பணியாற்றுபவர்களில் இரண்டு பேர் போராடிக்கொண்டிருக்கும் சாதிச்சங்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்களின் இருப்பு காவல் நிலையத்திற்குள்ளும் செவிகள் போராட்டக் களத்திலும் இருந்தன. அவர்களாக ஆடாவிட்டாலும் அவர்கள் சார்ந்த சாதி அவர்களை ஆட்டுவித்துக்கொண்டிருந்தது.

காவல் நிலையத்திற்கும் வெளியே கூப்பிடும் தூரத்தில் ஒரு பொதுத்திடலில் பெரும்பந்தல் போடப்பட்டிருந்தது. அதில் சாதிச் சங்கத்தினர் வீராப்புடன் இல்லாத மீசைகளை முறுக்கிவிட்டுக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அவர்களின் தலையில், கையில், கயிற்றில், வேட்டியில் பினாயில் ஊற்றி கழுவினாலும் போகாத சாதி அடையாளங்கள் அப்பிக்கிடந்தன. காலை ஒன்பது மணிக்கெல்லாம் கூடத்தொடங்கியக் கூட்டம் ஒரு மணி வாக்கில் உச்சநிலையை எட்டியிருந்தது.

ஈழத்தில் உக்கிரப்போர் நடந்து தொப்புள்கொடி தமிழர்களைக் கொன்று குவிக்கும்பொழுதுகூட இப்படியொரு கூட்டம் கூடியதில்லை. மதுவை ஒழிக்க, மொழியைக் காக்க, அரிசி விலை, பருப்பு விலை, தக்காளி விலை, பெட்ரோல் விலை ஏற்றத்திற்கு எதிராக,…இவ்வளவுபேர் கூடியதில்லை. சாதி இவை எல்லாவற்றையும் விட மேலானது என்று சொல்லும்விதமாகவே இந்தக் கூட்டம் கூடியிருந்தது.

“விடுதலை செய், விடுதலை செய். எங்கள் தலைவரை விடுதலை செய்.”
“அடக்காதே, அடக்காதே. ஆண்ட வம்சத்தை அடக்காதே”
“நினைக்காதே, நினைக்காதே. ஆளும் வம்சத்தை அடக்க நினைக்காதே”

‘மைக்’கை இறுகப் பிடித்துக்கொண்டு போர்க்குரல், கர்ஜனை, வீர வசனங்களுடன் இளைஞர்கள் முழங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களின் தலையில் சாதி கறைத்துண்டு கட்டப்பட்டிருந்தது.
இதே திடலில் நேற்றைக்கும் முந்தைய தினம் இந்தப் பிரச்சனை தொடர்பான வேறொரு ஆர்ப்பாட்டம் நடந்தேறியது. இவ்வளவு கூட்டமில்லை. இத்தகைய இரைச்சலில்லை. வன்முறைத் தூண்டும் பேச்சுகள் இல்லை. அத்தனை பேருடைய மூச்சிலும் கண்ணீர் சொரிந்திருந்தது. பேச்சில் விம்மல், துக்கம், ஏக்கம், நீதிக்கெஞ்சல் தழும்பியிருந்தது.
“ஏ புள்ள என்ன தப்பு செஞ்சான். உன் சாதிப்பொண்ண காதலிச்ச ஒன்னத் தவிர”
“அடப்பாவிங்களா, உன் பொண்ண என் புள்ளைப் பத்திரமாத் திருப்பிக்கொடுத்திட்டான். ஏம் புள்ளைய உன்னால திருப்பித்திர முடியுமா?”

’ “எனக்கு நீதிவேணும், நியாயம் வேணும். இந்தக் கொலைக்குக் காரணமானவங்க கைதுசெய்யப் படணும்”

கூந்தல் விரிந்துகிடந்த அலங்கோலத்தில் தலையில் ‘மடேர், மடேர்’ என்று அடித்துக்கொண்டு கதறியதை யார் நின்று பார்த்தாலும் பார்ப்பவர் உயிர் சுளுக்கெடுத்துக்கொள்ளும். பார்க்கிறவர் கண்கள் அவிழ்ந்துப்போய்விடும். முந்தைய நாள் போராட்டம் நீதிப்பிச்சைக்கேட்டு. இன்றைய போராட்டம் சாதிப்பிச்சைக்கேட்டு.

இரண்டு போராட்டங்களும் அந்த ஊரின் தட்பவெப்பம், காலநிலையை அசாதாரண நிலைக்கு மாற்றிக்கொண்டிருந்தன. பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு நீதி பெற்றுத்தரும் அபிமானமாக அந்த காவல் நிலையம் இருந்தது. காவல்துறையினரை நம்பியதை விடவும் காவல் துறையை பெரிதும் நம்பினார்கள்.

காவல்துறை வாகனத்திலிருந்து இறங்கி மிடுக்காக நடந்து நிலையத்திற்குள் நுழைந்தார் இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரியா. எனது காலடிகள் எனது பெருமையென காலடித்தடம் அவர் பின்னே ஓடிக்கொண்டிருந்தது. போலீஸ் அதிகாரிக்குரிய மிடுக்கும், தொடுப்பும் அவரது நடையில் இருந்தது.

கான்ஸ்டபிள், ஏட்டுகள் மூவரும் நெஞ்சை நிமிர்த்தி, தொப்பையை உள்ளே இழுத்து ‘சல்யூட்’ அடித்து நிமிர்ந்தார்கள். நெஞ்சுக்கும் கீழே வெளியே தள்ளிப்போயிருந்த வயிற்றுப்பொதியைச் சட்டென உள்ளே இழுத்து வெளியே விட்டார்கள்.

இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரியா மரியாதையை ஏற்றுக்கொண்டு நடந்தார். நேற்றைய வரைக்கும் அவரைச் சுற்றி ஒருவிதமான சவால்கள் சூழ்ந்திருந்தன. அச்சவால்கள் அவருக்கு ஒருவிதமான பதற்றத்தைக் கொடுத்தன. ஒரு கல்லூரி வாலிபவனைப் பட்டப்பகலில் வெட்டிக்கொன்றவன் யாரென கண்டுபிடித்தாக வேண்டிய அவசரக்கதியில் அவர் இருந்தார். தலைக்கும்மேல் தொங்கிய கத்தியைப் போல அந்தச் சவாலை அவர் எதிர்நோக்கியிருந்தார். தன் மகனைப் பறிக்கொடுத்தவள் வாயிலும் வயிற்றிலும் அடித்துக்கொண்டு கண்ணீர்க் கம்பலையுடன் ஒரு புகார் கொடுத்தவுடன் கொலையாளியைத் தேடும் முனைப்பில் அவர் இறங்கியிருந்தார். கொலையாளியைத் தேடுதல், அவன் விட்டுச்சென்ற தடயம், காலடி, சமிஞ்கை,…என எத்தனையோ சவால்கள் அவர்முன் இருந்தன. யாராலும் சந்தேகம் கொள்ளமுடியாத ஒரு நபரை அவர் அடையாளம் கண்டிருந்தார். அவனை நெருங்குவதற்குள் அவர் எத்தனையோ ஓட்டுவங்கி அரசியல் தடைகளைத் தாண்டவேண்டியிருந்தது.

இன்றைய தினம் அவருக்கு வேறொரு சவால் காத்திருந்தது. கொலை செய்தவன் இவன்தான் என்று உறுதிசெய்தாக வேண்டிய இறுதி நிலைக்கு அவர் வந்திருந்தார். அவன் முழிக்கும் முழி, அவனது முறைப்பு, விரைப்பு, பின்புலம்,…..என்று அவ்வளவையும் வைத்து அக்கொலையைச் செய்தது அவன்தான் என்று உறுதிப்படுத்தும் இடத்துக்கு அவர் வந்திருந்தார். கொலை செய்யப்பட்டவரின் கையில் இருந்த ஒரு பிடி தலை மயிர் ஒன்று போதும். கொலையாளி இவன்தான் என்று ஓங்கி ஓர் அறை அறைந்துச்சொல்ல. கொலை செய்தவனை பிடிப்பதா முக்கியம், அவனது வாக்குமூலத்தைக் கறப்பதே முக்கியம்…

இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரியாவைச் சுற்றி சககாவலர்கள் சீருடையில் விரைப்பாக நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் முகத்தில் பதற்றம் தொற்றியிருந்தது.

“கைதி எங்கே,”
“லாக்கப்பில் இருக்கார் மேம்”
“இருக்கானா, இருக்காரா”

“இருக்கா…” என்றவர்களின் தொண்டை முடிச்சு ஏறி இறங்கின.

இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரியாவுக்கு நாசி விடைத்து கோபம் முட்டின. அடச்சீ, கொலை செய்திருக்கிறான். அவனைப்போய் அவரா! என்ன கருமாந்திரம் பிடித்தத் துறைடா இது. எச்சிலைக் காறித் துப்பினார்.

“ஊருக்குள்ள வாத்தியார் போனால் மக்கள் எப்படி பேசிக்கிறாங்கத் தெரியுமா”
“ எப்படி மேம்”
“வாத்தியார் வருகிறார்.”
“ஆமாம் மேம்”
“அதுவே நாமப் போனால் எப்படி பேசுறாங்க தெரியுமா”
“எப்படி மேம்”
“போலீஸ்க்காரன் வருகிறான்…”
சுற்றி நின்ற காவலர்கள் மெல்ல புன்னகைத்து விழித்தார்கள்.
“ஏன்னு தெரியுமா? இப்ப நீங்க ஒரு அக்யூஸ்ட்க்கு ‘ ர்’ போட்டீங்களே. அதனாலதான்”
அவரைச் சூழ்ந்திருந்த காவலர்கள் விரைத்து நின்றவர்களாய் இன்ஸ்பெக்டரைப் பார்த்தார்கள்.
“தமிழிலக்கியம் படிச்சிருக்கீங்களா, அவர் அவனைப் பாடினார். அவர் என்பது புலவர். அவன் என்பது மன்னன். ஆனால் இங்கே? அவர் என்பது குற்றவாளி. அவன், அவள் என்பது நாம். காவல்த் துறையை நினைத்தாலே வெட்கமா இருக்கு.
நான் இந்த ஸ்டேசன்ல இன்ஸ்பெக்டரா ஜாயின்ட் பண்ணினப்ப இந்த ஊர்க்காரங்க என்னை எப்படி விசாரிச்சாங்கத் தெரியுமா, புதுசா வந்திருக்கிற இன்ஸ்பெக்டர் என்ன சாதினு?. இந்த வேலையில் நான் சேர்வதற்கு முன்னாடி எனக்கு என்னவெல்லாமோ கனவு இருந்துச்சு. அதுல எதையும் என்னால இப்ப சாதிக்க முடியல…. இப்ப, ஏன்தான் இந்த பணிக்கு வந்தோமென இருக்கு..”

அவருடைய மேசையில் அன்றைய தினத்து தினசரிகள் அடுக்கியிருந்தன. விரித்து மாவட்டச் செய்திகளில் பார்வையை ஓடவிட்டார். கொலையாளி கைது பற்றிய ஒரு செய்தி வந்திருக்கிறதா, என்று தேடினார். ஒரு தினசரியிலும் வந்திருக்கவில்லை. அவரது முகம் இறுக்கமானது. தலையில் இருந்த தொப்பியை எடுத்து மேசையின் மீது பெருமூச்சொரிந்தவராய் கோப்புகளைப் பார்த்தார்.

ஒரு ஏட்டு தலையில் கவிழ்த்திருந்த தொப்பியை சரிசெய்துகொண்டு ஓரடி முன்னால் எடுத்துவைத்து வந்தவர், “மேம்…” என்றார்.

“ சொல்லுங்க..” என்றார் ப்ரியா.

“லோக்கல் எம்.எல்.ஏ பேசினார். உங்க மொபைல் சுவிட்ஸ் ஆப்பில் இருந்ததாம்..”
கோப்பிலிருந்து பார்வையை எடுத்த ப்ரியா, “என்னவாம்?” என்று கேட்டார்.
“எப்.ஐ.ஆர் போடாம பார்த்துக்கிறச் சொன்னார்.”
அவருடைய உதடுகள் விரிந்து சுருங்கின. ஒரு சிரிப்பு சிரித்துக்கொண்டார்.
“தேவைப்பட்டால் உங்களையும் எப்.ஐ.ஆர்ல சேர்ப்போமெனச் சொன்னீங்களா”
“மேம்”
“சொல்லிருக்கணும்!”
அடுத்து ஒரு ஏட்டு காலடி முன்னே எடுத்து வைத்து ஒரு சல்யூட் வைத்துவிட்டு சொன்னார். “சேர்மன் பேசினார் மேம்….”
“சொல்லுங்க”
“எல்லா வசதியும் செஞ்சிக்கொடுக்கச் சொன்னார்….”
“எங்களுக்கு ஒரு வசதியும் வேண்டியதில்லைன்னு சொன்னீங்களா”
“மேம்…?”
“சொல்லிருந்திருக்கணும்….”
அவரது முகம் விகாரமெடுத்தது. அவரது பார்வைக்கு நேராக நேதாஜியின் புகைப்படம் இருந்தது. அவரது மிடுக்கையும், நிமிர்ந்த நெற்றியையும் உள்ளூர ரசித்தார். அவருக்குள் இளரத்தம் பாய்ந்தது. தொப்பியை தலையில் பொருத்தி சரிசெய்துகொண்டவராய் எழுந்தார். இரண்டு மிடறுகள் தண்ணீர் பருகினார். கைக்குட்டையால் வாயைத் துடைத்துகொண்டார்.
“எனக்கு நேற்றையிலிருந்து ஏகப்பட்ட டார்ச்சர். கைதியை விடுவிக்கச் சொல்லியும், எப்.ஐ.ஆர் போடவேண்டானு சொல்லியும். ஒரு கொலையாளிக்கு நான் முதல் மரியாதை கொடுக்கணுமாம். ஏன்னு கேட்டால் சாதிக் கௌரவமாம். ஆண்டப் பரம்பரையாம்.

என்னை எல்லோரையும் போல பணத்துக்கும் மிரட்டலுக்கும் அடிபணிந்திடுவேனென நினைக்கிறான்கள். நான் அப்படியானவள் அல்ல. நான் அந்த கைதியை விடப்போறதில்லை. அந்தக் கொலையைச் செய்தவன் இவன்தான். இவனை நான் என்ன செய்றேனேன பாருங்கள். இவனை முட்டிக்கு முட்டித் தட்டி உண்மையைக் கறந்து கோர்ட்ல நிறுத்தி, சாட்சி ஆதாரங்களோடு அவனைச் சிறைக்குள் தள்ளி பெத்த மகனை இழந்து தவிக்கும் அந்தத் தாயின் கண்ணீரை நான் துடைக்கல, நான் இன்ஸ்பெக்டர் அல்ல..” என்றவாறு அவர் லத்தியைச் சுழற்றிக்கொண்டு லாக்கப்பிற்குள் நுழைந்தார்.

லாக்கப்பிற்குள் ஒருவன் கூனிக்குறுகி தலைக் குனிந்து உட்கார்ந்திருந்தான். லத்தியை அவனது முகவாய்க்குக் கொடுத்து நிமிர்த்தி முகத்தைப் பார்த்தார். அவன் வேறொருவனாக இருந்தான்.