“புனித தேசம்” …. சிறுகதை – 41 …. அண்டனூர் சுரா.

பின்னொரு காலத்தில் ஆசிய நிலவரைபடத்தை அழித்து, திருத்தி வரையும் படியான தீர்ப்பு அன்றைய தினம் பிறப்பிக்கப்பட்டது. தீர்ப்பை வாசித்தவர் பிரெஞ்சு நீதிபதி லூயிஸ் ட்ரேபஸ். விசாரணையின் போக்கை மிகச் சரியாகக் கணித்து எத்தகைய அச்சுறுத்தலையும் உதாசீனப்படுத்தி, முகம், இனம் பாராது சரியானத் தீர்ப்பை எழுதுவதில் பிரிட்டிஷ் நீதிபதிகளுக்கு நிகரானவர் அவர். ஒரு வருடக் கால தொடர் விசாரணைக்குப் பிறகு அவர் இராணுவ தளபதி கேப்டன் ஆல்பர்ட் டிரைபஸ் மீது சுமத்தப்பட்டிருந்த குற்றச்சாட்டை ஆதாரத்துடன் உறுதிப்படுத்தி அப்படியொரு தீர்ப்பை வழங்கியிருந்தார்.

பிரெஞ்சு நாட்டின் மொத்த இராணுவத்தையும் தன் விரல் நுனியில் வைத்திருந்தவன் கேப்டன் டிரைபஸ். தரைப்படை தளபதி. பிரெஞ்சு தேசத்தில் இளைய வயதில் இத்தகைய உயர்பதவிக்கு இதற்கு முன்பு வேறு யாரும் வந்திருக்கவில்லை. துடிப்பான, மிடுக்கான இளைஞன் அவன். பிரெஞ்சு வீதியைப் போல உடல்வாகு. ஒரு துப்பாக்கியின் இரு துளைகளைப் போல இரு கண்கள்.

டிரைபஸ் குற்றவாளியாக நிறுத்தப்பட்டதும், அவனுக்கு எதிராக தீர்ப்பு வரப்பெற்றதும் பிரெஞ்சு மக்கள் அவமானமாக உணர்ந்தார்கள். முடியாட்சியிலிருந்து குடியாட்சிக்கு நாடு திரும்பியப் பிறகு திரும்பவும் நாடு முடியாட்சிக்கு திரும்பிவிடுமோ என்கிற பயம் மக்களின் குரல்வளையை இறுக்கியது. நீதிபதியின் தீர்ப்பிற்குப் பிறகு அன்றைய பிரெஞ்சு மாலை தினசரிகள் டிரைபஸ் குறித்த செய்தியை வசவுச் சொற்களுடன் கூடிய தலைப்பு செய்தியாக வெளியிட்டன.

நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பு அதன் காலனி நாடுகளில் எதிரொலித்தது. பாண்டிச்சேரி, மாஹி, ஏனாம், சிங்கப்பூர், மலேசியா, தாய்லாந்து நாடுகளில் சிற்றுண்டி விருந்துகளில் பிரெஞ்சு அதிகாரிகள் கேலிக்கு உள்ளானார்கள். மது உச்சந்தலைக்கு ஏறும்படியாக சிரித்து, பிரெஞ்சு தேசத்திற்கு நிகழ்ந்த அவமானத்தை எண்ணி, எள்ளி நகையாடினார்கள். பிரெஞ்சு தேச காலனி நாடுகளின் தலைமைப் பீடங்கள் தன் அச்சாணி முறிந்த ஆட்டத்துடன் நின்றுகொண்டிருந்தன.

ஐரோப்பிய கண்டத்தின் ஒரே குடியரசு நாடு பிரெஞ்சு. கேப்டன் டிரைபஸ் பற்றிய செய்தி பிரெஞ்சு நாட்டின் பரம்பரை எதிரியான பிரிட்டிஷ் நாட்டு பத்திரிகைகளிலும் வெளியாகியிருந்தது. அதை வாசிக்கையில், டிரைபஸ் பற்றி நினைக்கையில் பிரெஞ்சு மக்களின் கோபம் அமிலமாகக் கொதித்தன.

ஆல்பர்ட் டிரைபஸ் ஒரு பிரிட்டிஷ்காரன். அவன் பிரெஞ்சுக்காரனாக நடித்து குடியுரிமை பெற்றுள்ளான். அவன், இராணுவத் துறைக்குள் நுழைவதற்கும், இராணுவ தளபதி பதவியை அடைவதற்கும் பெரிய அளவில் கையாடல் நடந்திருக்கிறது. அவன் தரைப்படை தளபதியானது பிரெஞ்சு தேசக்குற்றம். பிரிட்டிஷ் நாட்டின் உளவாளி அவன். பிரெஞ்சு நாட்டின் குடியரசு ஆட்சியைச் சீர்குலைப்பது ஒன்றே அவனது தலையான பணி. யூத எதிர்ப்பாளர்களுக்கு எதிராக கலவரம் மூட்டுவது அவனுக்கான கூடுதல் பணி. பிரெஞ்சு நாட்டின் இராணுவ இரகசியங்கள் இவன் மூலமாகவே பிரிட்டிஷ் நாட்டிற்குச் சென்றிருக்கிறது. இவனுக்குப் பிரெஞ்சு நீதிமன்றம் அதிகபட்சத் தண்டனையாக ஆயுள் தண்டனை விதிக்கிறது, என அவனைப் பற்றிய செய்தி பத்திரிகைகளில் தலைப்புச் செய்தியாக வெளியானது.

டிரைபஸ் மீது வழக்குத் தொடுத்தவர்கள் முடியாட்சி மன்னன் பதினெட்டாம் லூயியின் குடும்ப உறவினர்களாக இருந்தார்கள். இராணுவத் தளபதி மீதான குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டதைத் தொடர்ந்து சொகுசு அறைகளில் ஆடி களியாட்டம் நடத்தினார்கள். குடியரசு தோல்வியடைந்துவிட்டதாகக் கொக்கறித்தார்கள். அதிபர் ப்ளெக்ஸ் ஃபாயூரை பதவி விலகச் சொல்லி வெர்செயல்ஸ், டி லா கான்கோர்டு, பாரிஸ் நகரங்களில் ஒன்றுகூடி குரல் எழுப்பினார்கள்.

டிரைபஸ்க்கு அரசு அதிகாரிகள் தரப்பில் ஆதரவு இருந்தது. அவனை வெளியே ஒரு சேதாரமுமில்லாமல் கொண்டுவரும் முயற்சிகள் நடந்துகொண்டிருந்தன. அவர்கள் ஆளும் அரசின் அங்கத்தினராக இருந்தார்கள். இது குடியாட்சிக்கு எதிராக முடியாட்சியாளர்கள் செய்யும் சதி. சதியை முறியடிப்போம். மேல் முறையீடு செய்வோம், என்பதாக தீர்ப்புக்குப் பிந்தைய போக்கு இருந்தது. வழக்கு உச்சநீதி மன்றத்திற்குச் சென்றது. கீழ் நீதிமன்றம் பிறப்பித்த தீர்ப்பை மேல் நீதிமன்றம் உறுதிப்படுத்தியது. தீர்ப்பின் தண்டனையை மட்டும் நீதிபதி சற்று திருத்தி எழுதினார்.

“ஆல்பர்ட் டிரைபஸ் செய்த குற்றத்திற்கு அவன் பொது வெளியில் அவமதிக்கப்பட வேண்டும். அவனை நிர்வாணமாக நிறுத்தி அடித்தே கொல்லப்பட வேண்டும்…”

இத்தீர்ப்பு வெளிவந்த நாள் முதல் பிரெஞ்சு மக்கள் கையில் கற்களுடன் பொது வளாகங்களில் கூடத் தொடங்கினார்கள். தேசத்தின் துரோகி மீது கல்லெறிதல் அத்தேசத்திற்குச் செய்யும் மரியாதை என்பதாக மக்கள் குடும்பமாக அந்நாளை நோக்கிக் காத்திருந்தார்கள்.

ஆயிரத்து எண்ணூற்று தொண்ணூற்று ஐந்து – ஏப்ரல் 7,

ஆல்பர்ட் டிரைபஸ் நிர்வாணமாக சிறைச்சாலைக்கு வெளியே இழுத்து வரப்பட்டான். தீர்ப்பு வழங்குவதற்கு முந்தைய நாள் வரைக்கும் இராணுவ மரியாதை செலுத்திய இராணுவ வீரர்கள் அவனுக்கான முதல் அவமரியாதையைச் செலுத்தினார்கள். அவர்கள் நேராக நின்று எச்சிலைக் காறி அவனது முகத்தில் உமிழ்ந்தார்கள். அதை அவன் சற்றும் பொருட்படுத்தாமல் மிடுக்குடன் நடந்து வந்தான். அவனது இரண்டு கைளும் பின்பக்கமாகக் கட்டப்பட்டிருந்தன. கால்களில் பிணைந்த சங்கிலிகள். களைந்த தலை மயிர். மர்ம உறுப்பில் மண்டிக்கிடந்த கொசகொச மயிர்,…அவன் பொதுவெளிக்கு இழுத்து வரப்பட்டான்.

அவனுக்கானத் தண்டனை நிறைவேற்றுமிடம் பாரிஸ் நகரத்தின் மையம் டி லா கான்கோர்ட்டாக இருந்தது. பிரெஞ்சு தேசத்தின் கம்பீரக் குறியீடு அது. பிரிட்டிஷ் – பிரெஞ்சு இவ்விரு நாடுகளுக்கு இடையேயான நூற்றாண்டு போரின் வெற்றி அடையாளம் அங்குதான் நிறுத்தப்பட்டிருந்தது. ஓபெலிஸ்க் என்கிற நிமிர்ந்த தூணை பிரெஞ்சு மக்கள் தேசத்தின் மார்பகமாகப் பாவித்தார்கள். அதன் அருகில் முன்னிரண்டு கால்களையும் தூக்கிய குதிரை, அதன் மீது வாளுடன் அமர்ந்திருக்கும் தேவதை,..என இரண்டும் பிரெஞ்சு தேசத்தின் புருவங்கள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அந்த இடத்திற்குத்தான் டிரைபஸ் இழுத்துவரப்பட்டான். நிமிர்ந்த தூணில் சங்கிலியால் பிணைக்கப்பட்டான்.

பொதுஇடத்தில் வைத்து அவமதிக்கும் நிகழ்ச்சி நாள், இடம் குறித்து பத்திரிகைகள் எழுதியிருந்தன. பல நாட்டினரும் அதைப் பார்க்க கூடியிருந்தார்கள். உள்நாட்டு பத்திரையாளர்கள் உட்கார்ந்து செய்தி சேகரிக்க பிரத்யேகமாக இடம் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. வெளிநாட்டினருக்கு தனி இடம். பிரிட்டிஸ் பத்திரிகையாளர்களைத் தவிர பெரும்பான்மையான நாட்டினர் செய்தி சேகரிப்பு அரங்கத்தில் கூடியிருந்தார்கள். அதில் தியோடர் ஹெர்ஸ் என்கிற வியன்னா நாட்டு பத்திரிகையாளரும் ஒருவர். ஆல்பர்ட் டிரைபஸ் மீதான குற்றப்பத்திரிகை உரக்க வாசிக்கப்பட்டது.

“இவன் பிரிட்டிஷ் நாட்டினரால் வேவுப் பார்க்க அனுப்பப்பட்டவன். நம் நாட்டின் இறையாண்மையைக் குலைத்தவன். நம் தேசத்துரோகி.”

மூன்று விதமான அவமதிப்புகள் அவனுக்கு நடந்தேறின. வசைச் சொற்களால் திட்டுதல், எச்சில் உமிழ்தல், கடைசியாக கற்களால் அடித்து கொல்லுதல். இரண்டு அவமதிப்பு நடந்தேறி மூன்றாவது அவமதிப்பு நடக்கையில் வியன்னா பத்திரிகையாளர் தியோடர் ஹெர்ஸ் திடுக்கிட்டார். அங்கு ஒலித்த ஒத்த குரல் அவரை மூச்சடைக்க வைத்தது.

“டிரைபஸ் ஒரு யூதன்…”,

“யூதன் ஒரு துரோகி”,

“யூதன் ஒரு கலகக்காரன்”,

“யூதன் கொல்லப்பட வேண்டியவன்”,

“யூதன் வீழ்த்தப்பட வேண்டியவன்”,

“யூதனை எங்கே கண்டாலும் கொன்றே தீரணும்.”

தியோடர் ஹெர்ஸ் அதிர்ந்து உறைந்துபோனார். தானொரு யூதன் என்பதைக் காட்டிக்கொள்ளாமல் கண்ணீர் துளிர்க்க, இதயம் அடைக்க, நெஞ்சுக்கூடு விதிர்விதிர்க்க உட்கார்ந்திருந்தார்.

மறுநாள் பிரான்சு பத்திரிகைகள் யூதனுக்கு மரணத் தண்டனை நிறைவேற்றம் என்பதாக செய்தி வெளியிட்டன. தியோடர் ஹெர்ஸ் உலகப் பத்திரிகைகளைக் கவனித்தார். ஒரு யூதனுக்காக ஏதேனும் ஒரு நாடு, யாரேனும் ஒருவர் ஆதரவு குரல் கொடுக்கிறார்களா எனக் காத்திருந்தார். அவருக்கு ஏமாற்றம்தான் மிஞ்சியது.

தியோடர் ஹெர்ஸ் கண்களில் டிரைபஸின் முகம் நிழலாடியது. அவன் சிந்திய இரத்தம், அவன் மீது உமிழப்பட்ட எச்சில், அவனது அங்கத் துடிப்பு, உயிர்த் துறப்பு அத்தனையும் கண் முன்னே விரிந்தன. ஒரு யூதனுக்காக ஒருவனேனும் குரல் கொடுக்கவில்லையே ஏன்? கண்டன குரலுக்குத் தடையாக இருந்தது எது?, தானொரு யூதன் என்று தெரிந்திருந்தால் தன்னையும் அடித்தே கொன்றிருப்பார்களோ? யூதன் எந்தவொரு தேசத்திலும் வாழ தகுதியற்றவனோ! அப்படியானால் என் உயிர், என் சந்ததிகள், அவர்களின் சந்ததி, அவர்களுக்குப் பிறகு…? அவரால் எதையும் பெரிதாக யோசிக்க முடியவில்லை. தூங்கலாமென்று கண்களை மூடினால் கண்கள் முழுவதும் ரத்த மயம். கனவுகள் திடுக்கிட வைத்தன. சுற்றிலும் மரண ஓலம்…

அவரால் பத்திரிகைத் துறையில் இயல்பாகப் பணியாற்ற முடியவில்லை. பணியைத் துறந்தார். அத்துறையில் பணியாற்றுகையில் பல நண்பர்கள் கிடைத்திருந்தார்கள். அவர்கள் முஸ்லீம், கிறித்தவம், புத்தம், யூதன், இந்து, சீக்கியம், ஜைனம், தாவோயிசம், கன்பூசியனிசம், ஷிண்டோ…என பல மதத்தினராக இருந்தார்கள். அவர்களில் யூதனை மட்டும் தனியே பிரித்தறிந்தார். அவர்களிடம் தனியே பேசினார். ஒரு யூதன் இன்னொரு யூதனை – அவன் மேலும் ஒருவனை – மற்றுமொருவனை,.. சந்திப்பு சங்கிலித் தொடராக நீண்டது.

ஒரு நாள் அனைவரும் சந்தித்துக்கொள்ள தேதி குறித்தார்கள். நடுக்கடலில் கப்பலின் மேற்தளத்தில் கூடினார்கள். அவர்கள் அத்தனை பேரும் செல்வந்தர்கள். சிலர் தன்னை ஷெம் குடியினர் என அறிமுகம் செய்துகொண்டார்கள். சிலர் பினிஷியர் என்றார்கள். சிலர் அராபியர், அசிரியர், செமிடிக்,

பாரசீகர், பாபிலோனியர், அலெக்சாண்டிரியர், செவ்விந்தியர் என்றார்கள். ஒன்றிரண்டு பேர் தங்களை மெசபடோமிய வம்சாவழி எனப் பெருமை பேசிக்கொண்டார்கள்.

இவ்வளவு பேரையும் ஒன்று திரட்டிருந்த தியோடர் ஹெர்ஸ்க்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. அத்தனை பேரும் வரலாற்றுக் குன்றுகளைத் தலையில் சுமந்து வந்திருந்தார்கள். அவர்கள் ஒரே இனமாக ஒரு புள்ளியில் குவியவில்லை. ஹெர்ஸ் அதிருப்தியால் ஹீப்ரு மொழியில் முணங்கினார். அவரது முணங்கள் அத்தனை பேருக்கும் புரிந்தது. அவருடன் அம்மொழியில் உரையாடினார்கள். எதிர்வினையாற்றினார்கள். அத்தனை பேருக்கும் ஹீப்ரு மொழி தெரிந்திருந்தது. கைகளைத் தட்டிக்கொண்டு துள்ளி எழுந்தார் ஹெர்ஸ். கைக்குலுக்கினார். அவர்களைக் கட்டியணைத்து ஆரத்தழுவினார். அவர்கள் இனமாக, கண்டமாக, நாடாகப் பிரிந்து ஒருவருடன் ஒருவர் கலக்காமல் விலகி நின்றவர்கள் ஹீப்ரு மொழியால் ஒன்று கலந்தார்கள்.

கப்பல் மத்தியத் தரைக்கடலில் மிதந்து கொண்டிருந்தது. ஆசியா, ஐரோப்பா, ஆப்பிரிக்கா மூன்று கண்டங்களும் கூடும் கூடுவாயில் அது. கப்பல் கரை ஒதுங்கிய இடம் துருக்கி ஒட்டிய துறைமுகம். அவர்களின் கையில் உலக நிலவரைப்படம் இருந்தது. அவர்கள் அங்கிருந்தவாறு தொலைநோக்கி வழியே வெட்டவெளியைப் பார்த்தார்கள். அதோ அங்கு தெரிவதுதான் துருக்கி. துருக்கியும், துருக்கியின் நிலத்தில் எழுப்பப்பட்டிருந்த கட்டிடங்களும் அவர்களுக்கு வியப்பைத் தந்தன.

“அதோ, அதுதான் ஜெருசலேம். இந்தப் பூகோளத்தின் புண்ணிய பூமி.” அவர்களின் இமைகள் ஏறி இறங்கின.

“ இந்தத் திசையில்தான் எகிப்து இருக்கிறது. பிரமீடு தேசம்…”

அவர்கள் ஜெருசலேம் திசையை நோக்கி நடைக் கட்டினார்கள். அவர்களின் நடை ஓரிடத்தில் நின்றது. தொடர்ந்து நடந்த நடைக்குக் கொஞ்ச நேரம் ஓய்வுத் தேவைப்பட்டது. அவ்விடத்தில் அவர்கள் பெரும் வட்டமாக அமர்ந்தார்கள். அவர்களின் யோசனை பலவாறு சென்றது. “நமக்கென்று ஒரு பெயர் இருக்கிறது. பெற்றோர் இருக்கிறார்கள். வருவாயைப் பெருக்கிக் கொள்ள தொழில் இருக்கிறது. போதுமான அளவிற்கு வசதிகள் இருக்கின்றன. இத்தனை இருந்தும் தனக்கென்று ஒரு நாடு இல்லையே,..” கேள்வியால் மனதிற்குள் பொறுமி வெட்கினார்கள்.

தியோடர் ஹெர்ஸ் உரக்கக் கத்தினான். “நமக்கென்று ஒரு தேசம் வேண்டும், மண் வேண்டும், நீர் வேண்டும், நிலம் வேண்டும், நாம் சுவாசிக்கும் காற்று நம் காற்றாக இருக்க வேண்டும்….” அவர் உச்சரிப்பதை மற்றவர்கள் பின்தொடர்ந்தார்கள். அவர்களின் முழக்கத்தில் கடலலை பொங்கி எழுந்தது.

தியோடர் ஹெர்ஸ் முதலில் தன் ஆடையை அவிழ்த்து தன் மடியிலிருந்த நாணயங்களை அள்ளி வட்டத்தின் மையத்தில் வைத்தார். அத்தனை பேரும் அவரவர் மடியிலிருந்த முடிச்சை அவிழ்த்து முன் வைத்தார்கள். நாணயங்கள், பொன், பொருளால் குன்று அளவிற்குக் குவிந்தது. தியோடர் ஹெர்ஸ் கை நீட்டி உறுதிமொழி எடுத்தார்.

“நமக்கு நாடு வேண்டும்..”, “ஆம், நாடு வேண்டும்…“,

“நாடு பிடிக்க ஓர் இயக்கம் வேண்டும்”, “ஆம், இயக்கம் வேண்டும்”,

“யூத மக்களுக்கென்று நாம் உருவாக்கிக்கொள்ளும் இயக்கமே ஜியனிசம்”, “ஜியனிசம்”, “ஜியனிசம்”

“தேசம் இல்லாத மக்களுக்காக , மக்கள் இல்லாத தேசத்தைக் கண்டடைவோம்”

ஜியனிசம் என்கிற பதம் அவர்களின் மூளை வழியே இதயத்தில் இறங்கியது. இறங்கிய பதம் இதயத்தை இரும்பாக்கியது. ஹெர்ஸ் சொன்னார். “சேர்த்தப் பணத்தை வளர்ந்த நாடுகளுக்குக் கடனாகக் கொடுப்போம், கொடுக்கும் கடனைப் போர் ஆயுதங்களுக்காகக் கொடுப்போம், கடன் கொடுக்கும் முன் தனக்கென்று ஒரு நாடு வேண்டுமெனச் சொல்லிக் கொடுப்போம், நம் கடனால் ஏதேனும் ஒரு நாட்டை வல்லரசாக்குவோம், அந்த வல்லரசின் கீழ் மற்ற நாடுகளை ஒன்று குவிப்போம், எந்த நாட்டிற்கும் கடன் கொடுப்பவர்கள் நாமாகவே இருக்க வேண்டும், கொடுத்த கடனை ஒரு நாள் வட்டியுடன் திருப்பிக் கேட்போம். வட்டிக்குப் பதிலாக ஏதேனும் ஒரு நாட்டைக் கேட்போம், நம்மால் வல்லரசாகும் ஒரு நாடு, நமக்கான நாட்டை பெற்றுத் தரும். நமது ஒரே குரல், நமக்கென ஒரு நாடு கேட்பதாகவே இருக்க வேண்டும்”

ஒருவர் சொன்னார். “எனக்குத் தெரிந்து துருக்கியில் ஓரிடம் இருக்கிறது. மக்கள் வாழத் தகுதியற்ற இடம் அது. அதை விலைக்கு வாங்கலாம்“.

இன்னொருவர் சொன்னார். “கென்யா, உகாண்டாவைப் பிடித்தால் மொத்த ஆப்ரிக்காவையும் வளைக்கலாம். சினாய், சைப்ரஸ், இத்தாலி இவற்றில் ஏதேனும் ஒன்று என்பது எனது விருப்பம்.”

“ஜெர்மனிக்குள் கலவரத்தை மூட்டி அந்த நாட்டைப் பிடிக்கலாம்.”

அவர்களின் யோசனைகள் பல திசைகளில் சென்றன.

இப்பொழுது அவர்கள் நடந்தே காசா திட்டு என்கிற இடத்திற்கு வந்திருந்தார்கள். கண்ணுக்கு எட்டிய மட்டும் எங்கும் பாலைவனப் புழுதிகள். சுற்றிலும் புழுதி வெள்ளம். புழுதியைத் துருவிப் பார்த்தார்கள். புழுதிக்குள் ஒட்டகங்கள் மேய்ந்து கொண்டிருந்தன.

தியோடர் ஹெர்ஸ் சொன்னான். “இந்த இடத்தையே விலைக்குக் கேட்கலாம்”

“ஆம், கேட்கலாம். தர மறுத்தால்?”

“அடித்துப் பிடுங்கலாம்”

“எதிரியை வீழ்த்துகையில் இதயம் சொல்லும்படி நடத்தல் கூடாது. நமக்கு நம் மூளையே பிரதானம்”

அந்த வழியாக ஒரு மேய்ப்பவர் வந்தார். பார்க்க அவர் ஒரு துறவியைப் போலிருந்தார். அவர் பின்னே செம்மறிக் கூட்டம். அவரை வழிமறித்து கேட்டார்கள். “இந்த நாட்டின் பெயர் என்ன?”

“ பாலஸ்தீனம்.”

“இந்நாட்டில் வாழும் மக்கள்?”

“அரபு இனத்தவர்.”

அவரது பின்னே பின் தொடர்ந்தார்கள். முதியவர் பாலைவனம், சமவெளி, மலைகளைக் கடந்து ஜோர்டான் ஆற்றாங்கரையை நோக்கிச் சென்றார். வயிறு வரைக்குமாக நீண்டுத் தொங்கிய ஒரு பெருந்தாடி. முகவாய்க்கட்டை கருத்தும் தொங்கிய தாடி வெளிர்த்தும் இருந்தன. தலை முதல் பாதம் வரை பாலைவனப் புழுதிகள் முகத்தில் அடைந்திருந்தன. பார்க்க அவர் ஒரு சூத்திரத்தாரியைப்

போலிருந்தார். கோதுமை ரொட்டி, மூன்று நாளைய மாமிசத்துண்டுகள் அவரது முதுகு பக்க முடிச்சாகத் தொங்கிக்கிடந்தன.

ஆற்றின் கரையில் ஒரு பேரிச்சம் மரமிருந்தது. மரத்தின் அடியில் பரந்த வட்டமான நிழல் விழுந்திருந்தது. அந்நிழலில் சந்திரனைச் சுற்றிய நட்சத்திரமாக அமர்ந்தார்கள். வட்டத்தின் மையத்தில் மேயப்பவர் இருந்தார். அவரது கையில் ஒரு பழங்காலத்து ஓலைச்சுவடி இருந்தது. அவ்வோலைச் சுவடி நைந்து, பதத்துப் போயிருந்தது. அதையெடுத்து ஒரு யாசகனாக வாசிக்கத் தொடங்கினார். ஒரு மரபுவழிக் கதை அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது. ஒவ்வொரு அத்தியாயமாக அவர் வாசிக்க, இவர்கள் கேட்டார்கள். ஓரிடம் வாசிக்கையில் அவர்களின் மொத்த கவனமும் அவர் மீது குவிந்தது.

“கடவுள் ஆபிரஹாமுக்கு ஒரு உறுதி மொழியினை அளித்தார். எகிப்தின் ஆற்றிலிருந்து மாபெரும் நதியாகிய யூப்ரடிஸ் நதி வரை உள்ள தேசத்தை உங்களின் வழித் தோன்றலுக்கு நான் வழங்குகிறேன்…”

தியோடர் ஹெர்ஸ்க்கு அந்த ஒரு வாசகம் போதும்படியாக இருந்தது. யூத மக்களுக்கான வாசகம் இது, மனதிற்குள் பூரித்தார். அவருக்கு அந்த ஓலைச்சுவடி தேவைப்பட்டது. ஹெர்ஸ் முதியவரிடம் கேட்டார். “ எனக்கு இந்த ஓலைச்சுவடி வேண்டுமே”

“இதுவொன்றே என்னிடம் இருக்கிறது. இதைத் தர இயலாதே…”

மடியில் வைத்திருந்த பொற்காசுகளை அள்ளி அவர் முன் கொட்டி, “எனக்கு இந்த ஓலைச்சுவடி வேணும்…” எனக் கேட்டார்.

“ என்னால் தர இயலாது. என்னிடம் இஃதொன்றேதான் இருக்கிறது”’

இதை அவரிடமிருந்து எப்படியேனும் பறித்துவிட யோசித்தார். அதை கேட்டு அடம் பிடித்தார். வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட்டார். “பெரியவரே, இந்த நிலம் யூத மக்களுக்கானது. நீங்கள் வைத்திருக்கும் ஓலைச்சுவடி அப்படித்தான் சொல்கிறது…”

“ இல்லை. அது வெறும் கதை. இந்த நிலம் அரபு மக்களுடையது”

“இந்நிலம் யூத மக்களுக்கென்று ஆபிரஹாம் வழங்கிய இடம்”

“இல்லை, இந்நிலத்தின் பூர்வீகக் குடிகள் அராபியர்கள்”

“இல்லை. யூதர்கள்”

மேய்ப்பவரின் பிடிவாத குரல் தியோடர் ஹெர்ஸைக் கோபம் மூட்யது. சினம் விசனமாக நாசியில் வெடித்து கண்களில் தெறித்து, யுத்தமாக மூண்டது. அந்த மேய்ப்பவர் சுற்றிநின்ற அத்தனை பேரையும் ஒரு தடியால் அள்ளி முடிந்தார். அத்தனை பேரும் இதயம் சொல்லும்படி சண்டையிட்டு கிழவனிடம் தோற்று மண்டியிட்டார்கள். தியோடர் ஹெர்ஸ் மூளை சொல்லும்படியான வேலையில் இறங்கினார். அவரது யோசனைக்கு கைக்குக் கொஞ்சம் இரத்தம் கிடைத்தது. மேய்ப்பவரின் இரத்தம் அது. அதை அள்ளிக்கொண்டு, மேய்ப்பவனின் நெஞ்சில் ஏறி நின்று, உரத்த குரலால் ஜியனிசம் வாசித்தார். அவரது வாசிப்பை மற்றவர்கள் பின்தொடர்ந்தார்கள்.

“முதலில் நாம் நமக்கான தேசத்தை உருவாக்குவோம். அதற்கு முன்னால் அராபிய கலாச்சாரத்தை வேரோடு களைவோம். ஏனென்றால் நாம் யூதன்…”

அவர்களின் நடை ஜெருசலேம் நோக்கியிருந்தது.